borys_viktor

Szklista bryła w jej dłoni milczała jak grób i przy każdej z wysłanych przez nią wiadomości prezentowała bezlitosne symbole: doręczone, nieodczytane. Zerkała na ekran telefonu częściej niż chciałaby przyznać, oszukując się, że to nie nerwówka. Że okazjonalnie upewnia się, jak jest tutaj z dostępnością ważnych dla niej serwisów w splocie. Albo czy doinstalowana obowiązkowo apka linii lotniczych i usług paszportowych nie nadwyręża zbytnio baterii urządzenia. Nie było źle, akumulator trzymał poziom. To tylko jej cierpliwość była na wyczerpaniu.

Czekała i cierpiała. Z początku zaskoczona, że nie dało się z nim skontaktować, ale wciąż wyrozumiała. Coś musiało go zatrzymać, coś naprawdę ważnego. Inaczej na pewno już by tu dla niej był. Z czasem jednak oaza wyrozumiałości wyschła, ustępując miejsca bulgoczącej fali rosnącej irytacji. To, że ojciec nie dawał znaku życia obecnie, akurat jeszcze była w stanie zrozumieć, bo już dawno zgarnął nominację na największego odludka w jej życiu. Ale żeby David tak sobie z nią leciał w kulki? To zabolało.

Sama w obcym mieście, w nieznanym kraju. Do tego stłoczony na lotnisku Charles de Gaulle tłum uwziął się, żeby ją zmiażdżyć. Spodziewałbyś się, że przygotowanie portu lotniczego na przyjęcie takiego napływu powinno być priorytetem, ale tu czekał na ciebie istny młyn, chaos i porażka, totalne nieporozumienie. Scena, która Sarze kojarzyć mogła się jedynie z jakimś kryzysem humanitarnym, tutaj to był po prostu czwartek. Zupełnie jakby wszelkie sensowne procedury przestały obowiązywać w momencie, gdy opuścili pokład samolotu, pomimo iż Francja, jak prawie cała Europa, podlegała pod autorytet Integralu, gdzie takie rzeczy nie miały prawa mieć miejsca. A tu celowo chyba umieszczono nawet pody, gdyby okazało się, że musisz spędzić noc, zanim cię przeprocesują. Quel cauchemar!

Sara przelewała się między tymi masami, wśród jazgotu wszelkich języków świata, posuwając się do przodu centymetr po centymetrze taśmą ruchomego chodnika, przekonana, że szybciej byłoby iść po prostu piechotą, gdyby gdzieś było na to miejsce. Ale nie było. Skazana byłaś na te taśmociągi, a jeśli się pomyliłaś i stanęłaś na niewłaściwym, licz się z tym, że masz do przebycia przynajmniej kilkanaście metrów w złym kierunku, zanim nastąpi odcinek bez barierek, gdzie tor dało się zmienić, więc ciesz się widokami. Podziwiaj spocone gęby i pachy. Jak nie naparzający japą dresiarze, wzięci żywcem spod megabloku, to zaś agresywnie milczące kobiety w czarnych czadorach, paraliżujące cię sądnymi spojrzeniami oczu, których prawie nie widać. Pomiędzy biegunami tego spektrum niezaopiekowane bachory wyjące po swojemu, trajkoczące o bzdetach małolaty, klnące pod nosem chłopy i gderające do nich zniesmaczone kolejką matrony. Prawdziwy livestream spod wieży Babel.

A ponad tym wszystkim wylewa się z sufitu na ciebie holo: wieloryb sunie i zaprasza na Islandię, lotnictwo IPAX łowi rekrutów opartą o myśliwiec półnagą celebrytką, przyjdź, zobacz Notre Damme, już niedługo ponowne otwarcie albo zawitaj w Hololandzie, królestwie wyobraźni, wskocz całą rodziną w pędzący rollercoaster, tylko pamiętaj – porządku pilnuje wyposażona w salutujące aug-bulldogi cyberżandarmeria.

Westchnęła ciężko, pisząc do Davida kolejną wiadomość:

GDZIE TY, DO DIABŁA, JESTEŚ?

Cudem przebrnęła przez to bagno. Oprócz bezpowrotnie zmarnowanych godzin życia, straty niewielkie: urwany pasek, pęknięta sprzączka, popruta bluzka, rozdeptane trampki. Coś takiego mogłoby być pretekstem do awantury, ale Sara była zbyt zniszczona na użeranie się z ludźmi i wdzięczna jedynie, że wyszła z tego wszystkiego bez złamań.

Nie czuła się pewnie ze swoim francuskim. Ledwo przekonała automaton na bramkach (który jej prośbą o zmianę języka na angielski wydawał się absolutnie zdegustowany), żeby skierował ją łaskawie do sortowni walizek, gdyż sama nie była w stanie wypatrzeć odpowiedniej ikony informacyjnej w gęstym gąszczu infografik. David polecał jej nie polegać tutaj na biometryce, więc w samej sortowni stanęła w kolejce do skanera biletów – swoją drogą ordynarnie zwandalizowanego markerem – żeby na podstawie swojego ajdika pasażerki zlecić jakiemuś kubikowi dostarczenie jej bagażu. Przynajmniej można sobie tu było na chwilę usiąść, zanim walizka miała dotrzeć. Na podłodze, ale jednak.

O dziwo, po dziesięciu minutach przyszła wreszcie jakaś odpowiedź na wysłaną do Davida wiadomość:

PREZPRASZAM, NIE MOGĘ.
SPOKOJNIE, WEŹ TAXI.
ADRES ZNASZ.

– No, super! – miał być szept, wyszedł krzyk. Aż się ludzie obejrzeli.

Jeszcze nigdy chyba tak jej nie wnerwił i gdyby nie była skrajnie odwodniona po odstaniu kilku godzin w zaduchu, pewnie napłynęłyby jej do oczu łzy. Jak to jest możliwe, że facet, z którym potrafiła dogadać się nawet w kwestii tego, że nigdy nie będą mieć dzieci, i który zawsze wysłuchał, pocieszył, poradził – teraz, gdy potrzebowała go tak bardzo, milczy.

Pierwsza myśl: jebać to.

Zawróć, złap pierwszy, lepszy lot, adieu, Paris…

Ale jak pomyślała, przez co musiałaby przechodzić przy odprawie, przeszedł ją dreszcz.

Skapitulowała i zamiast tego odpisała na wiadomość:

A DO ŚRODKA JAK WEJDĘ??

I znowu milczenie…

Cholera, no przecież dopiero co do niej pisał!

Czekała dobre kolejnych kilka minut na odpowiedź, a w raz z nią otrzymała wizytówkę z kontaktem: Cecile Mouton.

CECE CIĘ WPUŚCI.
WYSŁAŁEM CI NA NIĄ NAMIAR.

℘

– Ale mademoiselle absolutnie źle to interpretuje – upierał się taksówkarz. – Status za niski, oui? Do centrum z lotniska, dobrze, zawiozę, nie ma problemu. Ale ze współpasażerem, jasne? Samą nie mogę. Poczeka?

– No, moment! Niby dokąd, do centrum? Ja potrzebuję pod konkretny adres – wykłócała się, choć nie miała już siły walczyć. Kolejny raz ktoś wspominał jej o tym, że przeliczniki statusu są tutaj inne, ale to był jakiś absurd. Nie mogła uwierzyć, że taksiarz nie weźmie jej we wskazane miejsce, tylko na jakiś punkt pośredni.

– To się już państwo dogadają – oświadczył i zaczął machać na gościa w garniturze z przypinką przedstawiającą herb miasta na piersi i napisem: Fluctuat nec mergitur. – Monsieur! Rive Gauche, peut-être? Très bien. Niech pani wsiada. Zabierze się z tym tu urzędnikiem.

Przez całą drogę było jej wstyd.

Na szczęście facet, z którym musiała dzielić taksówkę, miał to kompletnie gdzieś. Siedział obok niej zaślepiony obręczą z wizjerem, takim na pół twarzy. Wtopił się w siedzenie, ignorując spamującego smalltalkiem taksiarza, który w połowie drugiej anegdotki poddał się, zamilkł i skupił wreszcie na samej jeździe. Widocznie uznał, że do Sary nie warto było się odzywać. Nie żeby miała mu to jakoś bardzo za złe, ale mimo wszystko zajechało trochę chamstwem.

Patrzyła przez okno na billboardy, znaki drogowe i architekturę, wypatrując megabloków i kopuł, ale nabierała przekonania, że Paryż był inny niż zakładała i nie dało się tu dostrzec segmentacji, charakterystycznej dla typowej integropolii.

Na zagłówku przed nią taksówka emitowała mapę z obraną trasą. Kierowca miał ją odstawić przy dobrze skomunikowanym węźle, poniekąd, a stamtąd musiała ogarnąć sobie przesiadkę i dotrzeć pod wskazany przez Davida adres busem. Kark jej zdrętwiał, a głowa zaczynała ciążyć, ale bała się rozluźnić, bo czuła, że jej powieki robią się z każdym przymknięciem coraz cięższe. Miałaby tu usnąć? Przy tak wielce pomocnym taksiarzu i jakimś biurokratą z podejrzanym sprzętem prawie przyspawanym do twarzy? Niedoczekanie…

℘

– Halo, halo, wysiadka, mademoiselle! – rzucił taksiarz, zirytowany, że dopiero gwizdem dał radę ją dobudzić.

Poderwała głowę. Szyja, zastygła w nienaturalnej pozycji, zaprotestowała impulsem bólu.

Cholera, jednak ją zmorzyło i padła jak betka na tylnym siedzeniu.

Zerknęła w bok. Urzędasa już nie było. Poszukała wzrokiem emitowanej na zagłówku przed nią mapy, ale nie wyświetlał już trasy, jedynie godzinę.

– Gdzie… gdzie ten przystanek? – spytała, patrząc przez okno. – Dokąd mnie pan wywiózł?

– Wywiózł? – kierowca obruszył się. – Pod adres wywiozłem. To tamta kamienica, co palcem pokazuję, okej? Tu chciała dotrzeć.

– Zawiózł mnie pan jednak na miejsce?

– Oui, to był mój ostatni kurs na dziś. – Wzruszył ramionami. – Do domu mi po drodze, to zawiozłem. To jak, wysiada już? Ma coś w bagażniku, n’est-ce pas?

– Tak… dziękuję – odparła, starając się wykrzesać z siebie odrobinę wdzięczności. – Plecak i walizkę.

Pomógł jej z wypakowaniem bagaży, ukłonił się i odjechał.

Sara omiotła wzrokiem niezbyt zachęcającą fasadę kamienicy.

Spękany, odpryskujący szary tynk, odsłaniający odrapane cegły, oklejone tu i ówdzie wlepkami albo osmarowane grafitti, a w jednym miejscu nawet osmolone jakimś palnikiem. Na parterze okna: jedno okratowane, drugie zabite deskami. Podeszła bliżej i pchnęła kontrastujące z obskurnymi ścianami wysokie skrzydło drzwi, odmalowane, chyba dość niedawno, amarantową farbą. O dziwo, otworzyły się bez jęku, lekko, wypuszczając na nią przeciąg niosący odrobinę stęchły zapach.

– Trzecie piętro, drzwi po lewej… – szepnęła, dodając sobie odwagi. – Może jakaś winda?

Ta, jasne. Merde.

Walizka stukała o każdy schodek i czuła, że albo odpadnie jej ręka, albo plecak pociągnie ją w dół.

Mimo to dźwigała się ku górze z pomocą chybotliwej poręczy, aż stanęła w końcu, zdyszana, pod odpowiednimi drzwiami. Nie dostrzegła żadnego dzwonka ani wizjera. Mogła zapukać, ale pomyślała, że może lepiej będzie przedzwonić do kobiety niż kołatać o tej porze do drzwi. Miała zamiar zapowiedzieć się wcześniej, ale odpłynęła w taksie i całkowicie o tym zapomniała. Trochę liczyła, że David dał znać gospodyni, że powinna się jej spodziewać, ale po tym, co dzisiaj odstawił, nie ufała już w jego zdolności organizacyjne. A po tym, co zobaczyła na miejscu, bała się, że w ogóle wysłał ją pod zły adres.

W każdym razie zadzwonić zawsze warto, a jeśli okazałoby się, że Cece nie ma w mieszkaniu, to może poda jej kod do drzwi, który da się tu gdzieś wstukać albo wspomni o jakimś kluczu pod wycieraczką.

– Dobry wieczór, z tej strony Sara Saney – przećwiczyła sobie półszeptem, kolejny dziś raz wsłuchując się w sygnały nieodbieranego numeru. – Jestem właśnie pod drzwiami i cholernie mam już dość…

Nagle zamek w drzwiach przekręcił się i stuknął przesuwany rygiel. Aż podskoczyła.

– O, dobry wieczór! Nie bój się, dziecko – odezwała się do niej przyjaźnie uśmiechnięta, starsza pani. – Synek dzwonił, że zaraz będziesz. Wchodź, proszę. Nie krępuj się.

– Uff, dziękuję! – Ucieszyła się i z ogromną ulgą schowała do środka, odcinając się od uciążliwości podróży solidnymi drzwiami.

Przetoczyła się z walizką przez wąski przedpokój, starając się o nic nie zahaczyć i przypadkiem nie uszkodzić. Na szczęście mieszkanie nijak nie przypominało ponurej kamienicy, przeciwnie, powitały ją przytulne ściany zdobione białą boazerią, piękne meble, malutkie doniczki z kwiatami na półeczkach.

– Jak tu cudownie! – powiedziała z zachwytem.

– A, gdzie tam. Przesadzasz, Sareńko, podejdź, prosze, tu ci będzie wygodnie.

Cece przecierała szlak, usuwając ledwo dostrzegalne, drobne zawalidrogi, kapcie, lakierki, koszyczki, torebki, parasolki, prowadząc Sarę do lądowania na przytulnej, pikowanej ławeczce. Coś w tej staruszce było takiego, że od razu poczuła się bezpiecznie. Mówiła po angielsku dużo lepiej niż obsługa lotniska, to na pewno. Choć była to raczej niepozorna, niewysoka i okrągła babeczka, a na jej twarzy widać było odciśnięte lata, poruszała się zgrabnie i zdecydowanie, jak tancerka. Chociaż, chyba się przejęzyczyła, nazywając Davida synkiem. Albo może Sara źle usłyszała.

– Usiądź sobie, kochanie. Nie musisz butów zdejmować. Odetchnij, rozbierz się. Kawa? Herbata? Coś zimnego? Mam dzbanek lemoniady w lodówce. Będzie ci smakować.

– Baaaardzo chętnie. Lemoniada brzmi świetnie – odparła Sara.

Zrzuciła plecak i rozluźniła grzbiet, czując w okolicy łopatek lekkość oswobodzonego z poczwarki motyla. Niby to tylko kilka pięter, ale wysokie schody dawały w kość. Przywykła do wygód apartamentu Davida i nie uśmiechało jej się wcale, że będzie musiała przywyknąć do tej wspinaczki.

– Zaduch tu straszny, prawda? – Cece powachlowała się dłonią. – Całe miasto kipi. Upał nas wszystkich zamorduje. Mam nadzieję, że przeżyłaś jakoś tę mordęgę? Nie ma chyba nic gorszego niż lotniska.

– Oj, nie było łatwo, przyznaję.

– Ale nie bądź taka skromna, dałaś sobie radę, moja droga, i to sama. Synek coś się w ogóle nie popisał. Taką dziewczynę zostawić na pastwę losu? Wstyd! Nagadamy mu, jak przyjedzie.

– Davidowi coś wypadło, tak? – spytała.

Na dźwięk imienia twarz kobiety na chwilę stężała. Tak jakby próbowała sobie z trudem coś przypomnieć, ale nie będąc w stanie dosięgnąć odpowiedniej informacji w pamięci, zastygła. Po chwili jednak, zrezygnowana, kiwnęła głową z maskowanym, ledwo dostrzegalnym smutkiem. Zmiana trwała krótko. Otrząsnęła się z tych myśli i machnęła ręką.

– Oprowadzę cię, moja droga. Chcesz klapeczki?

– O, super! Dziękuję.

Przedpokój był dość wąski, ale za to połączona z jadalnią kuchnia całkiem przestronna. Eleganckie kafelki z folklorystycznym motywem ładnie współgrały z dębowymi blatami, a dwukomorowy, kamienny zlew z zabytkową baterią i archaicznymi kurkami – istna rewelacja! Gdzie nie spojrzeć, czekał na nią jakiś zaskakujący, przyjemny dla oka detal. A to grawerowany zestaw drewnianych przyborów kuchennych, a to haftowane serwety i ściereczki. Stary ręczny młynek do kawy, być może wciąż w użyciu. Miska skórek pomarańczy suszących się pod oknem. Trochę tu jak u babci na wsi, pomyślała i poczuła jak rośnie jej uśmiech na twarzy.

Usiadła przy stole i wzięła do ręki porcelanową filiżankę zdobioną floresami w ciemnym błękicie.

– Przecudne! – powiedziała, oglądając ją z różnych stron. – Ale tu sielsko, pani Mouton.

– O, miłości moja, jaka tam ze mnie pani! Cece, dobrze? Nie wyobrażam sobie, żebyśmy miały sobie mówić inaczej niż na ty. Co ty na to?

– Oczywiście. Bardzo mi miło.

Krzesła były trochę twardawe, ale po takim dniu tyłek protestowałby nawet przeciw ławeczce z ptasiego mleczka. Dzbanek lemoniady nie był jedynym poczęstunkiem, Cece wyciągnęła też naleweczkę. Rozlała odrobinkę do niewielkich kieliszeczków i tak sobie zasiadły, toastując za Sary nową przygodę na studiach, sącząc porcjami odpoczynek.

Przytaczane w tak przyjemnej atmosferze wszystkie niedogodności podróży wydawały jej się teraz potwornie śmieszne. Cece była bardzo pogodną kobietą i od razu wzbudzała zaufanie. Obiecała Sarze, że pomoże jej odnaleźć się w Paryżu.

– Zapewne speszyłaś się trochę na jej widok, ale za dnia moja kamienica nie jest aż taka okropna, przysięgam.

– No, trochę. Zdziwiło mnie, że okna na parterze są takie niezachęcające.

Cece machnęła ręką.

– Już dwa razy odnawiałam tę fasadę, ale zawsze znajdą się hultaje, którym to najwyraźniej przeszkadza. Obecnie nikt tam nie mieszka. Niestety parter trudno jest wynająć. Zbieram się co jakiś czas do remontu, ale chwilowo zdrowie nie pozwala. Nieważne, co możesz od ludzi usłyszeć, przysięgam jednak, że tam nie straszy.

– Może przydałaby się nasza pomoc?

– O, matulu, jeszcze walizki nierozpakowane, a ty już mi chcesz pomagać, złotko! Jesteś przeuprzejma, ale nie mogłabym się na to zgodzić. Ręce artystki stworzone są do czegoś lepszego! Zobaczymy, może synek to ogarnie, ale w przeciwieństwie do ciebie, on coś nie kwapi się z propozycją pomocy. Ehh, czasami to sama nie wiem, w kogo on się wdał.

Obie się uśmiechnęły. Czyli to nie było przejęzyczenie. Ona tak po prostu na niego mówiła.

– Ale muszę przyznać, że urzekłaś mnie, moja droga. Takiej piękności się nie spodziewałam, chociaż widziałam zdjęcie. Nie czerwień się, no! Po prostu mówię, jak jest.

– Proszę, bez przesady…

– Nie chcę cię za długo trzymać, dziecko. Lepiej połóż się spać. Jutro musisz się pojawić na uczelni, tak?

Sara westchnęła.

– Do końca tygodnia. Mam jeszcze czas, żeby złapać oddech. Ale racja. Dobrze mi się tu siedzi, jednak bardzo chętnie się już położę. To był męczący dzień.

– Jakby co, masz mój numer, a poza tym jestem prawie zawsze tutaj, dosłownie mieszkanie obok. Chętnie odwiedzę moją nową, ulubioną sąsiadkę. Mam nadzieję, że nie będzie ci przeszkadzać, że mam zapasowe klucze?

– Ach, tak? Nie, nie, jasne…

Ugryzło to Sarę trochę, choć miała nadzieję, że nie dała tego po sobie poznać. Nie chciałaby jej urazić.

Ostatecznie, o wiele lepiej mieć tu na miejscu kogoś, kto przyjmuje cię z pełnymi honorami, niż tylko nieodbierającego komórki osła. Uśmiechnęła się i chwyciła za nalewkę.

– To co, rozchodniaczek? – nalała im obu i uniosła kieliszek. – Za co się napijemy? Za nasze radzenie sobie, czy zapominalstwo Davida?

Po raz kolejny, i tym razem Sara miała już pewność, że to na dźwięk imienia, twarz Cece przybrała wyraz maski wykutej z kamienia. Wystraszyła się, że to może jakaś przypadłość neurologiczna i będzie musiała wezwać pogotowie, co mogło nie być takie łatwe dla podpitej, świeżo upieczonej, tymczasowej paryżanki, jaką absolutnie się jeszcze nie czuła.

– No, oczywiście za mężczyzn tych wspaniałych! – odparła Cece, jakby nigdy nic.

Czary, mary, prysk i rzucony na nią urok prysł. Może to jakiś mikrowylew? Ale jeśli, to chyba nieszkodliwy. Cece uśmiechała się.

– Tych, których szukać ze świecą nie trzeba! – dodała i puściła oczko.

Toast spodobał się Sarze bardzo, aż wstała, wychyliła banieczkę, syknęła, oblizała się i przybiła kieliszkiem w stół. Widząc na twarzy Cece lekkie zakłopotanie, roześmiała się i wzruszyła ramionami.

– Désolé, mon ami! – rzekła, pokazując na siebie kciukiem. – Narąbana, to do domu.

Najpierw uderzyła nukiem. Zintegrowany z kleszczami łamacz zapory przebił górną warstwę zabezpieczeń bezety, pozostałe złożyły się jak domek z kart. Zbombardowany interfejs, odsłonięty, przyjął brudny pakiet, Judikay przejęła sesję i wlazła w bebechy. Miała przed sobą o-es bezety Paramid, bezbronnego golasa, lecz nie wiedziała jeszcze, jak się po takim poruszać. Skutecznie utorowała sobie nukiem drogę, choć Lenny liczył chyba na coś subtelniejszego, bo nawet słowem jej nie pochwalił. Gdy Judikay pod cyborsołdatką rozglądała się po przejętym systemie, on kierował pędzącą sierrę na miejsce zasadzki.

Czuwał nad dziewczyną jednym okiem, błyskając na zielono i monitorując w przeplocie zarówno jej postępy, jak i logi trakingu z poda Palazzo. Bezetę trzeba było odpowiednio przekierować, podmieniając dla niepoznaki faktyczny sygnał do systemu na fałszywy, z lewej bezety, lecącej według wytycznych spedytora, ale istniejącej jedynie jako skrypt. Atakowany o-es dławił się, sypiąc błędami permisji, lecz nie mógł odciąć Judikay sesji. Kleszcze potrafiły wgryźć się na poziomie hardware’u. Pożerały niepożądane instrukcje systemowe, obezwładniając go. Ale czas płynął nieubłaganie i od momentu, gdy walnęła nukiem, miała tylko kilka sekund na dokonanie podmiany, zanim ktoś zidentyfikuje, że o-es bezety walczy z nieokreślonym źródłem lagu i nie reaguje na wezwania diagnostyka.

No więc, co robisz, gdy nie wiesz, jak poruszać się po systemie? Proste: walisz na yolo, metodą prób i błędów, trzepiesz skurwiela brutforsem, delikatnie mówiąc, choć prześwietlanie go w tak wąskim oknie czasowym wymagało zaangażowania wszelkich dostępnych zasobów atakującej sploterki. Wciągnęła czerwoną chmurę przez ustnik w masce, podbijając synchro pod cyborsołdatką na maksa. Poczuła, jak przez port na karku skafandra bije w nią piorun, gdy cykloprymielyt we krwi zmaksymalizował transdukcję. Bynajmniej nie po to, by poprzez skafander stymulować jej ciało, jak w salonie automasażu – choć, kto wie, może tak właśnie czujesz się, kiedy przeżywasz orgazm? – on mięso odcinał, odkrajał przy nerwie, po to by mogła wyjść mózgiem poza ciało, w próżnię deprawacji sensorycznej. Wyzwolona spod ograniczeń fizyczności, na moment stała się jednością z przejętym w ataku o-esem i gdyby nawet Lenny wykręcał teraz sierrą piruety albo właśnie dachowali, nawet by tego nie poczuła.

Poszło gładko, bezboleśnie. Ktoś śmiał wątpić, że się uda? Schłodził ją dreszcz wywołany zwalnianiem zasobów, odzyskała ciało, a o-es legł u jej stóp, rozpracowany. Remapowała błyskawicznie systemowe komendy za placeholdery w skryptach Lenny’ego, tak jak ją poinstruował. On również musiał zauważyć, że dopięła swego. Ajdik bezety w trakingu Paramid występował przy nowym blipie, stary znikł, mgnienie oka, nikt się nie zorientował. Świeże logi potwierdzały skuteczność podmiany.

– Masz już wjazd na nawigator? – spytał.

– Prawie. Za chwilę nią pokieruję.

– Pracuj nad tym. Matt, cisza w eterze?

– Na razie czysto – usłyszeli przez radio pokładowe sierry.

– A daleko jesteś?

– Kilkanaście minut za wami.

– Kilkanaście? – Judikay mruknęła pod nosem. – Niech zepnie poślady…

– Co szeleścisz, gazela?

– Nic.

Pomyślała sobie, że Matt tak chamsko zostawił ją rano samą.

℘

Obudził ją chłód i zapach parzonej kawy. Zażyła profilaktycznie mitradon przed snem. Poranny kacor był dzięki temu dużo łaskawszy. Ostatecznie nie rozbili namiotu i była tym trochę zawiedziona. Poranek okazał się dość rześki. Nieźle się też zdziwiła, gdy w miejscu, gdzie spodziewała się śpiworowej mumii Matta, zobaczyła przycupniętego w słowiańskim przykucu Lenny’ego.

– Co mi się przyglądasz, jak śpię? – wypaliła.

Lenny podkurczył wargi, odsłaniając zębiska w trupim uśmiechu.

– Kaweczki? – spytał, wyciągając w jej stronę dłoń, a w niej blaszany kubek.

Rozejrzała się.

– Gdzie Matt?

Podłubał w zębach paznokciem i splunął na bok, po czym siorbnął spory łyk.

– Pojechał. On musi dotrzeć na wysuniętą pozycję. Ty jedziesz ze mną.

– A jakieś śniadanie?

Podrzucił jej wojskowy chlebak-kostkę z prowiantem.

– Chleb, konserwa, batonik. Najedz się, ogarnij i pakuj na tyły sierry.

– Zamierzasz dzisiaj jechać ostrożniej? Tam nie ma pasów.

– Ano, nie ma. – Wzruszył ramionami. – Chcesz, żeby ci zamontować fotelik?

Zaśmiał się i odmaszerował w stronę auta, zostawiając jej odrobinę prywatności, z której od razu skorzystała. Odlała się za skałką i umyła na tyle, na ile dało się zimną wodą z manierki. Ściskało ją w żołądku, ale nie z głodu, chyba ze strachu, wstyd przyznać. Liczyła na to, że Matt będzie gdzieś obok w trakcie akcji, a tu, proszę, miał ją niańczyć Lenny. Ciężko było jej przełknąć cokolwiek, ale wmusiła w siebie kilka gryzów mięsiwa na pieczywie i pod koniec nawet jej to zasmakowało. Parę łyków kawy, batonik energetyczny i kilka westchnięć ostatecznie rozproszyły weltschmerz.

Do auta wsiadała praktycznie już bez focha. Nałożyła hełm, wyregulowała fasunek i odpaliła interfejs. Przyzwyczaiła się już do wysokiej czułości optipulatorów, ostro ćwiczących gałki oczne oraz do występujących tu i ówdzie nieprzetłumaczonych literałów cyrylicą, do których dopowiedziała sobie, mniej więcej, co mogły znaczyć. Ale oprócz przygotowania się do pracy z hełmem Lenny kazał jej dopiąć jeden z kabli idących od cyborsołdatki do portu na karku skafandra. Towarzyszyło temu nieprzyjemne ukłucie i lekki prąd. W interfejsie pojawił się panel z nowymi odczytami, ale za cholerę nie wiedziała, jak interpretować ten output. Lenny nie kwapił się, żeby wytłumaczyć jej, na co to komu potrzebne. Tak samo nie podzielił się wyjaśnieniem, dlaczego miała tym razem nałożyć na twarz śmierdzącą odgrzybianiem maskę z odchodzącymi na boki rurami, ale w sumie nie musiał. Gdy zapięła ją szczelnie, interfejs wzbogacił się o nową kontrolkę: odczyt manometru przy kilkulitrowej butli z cykloprymielytem.

Odpalił silnik i wyruszyli. Przez jakiś czas jechali w milczeniu, ale gdy w pewnym momencie poczuła, że mają pod kołami równy asfalt, a nie kamienie, Lenny postanowił się wreszcie odezwać:

– Słuchaj mnie teraz uważnie. Manifest z harmonogramem i załadunkiem każdej bezety zostanie za kilka minut wypuszczony. Dostaniesz do niego ścieg i na mój sygnał zrobisz doplot.

– Mhmm, manifest, jasne… – odparła niepewnie.

Lenny odchrząknął.

– Możesz mi zadać pytanie – powiedział z nutą irytacji w głosie. – Jedno.

Namyślała się przez moment.

– Będzie zaszyfrowany?

Zerknął na nią. Pytanie było stosowne. Nie wykopał jej z auta.

– To nie problem. Odpalisz kombajn krypto i po sprawie – powiedział. – Cały atak mamy oskryptowany. Jak się pogubisz, sprawdzaj komentarze. Przez backdoorek na podzie mamy wjazd do oplotki i api trakingu Paramid, do serwisu wystawiającego manifest również. Puszczę pakiet sondę i wyniucham dla ciebie api. Dostaniesz token. Instrukcjami z trakingu zmusisz stargetowane bezety do pójścia przez wnyki, nowymi trasami, które przygotował Rayke. Idąc według manifestu, powinnaś znaleźć tę konkretną, której ładunek nas interesuje. Możliwe, że dla zmyłki zdublują ten transport i kilka wpisów w manifeście się pokryje, ale to nie szkodzi. Jesteśmy w stanie obsłużyć tak maksimum trzy…

– Mogę mieć jeszcze jedno pytanie? – wpadła mu w słowo. – Co to właściwie te bezety?

Lenny zmarszczył czoło, westchnął i burknął pod nosem przekleństwo.

– Bezzałogowce, Judi – usłyszeli głos Matta przez radio. – Autonomiczne, ale sprzężone z trakingiem. Technicy mogą korygować im trasy, a więc my też.

– Matt, ty już na pozycji? – spytał Lenny.

– Na linii z wnykami dwa i trzy.

– Dobra, czekaj na instrukcje. Ciebie, gazela, w tej kwestii, interesuje głównie jedno. Gdy Matt powie: jest sygnał z kleszczy, przeplatasz się na naszą konsolę, szukasz sygnatur, a jak potwierdzisz zgodność wzorca z głównym celem, przejmujesz o-es tej bezety i kierujesz na sajta, panimajesz?

– Jakie kleszcze?

– Zobaczysz.

℘

℘

– Mam ścieg – ucieszyła się. – Odszyfrowuję gibki. Ale, Lenny, tu jest tylko… jakiś złom? Wykaz uszkodzonych jednostek, co na szrot, co do utylizacji…

– Spokojnie, skrypt to zawęzi. Odpytaj w międzyczasie api o geowektory i ajdiki wszystkich bezet.

Nadchodził moment skorzystania z wyłudzonego tokena. Bała się, że za to, co zaraz zrobi, ktoś ją kiedyś ścignie. Nie powiedzieli jej ani nie była sama w stanie tego sprawdzić, ale w duchu liczyła na to, że wyprodukowana pod Pentastarem czapka-cyborsołdatka miała wystarczające zabezpieczenia. Spodziewała się, że splotołamacze ruskiej produkcji tną przez węzły po najmniejszej linii oporu, brutalnie, jak przystało na broń, a nie subtelnie jak narzędzie szpiegowskie. Kto wie, jaki dokładnie Lenny miał w pikapie setup? Może była wprzęgnięta na goło, bez proxy, bez przeplotu z marionetkowym profilem. Maskowanie swojego odcisku w splocie musiała całlowicie zawierzyć sprzętowi Lenny’ego i jedyne, co ją pocieszało, to fakt, że chroniąc ją, chronił też własne dupsko, więc powinno mu zależeć. No, chyba że na koniec akcji planują zrobić z niej kozła ofiarnego.

– Masz to?

– Mam – odparła. Wątpliwości wątpliwościami, ale rzeźbione przez lata odruchy sploterki zrobiły swoje, a cyklop nie pozwalał jej zwolnić. Strzeliła w endpoint i dostała odpowiedź. – Dwanaście geowektorów w sektorze.

Puściła skrypt weryfikujący manifest. Z kropek symbolizujących geowektory śledzonych bezet osiem zgasło, zawężając pulę.

– Cztery się pokrywają. Tak miało być?

– Mówiłem ci, trzy to maks. Jesteś w stanie którąś odrzucić? – spytał Lenny.

Niby jak? Ene, due, rike, fake? Czego on oczekiwał?

– Aktywowałem wnyki. Widzisz trzy nowe geowektory, Judi? – odezwał się Matt.

Rzeczywiście. Trzy pomarańczowe krzyże wyrosły na mapie taktycznej.

– Mam je.

Nałożyła na mapę warstwami wykradzione przez Rayke’a statystycznie wiarygodne trasy, wyznaczone przez Paramid oraz te aktualne, otrzymane przez strzały do api trakingu. Te realizowane przez bezety obecnie odbiegały nieznacznie od szablonu, ale Matt rozstawił swoje wnyki, czymkolwiek były, na odcinkach, przez które na ten moment dwie z czterech miały za niedługo przejechać.

– Dwie wpadną idealnie. Trzecia idzie trochę bokiem. Czwarta leci obwodnicą, kompletnie w innym kierunku – zameldowała. – Jeśli wierzymy szablonom, odsiewam ostatnią. Zgoda?

– Dobra – powiedział Lenny. – Rób to, co ćwiczyliśmy.

Zgodnie z tym, co pokazał jej Lenny, odpaliła ich domorosły generator przeszkód i skupiła się na tej trzeciej. Plan był prosty: karmić dyspozytora fałszywym datasetem zagęszczenia ruchu, robót drogowych i przeszkód, za każdym razem wymuszając delikatne przeliczenie trasy bezety, aż poleci w końcu pożądaną, prosto przez wnyki Matta. Każde przeliczenie wymagało chwilowego przesłonięcia rzetelnego źródła tych informacji – łącznie ze zbieranymi w czasie rzeczywistym strumieniami z sensorów pojazdu – co, w najgorszym przypadku, mogło nawet spowodować wypadek.

W tamtej chwili Judikay nie przejmowała się tym wcale. Zbyt była pochłonięta podsuwaniem bezecie coraz lepiej skalkulowanych konfiguracji. Taka metoda sterowania pojazdem była cholernie nieprecyzyjna, a do tego pojawił się kosmiczny lag, zwłaszcza gdy zwiększyła precyzję śledzenia, cały czas bombardując system zrzutem nowo skalkulowanej trasy. Próba, rezultat, kolejna próba, rzut za rzutem, losowanie, a ona jak złamaska w kasynie, patrząca na losujące się numerki, licząca, że zaraz trafi jej się jackpot. Dalej, jedź do nas, skubańcu.

– Ej, gazela, za ostro napierdalasz w api! – wrzasnął Lenny, zerkając w przechwycone z poda Palazzo logi. – Zwolnij, bo zaraz wyczerpiesz limit requestów!

Limit?

Lymit na tokena, doczeńka. Nie strjelaj tyle! STOP!

Głos cyklopa wdarł się gdzieś z boku i zrujnował jej synchro. Poczuła w karku pieczenie, a z cyborsołdatki poszła iskra. Wpiła palce w tapicerkę, aż zabolała ją skóra pod paznokciami. Strumyk krwi z nosa spłynął jej na wargi. Musiała odpiąć maskę, żeby się nie zakrztusić.

– Stul pysk! – wybuchnęła. – Rozpraszasz!

– Idiotko! Natychmiast przestań walić w api, bo za chwilę… No i gówno! Token przepadł!

Lenny utrzymał doplot przez omnipoda, ale bufory zalała ściana błędów, meldunki o użyciu nieważnego tokena, zaśmiecając przydatne wpisy w logach. Taki spajk musiał zostać zauważony, ich przykrywka spalona. Zaraz zacznie się prawdziwa walka z czasem.

Judikay odcięło całkiem od oplotki, ale przed oczami miała jeszcze ostatni zrzut trasy bezet.

– Jest okej… – powiedziała, choć zdawała sobie sprawę z tego, że nawaliła. – Zdążyłam naprostować tego trzeciego, idzie na wnyki… A ten pierwszy już chyba przejechał…

– Nie pierdol! Zmarnowałaś nam dobry token! Wcale nie jest okej!

Zmroził ją tym krzykiem. Zaimponowanie im stało się dla niej tak ważne, a tu wyszła cała prawda o niej na jaw. Nowicjuszka, pozerka, lama, frajerka, gówniara, głupia cipa. Amber miała rację, matka miała rację, cały świat już teraz wie, nie naprawi tego, nie wybaczą jej i oberwie zaraz, prawda? Jasne, że oberwie. Zasłużyła. Nawet trochę na to liczyła. Fizyczny ból jest sprawiedliwy. O wiele łatwiej go znieść niż porażkę.

– Matt, jak u ciebie? – spytał Lenny.

– Jest skan z pierwszej bezety. Kleszcze wlazły prawidłowo. Judi, zaraz znowu będzie traking, tylko teraz będzie szedł z naszych sond. Przygotuj się.

Czyli jednak… to nie koniec? Wciąż jeszcze była w grze?

– Dawaj – odparła.

Sekundę później leciał już do niej świeży strumień danych z kleszczy. Geowektor, ale nie tylko, był też kompletny skan naczepy. Sprytne sondy powłaziły w szpary pojazdu, transmitując precyzyjne położenie i dając trójwymiarową makietę maszyny, na której pasożytowały. Musiały wleźć również pod maskę, bo po chwili dostała też dump z kompletnej diagnostyki samego pojazdu. Gdyby wiedziała jak, byłaby w stanie użyć tych kleszczy, żeby wpiąć się do sterowania, dosłownie przejąć kierownicę. Zajebiste.

– Masz jakieś sygnatury w naczepie? – spytał Matt.

– Zero…

– Kurwa, to nie ten – warknął Lenny. – Matt, co z tym drugim?

– Cholera, kiepsko… Poszedł przez wnyki, ale kanister się zaciął…

– Jak to się zaciął?

– No, bubel. Niewypał. Nie wiem…

– Zakopałeś za głęboko!

– Możliwe. Co poradzę?

– Czyli nie mamy na drugiej bezecie ani jednego kleszcza, tak? A co z trzecią, jebana mać?

– Z trzeciej nie mam na razie sygnału – powiedziała Judikay. – Mogła jeszcze nie wejść w zasięg wnyków.

– Lenny, mam zapasowy kanister. Wnyki na drugą próbowały się aktywować, czyli przejechała obok – powiedział Matt. – I pewnie wciąż trzyma się trasy.

– Całkiem możliwe.

– Dogonię ją i odpalę w nią kanister ręcznie. Nie ma innego wyjścia.

– No to jedź, nie marnuj czasu. My ruszamy do trzeciego – odparł Lenny. – Przytul się do fotela, Judikay. Będzie rzucało.

℘

– Jest zjazd – Matt zameldował przez radio.

Skręcił, prawie kładąc motor bokiem na asfalcie i przestrzelił przez bramownicę. Ruch na trasie był na szczęście stosunkowo niewielki. Minął kilka wolniejszych transportów i skulił ciało w ciasny kształt, minimalizując opór powietrza. Przydusił motyle kierownicy, odchylając maksmalnie przepustnicę.

– Mam ją.

Samo zrównanie się z bezetą nie było trudne, ale utrzymanie się na jej flance, próbując przy tej prędkości wymierzyć i odpalić ciężki kanister byłoby samobójstwem. Lepiej było ją wyprzedzić i strzelić ze stabilnej pozycji, dlatego pocisnął do przodu, zwiększając dystans od celu. Zaczął liczyć w duchu. Raz, Missisipi. Dwa, Missisipi. Trzy, Missisipi. Szacował, że na: wyhamowanie, wyjęcie z plecaka kanistra z kleszczami, uzbrojenie go, wycelowanie i oddanie strzału potrzebował mieć tak ze trzydzieści sekund w zapasie.

Przy trzydziestejktórejś missisipce opony zawyły, ścierane na asfalcie. Matt zeskoczył z blejda i zerwał z siebie plecak. Kierownicę motocykla wykorzystał jako statyw pod kanister, licząc na to, że ciężar maszyny złagodzi odrzut. Bezeta była coraz bliżej, a on mierzył do niej jak z pirackiej armaty, minimalnie powyżej celu i z poprawką na wiatr. Gdy tylko bok bezetki znalazł się na tyle blisko, że dało się odczytać litery pod logo Paramid, pociągnął za wajchę. Rozprężony gaz wypchnął z hukiem zawartość kanistra i posłał nad pojazd grad metalu. W ułamku sekundy tępy szrapnel przeobraził się w aktywne sondy, z których część odbiła się od blachy jak groch, ale te, które zdążyły rozkurczyć pazury, wgryzły się w bok bezetki, jak wgryza się pasożyt w bydło. Pozostałe odpaliły miniaturowe silniczki i runęły na naczepę z powietrza, jak chmara os.

W kilka sekund bezeta była tylko kropką na horyzoncie. Matt wylądował na plecach pod wpływem samego wystrzału, ale też odruchu, każącego uskoczyć przed jadącą na ciebie, rozpędzoną czterdziestotonówką. Miał farta, że motor go nie zgniótł, ale musiał się stąd prędko zbierać, bo w każdej chwili mogło najechać na niego coś pędzącego pasem, który, leżąc tu, blokował.

– Dwójka okleszczona. Judikay, masz odczyt?

– Tak, zbieram coś – usłyszał przez radio.

Otrzepał się, postawił motocykl. Ręce całe mu się trzęsły, ale odetchnął z ulgą, gdy udało mu się zepchnąć go na pobocze, gdzie nawet przy sporych prędkościach szusujących obok bezet był względnie bezpieczny.

– I jak? – Otworzył powoli puszkę coli, starając się nie wygazować na siebie całej zawartości. Pozwolił sobie na te kilka słodkich łyków zwycięstwa. Jak się okazało, przedwcześnie.

– Przykro mi, Matt. Również pudło – odpowiedziała Judikay.

Westchnął.

– Nie szkodzi, Judi. To ważna informacja – na przekór irytacji i rozczarowaniu, Matt starał się ją zapewnić, że wciąż kontrolują sytuację. – Przynajmniej teraz wiemy. W drodze eliminacji, co nie?

– Tak, to musi być trójka, ale nie jestem jeszcze w stanie tego potwierdzić. Skan wciąż w toku.

– Hmmm. Muszą mieć tam coś, co zaburza kleszczom skanery – burknął, wycierając nadgarstkiem brodę.

– Nieważne. Jest już nasz, tylko musimy się sprężyć – wtrącił się Lenny. – Dodatkowe zabezpieczenia to dobry znak. Judikay, jesteśmy blisko trójki. Masz sprzęg z kleszczami. Zaczynaj włam. A ty, Matt, ciśnij do nas z powrotem.

– Dobra, pędzę! – Dopił do dna, zgniótł puszkę buciorem i odpalił maszynę. – Nie zaczynajcie zabawy beze mnie.

℘

Wyprowadzili bezetę zjazdem na szerokie pustkowie, wydzielony teren pod nigdy niezbudowaną farmę solarną. Lenny zaparkował sierrę, wyskoczył z szoferki i podbiegł do zasobnika na pace pikapa. Wyjął strzelbę automatyczną.

– Paramid już węszy. Odcięli mnie od poda. – Ruszył w stronę bezety i przyklęknął w pewnej odległości, ładując śrut z ładunkiem bliskonektowym. – Musimy ją rozładować, zanim zjawi się tu ochrona.

– Jeszcze kilka sekund i złamię szyfr – usłyszał głos Judikay przez implant w czaszce. – Widzę cztery sygnatury automatonów. Przed chwilą postawiły anteny i łapią wytyczne.

– Daj mi na wizję – polecił i złożył się do strzału, biorąc na cel opuszczany trap z tyłu naczepy.

W jego oczach rozświetlił się zielony HUD. Sygnały z kleszczy triangulowały cztery automatony ochrony z nienajgorszą dokładnością, choć nie były w stanie sczytać modeli seryjnych ani danych diagnostycznych. Równie dobrze mogły zaraz wypaść na niego cztery uzbrojone po zęby samsony, na których śrut zrobi nie większe wrażenie niż pierdnięcie muchy. Lenny przytulił kolbę.

– Dawaj, gazela, otwieraj puszkę!

– Poszło! – odparła Judikay. – Czekaj! Jest jeszcze piąta sygnatura!

Słysząc to Lenny, uśmiechnął się.

– Haraszo.

Drzwi poszły w dół, wypuszczając z sykiem kłęby gazów chłodniczych. Zza nich wypadła pierwsza para automatonów-konwojentów Paramid, wzniecając tąpnięciem mechanicznych talonów o grunt tumany kurzu.

– Rzuć to! – polecił jeden z nich, wymierzając w Lenny’ego paralizator.

Ze strzelby padła błyskawiczna odpowiedź. Śrut przegryzł nadrukowaną wojskowym kamuflażem blachę piersiową automatonu. Maleńkie ładunki natychmiast wytworzyły pole wewnątrz maszyny, dewastując elektronikę i jakąkolwiek insulację źródła zasilania. Automaton zaczął iskrzyć, po czym stanął w ogniu, robiąc jeszcze dwa kroki w przód i zamierając w połowie trzeciego.

Lenny przeniósł lufę na kolejny cel i wypuścił salwę. Pierwszy strzał poszedł gdzieś w bok, drugi drasnął korpus. Trzeci przebił automatonowi głowę i odrąbał manipulator z paralizatorem. Lenny natychmiast przemieścił się, pozycjonując wrak płonącego automatonu między sobą, a drzwiami naczepy bezety, zza których poszły nagle dwie serie z automatu.

– Jebana! – wrzasnął, ryjąc się w piach, próbując wykorzystać zezłomowane maszyny jako zasłonę. Pociski zrobiły sito z korpusów obu wyłączonych z walki konwojentów. Lenny zacisnął zęby i syknął, czując, że obrywa. Muśnięcie o tytanową płytkę w czaszce zniósł dzielnie, bo był na prochach, odkąd matka przestała karmić go cyckiem i ból był dla niego tylko kolejnym parametrem, ale dziura na wylot w bicepsie wykluczała kolejną odpowiedź ogniem ze strzelby. Odrzucił ją i sięgnął drugą ręką po rewolwer przy pasie. Spróbował oddać strzał, ale oni już zaczęli okrążać jego fatalną pozycję i zaraz mieli wjechać mu na flankę. – Ej! Może jakaś pomoc, kurwa!?

– Judikay, jestem już prawie na miejscu! Zrób coś! – Matt krzyczał przez radio. – Zrób coś!

Ale dziewczyna była sparaliżowana. Gdy padły pierwsze strzały, skuliła się odruchowo za tylnym siedzeniem.

– Ale co ja… niby mam zrobić? Oni strzelają… Nie mogę…

– Walcz! Słyszysz mnie?!! Inaczej zaraz wezmą się za ciebie!

Spakojne. Doczka da sobie radę.

Gdzie ty byłeś?

Odpjela mię. Nje pamięta?

Błagam cię! Pomóż mi… Co mam robić? Powiedz mi! Ja nie wiem…

A szto ma do dyspozycji?

Dyspozycji? Nie wiem… Skąd mam wiedzieć?

No a kak sje taka dowie? Szto musi? P…?

P…?

Pi…?

Pi…? Ping? Musi puścić ping. Jasne…

Da.

Puściła. Najbliższy i najszybszy ping wrócił z pikapa Lenny’ego. Jak się okazało, nie była to zwyczajna sierra anvil 4×4, a Lenny nie pochwalił się, że auto przerobione było na zdalnie kierowane. Niewiele myśląc, wrzuciła je w przestrzeń podporządkowaną i weszła w diagnostykę, aby wchłonąć błyskawicznie schemat samochodu. Następnie ping przyszedł z kleszczy Matta. Ich api było zintegrowane z jej hełmem, więc zażądała pełnego odczytu, zaktualizowała sobie ich geowektory, a przy okazji zrzut ze skanerów. Zwróciły jej też trzy sygnatury i geowektory konwojentów Paramid.

Nie zawahała się ani na chwilę. Wprowadziła w nawigację samochodu koordynaty zgodne z geowektorem najbliższego konwojenta i wcisnęła gaz. Silnik zaryczał, opony przeorały ziemię i pikap wyrwał do przodu, a nią zarzuciło. Jebany Lenny i jego brak pasów. Słowa łajdaka powracały do niej teraz bumerangiem. Pasy i co jeszcze? Może ci fotelik zamontować?

– Tajest! – ryknął Lenny, widząc, na co się zanosi. – Przypierdol mu!

Obrany za cel podróży automaton także się zorientował. Wykonał zwrot w stronę nadjeżdżającego pojazdu, zebrał dane i obliczył trajektorię uskoku… o kilkaset milisekund za późno.

Trzyma sję, doczka!

Anvil przydzwonił w niego z impetem opadającego kafara i automaton rozerwało na pół. Zgrzytnęły sprężyny, amortyzując podrzut kół rozwałkowujących dolną połówkę maszyny. Niestety górna część automatonu przetrwała uderzenie prawie nietknięta. Konwojent uczepił się w ostatnim zrywie pazurami maski samochodu. Skorygował priorytety i zaskakująco sprawnie dostosował strategię walki do nieoczekiwanych okoliczności. Manipulatorem uzbrojonym w karabin wycelował w szoferkę, szukając celu. Nie będąc jednak w stanie namierzyć przeciwnika, skierował lufę w maskę samochodu i zaczął strzelać.

Judikay leżała skulona na podłodze za fotelem. Miała ogromne szczęście, że zderzenie z automatonem nie skończyło się złamaniem karku, ale trzymała się dzielnie i nie przerywała sprzęgu. Odgłosy strzałów docierały do niej jakby z odległej linii frontu. Tak samo, jak wcześniej, podbiła synchro i cyklop miłosiernie wytłumił bodźce zewnętrzne, dając jej minimum skupienia niezbędnego przy obsłudze interfejsu bojowego cyborsołdatki. Przywołała panel z diagnostyką auta, gdzie zobaczyła, jak padają rozstrzeliwane akumulatory, a prędkość pojazdu spada do zera.

Wczepiona chwytakiem w podziurawioną maskę sierry połówka konwojenta, niczym poturbowany krab, zaczęła pełznąć w stronę szoferki. Ogień karabinu przestał zagrażać Judikay – automaton wyprztykał się z amunicji – ale teraz zaczął walić chwytakiem w przednią szybę i jej pęknięcie było tylko kwestią czasu.

– Matt, gdzie ty jesteś? – szepnęła, kuląc się przy tylnych drzwiach, szukając po omacku klamki.

– Zaraz będę! Wytrzymaj! – odparł. – Co z Lennym?

– Nie wiem, nie widzę go…

– Słuchaj mnie. Musisz wyizolować sygnaturę jednego kleszcza. Odepnij go od naczepy i wyślij na zwiad. Dasz radę?

Judikay trzęsła się, poobijana i potłuczona, prawie wymiotowała pod siebie. Hełm ważył chyba tonę, a mięśnie jej karku płonęły z bólu.

– Spróbuję…

Przy bezecie stał drugi z pary aktywowanych konwojentów i analizował parametry sytuacji.

Napastnik, który przed chwilą jeszcze angażował go w starciu, przestał być zagrożeniem. Niezidentyfikowany mężczyzna przestał ostrzeliwać się zza osłony w postaci dwóch zezłomowanych automatonów. Leżał tylko na ziemi, uciskając ranną rękę i postękując, unieszkodliwiony. Priorytetem stał się ponownie ładunek bezety. Konwojent przeprowadził skan chronionego pojazdu i wykrył na ścianach przyczepy wrogi osprzęt sploterski, który należało wyeliminować.

– Wraca… w stronę… ładunku… – wysapał Lenny. – Ktoś ma go… w zasięgu?

– Judikay? – spytał Matt.

Przejęcie kontroli nad pojedynczym kleszczem nie stanowiło poważnego problemu, ale już odczepienie go od celu owszem. Kleszcze siedziały mocno w blaszanych ściankach i zakopane w mechanice pojazdu, klinujące się tak celowo, zaprojektowanymi do tego odnóżami. Koniec końców, to były jednorazówki, ale Judikay wpadła na pewien pomysł. Dobrała się do sterownika silniczka jednego z nich i przekierowała dyszę pod kątem ostrym na tyle, żeby puszczony na cały zawór odrzut pozwolił wyswobodzić dziada z zakleszczenia.

– Mam cię! – ucieszyła się i przełączyła wizję na widok z kamery kleszcza.

Nagle poczuła, jak błyskawica trafia ją prosto w oczy. Krzyknęła z bólu.

Konwojent Paramid trafił celnie, dokładnie w tego kleszcza, którym planowała sterować i już szykował się na kolejnego. Pocisk nie tylko rozerwał urządzenie na strzępy, ale spowodował też błąd w optipulatorze hełmu i teraz sączył jej się w oczy bolesny, wizualny szum.

Nje ma prablema. Resetuj wizję.

Uspokoiła oddech i gdy wykonała reset, zasnuła ją gęsta jak smoła czerń. Dla przebodźcowanych oczu była jak balsam na powieki. Ulga była jednak krótka, reset trwał tylko kilka sekund i momentalnie powrócił agresywny obraz: siatki grafów, mapa taktyczna, rozeta administracyjna, schematyka urządzeń w przestrzeni podporządkowanej, panele diagnostyczne i selektor sesji. Jakoś już zdążyła przyzwyczaić się do podobnego zalewu informacji i zachowała bystrość umysłu. Puściła jeszcze raz ping i odetchnęła. Został jeszcze jeden kleszcz, którego miała szansę odczepić od bezety. Nie było chwili do stracenia. Konwojent przeładowywał, a ona musiała powtórzyć całą sekwencję od zera.

– Niedobrze – odezwał się Matt. – Nadciągają posiłki Paramid.

Słyszała jego słowa, ale biegły do niej jakby przez rurę, stłumione. Pełną przepustowość myśli poświęciła na wjazd na tego skubanego kleszcza. Biedak wczepił się trochę mocniej niż pozostałe, ale miał też więcej paliwa. Obliczyła kąt i stężenie mieszanki. Ustawiła trajektorię, odpaliła silnik.

– Wylazł! – krzyknęła z radością.

Maluch stracił ponad połowę szponiastych odnóży, ale w powietrzu dało się nim sterować.

– Matt, co teraz? – spytała, fruwając mechanicznym insektem w bezładnym tańcu uników, utrzymując bezpieczny dystans od polującego na kleszcza automatonu.

– Cokolwiek się dzieje, nie daj mu go trafić! Paramid skierowało oddziały interwencyjne, żeby przechwycić pozostałe bezety. Jak ten dupek odstrzeli kleszcze, stracimy zagłuszanie. Konwojenci zameldują pozycję i oddział pójdzie prosto na nas!

Rozumiała, co się święci. Mimo wszystko miała nad konwojentem drobną przewagę. Oswobodzony kleszcz był zwinnym i trudnym do trafienia celem. Niestety każdy spudłowany strzał niósł też ze sobą konkretne ryzyko. Dwa pociski trafiły w pobliżu Lenny’ego. Kilka rykoszetowało od felg sierry.

– Dobrze ci idzie! Utrzymuj jego uwagę. Jestem już prawie na miejscu.

– Łatwo ci mówić! – odparła. – Dopóki wspomagam się odrzutem, nie jest w stanie mnie trafić, ale kończy mi się paliwo. Odciągnę go jakoś od Lenny’ego… Ale co z piątym konwojentem, Matt? Przy bezecie jest jeszcze jedna sygnatura!

– Nią się nie przejmuj – usłyszała nieznany głos.

Skąd nadawał, kim był? Kolejnym halunem serwowanym jej przez cyklopa czy ktoś wtargnął na wykorzystywaną przez nich częstotliwość? Nie miała czasu, żeby się nad tym zastanowić. Przednia szyba sierry roztrzaskała się, zasypując wnętrze pikapa fragmentami szkła balistycznego, a do szoferki wpełzło ciężkie, mechaniczne łapsko i wleczony resztką zasilania korpus konwojenta Paramid. Zapomniała o nim, a on właśnie namierzył ją, kulącą się fotelem. To koniec.

– Matt! Maaaaaatt!!! – wrzasnęła, czując jak chwytak zaciska jej się na nodze.

Rozpędzony blejd wyskoczył zza wydmy i wylądował obok rozbitej sierry.

Matt wyhamował przy tylnych drzwiach pojazdu i sięgnął do plecaka po ręczny bliskonekt. Strzelił wiązem w klamkę, chwytając drzwi pikapa w niewidzialną paszczę i pociągnął do siebie, jakby łowił zajebiście grubą rybę, wyrywając drzwi z zawiasów i odsłaniając tym samym plecy automatonu. Konwojent wykrył zaburzenie pola i idące za tym zagrożenie. Puścił nogę Judikay. Spróbował odwrócić się, ale nie należał do zwinnych i zaklinował się w kabinie. Przez chwilę próbował się oswobodzić, gdy nagle sam został uchwycony w bliskonektowy wiąz.

– Judikay! Zakryj twarz!

Matt podkręcił strumień do maksimum, aż odczuł pieczenie w smartgarstku. Zasyczał, ale nie odpuścił. Pochwycona w sidła maszyna zaczęła z wolna wibrować, by już po chwili dygotać jak zziębnięty pies. Rozżarzone śruby wystrzeliły z korpusu niczym prażona kukurydza. W pewnym momencie tylna płyta nie wytrzymała natężenia bliskonektu i stopiła się, prakycznie wyżarta w tym miejscu jak jakimś kwasem. Na sam koniec pękła po przekątnej, zupełnie się odginając. Bez odpowiedniej osłony elektronika automatonu nie miała szans przetrwać. Na szczęście Matt miał świetne wyczucie i zakręcił w porę strumień, zanim konwojent buchnął ogniem. Cielsko zwaliło się na tylne siedzenie.

– Nic ci nie jest!? – krzyknął.

Musiała zerwać z głowy ten przeklęty hełm. Jebać kleszcza, jebać to wszystko.

Wymacała wreszcie klamkę i wytoczyła się z samochodu prosto w piach, kaszląc i plując.

– Dam… radę… – wyrzuciła z siebie. – Ale idź, sprawdź… co z Lennym…

Matt objechał pikapa od jej strony i zeskoczył z motocykla.

– Nie zostawię cię. Dawaj, podnieś się! – Objął ją ramieniem, pomagając stanąć na nogi. – Musimy się zawijać.

– On oberwał, Matty. Wykrwawi się…

– Nic mu nie będzie – odparł, ładując ją delikatnie na siedzenie. Potwierdził jeszcze na smartgarstku, że widać wciąż piątą sygnaturę, po czym wykręcił maszynę i poszli w długą. – Rayke z nim jest.