borys_viktor

Furkot skrzydeł ćmy. Setki skrzydeł, może więcej. Miał w domu rój. Dosłowne zaćmienie. Obsiadały wszystko, zderzały się z sufitem, meblami, ścianami. Czuł, jak obijają mu się o twarz, wchodzą do uszu, pchają do oczu. Zaraz całkiem go obsiądą i pogrzebią w grobowcu z ciem.

Bo czymże innym mógł być ten hałas? Lęgły się gdzieś, to plaga, to kara. Ze szpar wyłażą. Wszędzie wyłażą, a on nie ma absolutnie siły sprostać tak gwałtownej inwazji. Nie teraz. Jeszcze nie, może za chwilę. Może potem się tym zajmie.

Mamrotał pod nosem, a furkotanie tylko przybierało na sile. Odwracał głowę, nakrywał się kocem, nie chciał, ale słyszał. Wzdrygał się na ten dźwięk, przewracał z boku na bok, czując mrowienie w całym ciele. Ale jeszcze nie. Poleży jeszcze chwilę. Poleży, może ćmy umilkną.

– Połączenie przychodzące – brzęczał głos hauswezyra. – Czy mógłbyś wstać już i odebrać? Zaczynam się obawiać, że będę musiał wezwać ambulans. Odbierz, proszę, połączenie.

– Nie widzisz, że ćmy? – burknął. – Weź uszczelnij… Chmara leci.

– Jasne. Chmara leci – skwitował hauswezyr. – Ale to tylko mikromiotły.

Fruwające po domu niewielkich rozmiarów automatony ścierały kurze, czyściły powierzchnie, zasysały drobne śmieci, a niektóre niewielkie porozrzucane przedmioty potrafiły nawet odłożyć z powrotem na wyznaczone miejsca. Ich fioletowe diodki zamrugały, gdy na sygnał hauswezyra musiały przerwać swoje rutyny. Zebrały się pod sufitem i pomknęły do estetycznie zamaskowanych stacji dokujących.

– Proszę bardzo. Uszczelniłem. – oznajmił hauswezyr. – Czy teraz odbierzesz połączenie?

– Już… – wymamrotał, przeczesując włosy, w które, przysiągłby, wplątał mu się przed chwilą insekt. Wymacawszy coś za uchem, szukał przycisku odbioru połączenia, ale zorientował się w końcu, że to nie zestaw słuchawkowy tylko kontroler Cave.  Zdjął zabawkę, podniósł się powoli z sofy. Podszedł do biurka i zaczął przetrząsać sterty dokumentów.

– Gdzie on, cholera…

Dopiero po dwóch kolejnych sygnałach dotarło do niego, że wcale nie potrzebuje telefonu, że jest w swoim domu i że dom może przecież odebrać za niego.

– No już dobrze. Odbierz połączenie, słyszysz? – powiedział, unosząc wzrok. – Tylko bez wizji.

– Służę. Połączono.

– Halo? Sara?

– Cześć, Jake. Nie, to tylko ja. Przeszkadzam?

Marcus? O rany, czyżby on siedział jeszcze w biurze? Nie poszedł do domu? Został tam, przeprogramowując po kryjomu chefboty?

– Cześć. – Jacob starł ślinę z policzka. – Czekaj, która jest godzina?

– Dochodzi szesnasta. Brzmisz dziwnie, dobrze się czujesz?

– Ja? No, tak. W porządku. Zdrzemnąłem się chwilę. – Rozmasował zdrętwiały kark. – Co jest?

– Słuchaj, nie czuję się najlepiej. Chciałem dać ci znać, że ogarnąłem incydent z piątku. Mamy wszystkie approvale. Od Trish też. Ale jutro mnie nie będzie. Czymś się strułem. Skręca mnie i kompletnie do niczego się nie nadaję.

Nic dziwnego. Chyba tylko człowiek o żołądku z kamienia, nie zacząłby w końcu przeciekać, gdyby się tego wszystkiego naoglądał i nasłuchał co oni ostatnio. Tak to się zaczyna, od zwolnień lekarskich. Kończy na zmianie pracy.

Wyszperał z bałaganu na biurku wczorajszego niedopalonego zwinta.

– Spokojnie, nie ma sprawy. Nie musisz jutro przychodzić.

– Nie będzie to problem?

– Skądże. Ja też nie idę.

– Też nie idziesz?

– Nie przepadam za pracą w niedzielę.

Pstryknął kilka razy, ale zapalniczka coś nie chciała odpalić. Po drugiej stronie cisza przeciągała się. Marcus zawieszał się tak czasem w trakcie rozmowy, zwłaszcza, gdy ktoś rzucił żartem. Nie było innej rady niż to przeczekać.

– Ale ty na pewno dobrze się czujesz? – spytał Jacoba w końcu.

– O tak. Czuję się świetnie.

Faktycznie to czuł się tak sobie. Mięśnie go bolały i kręciło mu się trochę w głowie. Czuł się za to odrobinę wyspany, co zdarzało się rzadziej niż zaćmienie.

– Ale niedziela jest dzisiaj – powiedział Marcus. – Jutro jest poniedziałek.

Z początku nie zrozumiał, co miałaby wnieść do rozmowy ta informacja. Nic nowego, poniedziałek to poniedziałek. A jak jutro poniedziałek, to dzisiaj jest…

– Niedziela – powtórzył, czując, że coś się jednak nie zgadza. – Ano tak.

Czekaj. Wrócił do domu wczoraj. To było w nocy z piątku na sobotę. Nie mógł spać, trenował, trochę posiedział przy biurku, no więc usnął pewnie gdzieś nad ranem, może szósta. Ale teraz była szesnasta.

Zaniepokojony spojrzał na cyframkę, gdzie pod emitowanym zdjęciem jego i Sary był zegar z kalendarzem. Rzeczywiście była niedziela.

Czuł coraz mocniej ssanie w żołądku. Po chwili tak ostre, że jak zaczął się za bardzo na nim skupiać, to prawie zwymiotował. Targnęło nim, a zaraz potem coś boleśnie ścisnęło mu się w brzuchu. Żołądek całkiem zgłupiał, próbując wyrzucić z siebie próżnię.

Umierał z głodu.

– Jesteś tam?

– Tak, tak. Jestem… – odpowiedział, siląc się na uśmiech. – Żartowałem. Chodziło mi o to, że jutro też mogła by być niedziela. No, rozumiesz?

– Aha. To czyli co? Że ok? – odparł Marcus, chyba do żartu nieprzekonany. – Nie będzie problemu?

– Jasne, że nie. Idź do lekarza. Dochodź do siebie. Weź tyle wolnego, ile potrzebujesz. No to trzymaj się i zdrowiej. Cześć!

Nie czekał na odwzajemnienie pożegnania. Rozłączył się i ruszył do kuchni. Jakimś cudem zszedł z piętra, nie zabijając się. Nachylił się przy zlewie i przyssał do strumienia wody z kranu. Rzucił się na lodówkę, ale łup był marny. Musiał zadowolić się napoczętym jogurtem, jakimś topionym serkiem, o którym dawno nikt już nie pamiętał i plastrem sztucznej szynki. Zrobił sobie za to bardzo słodką kawę z dużą ilością śmietanki i popijając, zagryzał zeschniętym pączkiem. Targnęło nim jeszcze parę razy, więc zwolnił trochę, ale po chwili czuł się już na tyle dobrze, by móc przemyśleć, co tu się w ogóle wydarzyło.

– Zagraniczny szmelc-tek mieszający w mózgu – przeklinał, siorbiąc kawę. – Co za gówno. Znajdź mi do nich kontakt, dobrze?

– No jasne – odparł hauswezyr. – Infolinia wsparcia technicznego korporacji Cave. Dwadzieścia cztery godziny na dobę. Już się łączę.

– Dzięki.

W domu rozbrzmiała kojąca melodia na trzech strunach japońskiego instrumentu, bardzo relaksująca, ale Jacoba najzwyklej wpieniła. Na szczęście nie musiał czekać długo na głos po drugiej stronie.

– Witam w imieniu korporacji Cave! Z tej strony Melinda i tak tylko wspomnę, żeby nie było, nasza rozmowa jest re-jes-tro-wa-na. Ale bez paniki, nikt tego potem nie słucha, więc całkiem na luzie, okej? – zaszczebiotała konsultantka, otwierając dość swobodnie zgłoszenie wsparcia technicznego klienta. – No to co tam?

– No, dzień dobry – powiedział, wkładając w to dzień dobry (ładne mi dobry, ładny mi dzień) tyle irytacji, ile zdołał, spodziewając się po korporacji dużo większego profesjonalizmu. Może ten Cave to tak naprawdę jakaś mandaryńska tandeta, skoro tak prezentuje się poziom ich kadry w call center. – Chodzi mi o produkowany przez państwa kontroler z neurointerfejsem LD-REM.

– Elderem! No jasne. Cały dzień tylko elderemy i elderemy. No to bardzo proszę podać numerek produktu.

– Ale ja nie znam – odparł zdezorientowany. – Jaki numerek? Nie widzę go nigdzie na urządzeniu.

– Ależ to w ogóle nic nie szkodzi. Zaraz wszyściutko będzie jasne. Ten numerek jest nadrukowany na opakowaniu. Na spodzie. Albo na samym pudełku, albo może być naklejeczka. Sprawdzimy, co tam napisane?

No bosko. Mów ty do mnie dalej jak do dziecka. Równie dobrze sama mogłaś sprawdzić mi ten numer, w końcu mam od was tylko jedno urządzenie, a ty wiesz, kto dzwoni. Poczekaj, będziesz chciała, żebym ci podbił w ankiecie status na plus. Dostaniesz smutną minkę.

– Dobrze. Jak znajdę – powiedział. – I proszę uprzejmiej.

– Hai, hai… – usłyszał w odpowiedzi i cokolwiek miało to znaczyć, w ustach Melindy na pewno nie były to przeprosiny.

Wrócił do pracowni, odnalazł roztargane pudełko. Na szczęście naklejka z numerem modelu przetrwała Sary barbarzyńskie odpakowywanie.

– 00 R3 DR3 M1N – odczytał.

– O, super. Ślicznie dziękuję. Już patrzę… o już mam. Kontroler Cave Pebble. Wszystko się zgadza. No to jaki się problem przydarzył panu z tym elderemikiem?

– Uruchomiłem symulację z otrzymanego pakietu. Jedyną, jaką mi udostępniliście, nie miałem wpływu na jej wybór…

– O nie, tak mi przykro. Czy nie spełniła ona pańskich oczekiwań?

– Nie wiem tego – wycedził coraz mniej spokojny. – Bo nic z niej nie pamiętam. Tak samo jak nie wiem, dlaczego obudziłem się w niedzielę po południu, podczas gdy symulację uruchomiłem w piątek wieczorem. Jest pani w stanie mi to wytłumaczyć?

– Jak najbardziej!

– No to czekam na wyjaśnienia.

– Neurointerfejs prawdopodobnie, a powiedziałabym nawet, że prawie sto na sto, został nieprawidłowo skalibrowany. Czy zapoznał się pan z instrukcyjką?

– Tak – skłamał. – Postępowałem zgodnie z instrukcją. I pamiętam, że etap kalibracji przebiegł pomyślnie.

– Takie pamiętanie się zdarza, wie pan? Często bardzo. Ale to może być bardzo złudne. Czy przeczytał pan dokładnie ostrzeżenie w sekcji siódmej dotyczące skutków uruchamiania symulacji w okolicznościach sprecyzowanych w punkcie trzecim regulaminu korzystania z usługi?

– Wszystko dokładnie przeczytałem – powiedział nieporuszony.

– Super. To w takim razie na pewno wiedział pan, że nie należy, i to bardzo nie należy, podejmować się kalibracji interfejsu, będąc pod wpływem alkoholu?

Jacob odchrząknął.

– Halo, dobrze mnie pan słyszy?

– Słyszę – odpowiedział.

– Jest to dość często poruszany temat wśród naszych klientów. Gdyby pan jednak nie pamiętał, pozwolę sobie teraz przytoczyć treść tego zapisu.

Nie widział jej, ale pewnie miała na sobie potargane trampki, za dużą bluzę, w ustach gumę, fajkę albo innego czupsa, a na głowie wełnianą czapkę. Rozmawiała przez słuchawki, nogi wywalone na stole albo zatopiona w jakimś piankowym siedzisku. Tak wyobrażał sobie osobę, która miała przeszkolić go właśnie jak frajera.

– Sekcja siódma w punkcie trzecim regulaminu zawiera zastrzeżenie, z którego treści wynika, że korporacja Cave nie ponosi żadnej odpowiedzialności za skutki działania neurointerfejsu w przypadku użytkowania urządzenia niezgodnie z zaleceniami i ograniczeniamj. I tu te zalecenia, które pan już zna, prawda? Pragnę doradzić, żeby powstrzymał się pan przed próbami uruchamiania symulacji, gdy jest pan w stanie odurzenia alkoholowego bądź pod wpływem substancji o działaniu psychotropowym.

– Nie byłem pijany! – odparł. – Do widzenia!

– Do usłyszenia i miłego wieczoru! – powiedziała słodko i albo ciumknęła tego czupsa, albo posłała mu zdalnego całusa.

Rozłączył się. Zerknął do lodówki, gdzie mikromiotły odstawiły butelkę, ostatnią z czteropaka i zaczął się zastanawiać, jak długo mogły go trzymać te trzy piwa wypite przed uruchomieniem kontrolera. Zsumował ich spożycie ze zmęczeniem po podróży, ze stresem przez rozmowę z Trish i ze stresem przez rozmowę z Sarą. Przemnożył wszystko przez ilość dni chronicznego niewyspania.

– Aleś jej powiedział! – odezwał się hauswezyr.

– Być może – szepnął. – Być może miała trochę racji.

Ostatecznie machnął na to ręką. Nigdy tak nie zaspał, ale przynajmniej czuł się wypoczęty. I był to jedyny plus całej sytuacji, bo zdążył zapomnieć już, jakie to przyjemne uczucie. Oczy niepatrzące przez mgłę. Ciało niebędące sztucznie wprawianą w ruch marionetką na sznurkach przesączonych kofeiną. Przechadzał się po domu, otwierając zasłony wszystkich okien. Włączył głośno muzykę i udał się do łazienki.

– Prysznic – polecił.

– Służę – odparł hauswezyr i wanna momentalnie skonwertowana została w kabinę.

Strumień wody zmył z niego resztki rozgoryczenia. Piątkowy urlop może i przepadł, ale wcale nie czuł, że stracił sobotę. Żałował tylko, że Sara nie próbowała się z nim od piątku kontaktować.

Zawsze była buntownicza, ale to przecież mądra dziewczyna. Jeśli da jej czas, sama dojdzie do odpowiednich wniosków. Może lepiej było nie naciskać.

Wysprzątał pracownię, upychając wszystko, jak leci, po czym wzbudził terminal i przejrzał kilka ofert polecanych na ℘Wildwire. Nie rozgryzł jeszcze, jak konkretnie miałoby wyglądać ogarnięcie instalacji w domu bliskonektu, nie żeby mu specjalnie jakoś zależało. Opcja, która rzuciła mu się w oczy wymagała wyższego ratio statusu profilu publicznego, ale osoba, która ją promowała, traktowała to jak zaniedbywalny szczegół, a nie przeszkodę nie do przeskoczenia.

Z drugiej strony nie wyglądało na to, żeby proponowali obchodzić regulacje. Sugerowana strategia była skomplikowana, ale czysta. Wymagała skorzystania z odpowiednich promocji i obniżek wymagań statusu, które przy odrobinie wprawy można było przewidzieć i umiejętnie nawarstwiać. Do tego, jako pokaźne ugrupowanie w splocie, użytkownicy zrzeszeni w ℘Wildwire dysponowali pewnymi możliwościami wpływania na algorytmy przyznawania upustów przez dedykowane systemy zajmujące się balansowaniem potrzeb obywateli i wymogów wobec korporacji. I na tym polegała ich siła. Stanowili raczej luźną koalicję, ale wystarczająco dobrze zorganizowaną, by mieć realny wpływ na to, co dzieje się pod Integralem.

Wyplótł profil z serwisu, jakimś cudem unikając zalewu falą szpulfert i wrócił do przeglądania poczty. Czerwona ikonka przypominała o bardzo istotnej wiadomości i załączonej przez Marcusa alfie modyfikacji do chefbota.

Może czas coś zrobić z tym rzęchem, na którego namówiła go Becky. Automaton spoczywał w garażu, nigdy nieaktywowany, kolekcjonując pajęczyny. Co nie znaczy, że nie dałoby się go złożyć i wypróbować, a po dzisiejszej pobudce i tak marnym śniadaniopodwieczorku wizja otrzymania gotowego na zawołanie, normalnego posiłku z pakietu podstawowego brzmiała wcale nienajgorzej.

No i Marcus by się pewnie ucieszył, że uzyskał w nim testera. Zwłaszcza że teraz pewnie niezbyt mu wesoło na chorobowym. Tak postanowił i już sięgał po modyfikację, już ruszał do garażu, ale powstrzymało go nowe powiadomienie.

To z ℘Reach.out uprzejmie informowali, że przydzielono mu kandydata.

– Szybko – powiedział zaskoczony.

– I to bardzo – wtrącił się hauswezyr. – Pewnie bardzo pożądają w serwisie takich mentorów jak ty.

– Nie podlizuj się tyle – powiedział Jacob. – I weź się wycisz na jakiś czas.

– Służę.

Wywołał oplotkę serwisu i zerknął na profil kandydata.

Timothy Sovas, czternaście lat, stopnie na poniżej przeciętnym poziomie, z kilku przedmiotów zagrożony. Sporo nieobecności. Kandydat miał właśnie swój profil sprzęgnięty z serwisem i jeśli tylko Jacob by zechciał, mogli z marszu przeprowadzić sesję. Chłopiec chyba nie mógł się doczekać, aż system kogoś przydzieli, a on jakoś nie wpadł na to, że te zajęcia prowadzi się też w weekendy i zrobiło mu się teraz głupio, że tak się ociągał i tyle czasu przespał, po tym jak sam zgłosił się do programu.

Poszedł przebrać się szybko w coś stosownego. Znalazł jakąś koszulę z kołnierzykiem, ale z krótkim rękawem, taką z tych mniej formalnych. Na moment wrócił pamięcią do czasów, gdy uczył w szkole. Wtedy codziennie miał na sobie garnitur. Średniej jakości, ale jednak. Pamiętał innych nauczycieli, takich, po których widać było, że już się poddali, tych flejtuchów. Nie chciał, żeby teraz ktokolwiek wziął jego za takiego przegrywa, więc ogolił się jeszcze, bo szybko robił mu się mocny zarost.

Czuł się jednak trochę, jakby sam miał zaraz być egzaminowany i tak do końca to nie wiedział, po co w ogóle to robił, no ale słowo się rzekło. Przestawił ekrany hegemona w tryb zwykły desktop i usiadł przy biurku. Przyczesał włosy. Wziął oddech. Zainicjował.

– Halo? Cześć. Jest tam ktoś? – spytał. Na ekranie nie dostrzegał nikogo, choć system twierdził, że obaj mają dobrą jakość połączenia. – Timmy?

Usłyszał parsknięcie. Szelest poprawianego mikrofonu. Wydawało mu się, że patrzy na słabo oświetloną ścianę obwieszoną plakatami w jaśniejące neonowe wzory.

– Fajna koszula, Jacob – odpowiedziała mu ściana w ciemnym pokoju. Głos, który usłyszał modulowany był na niepokojąco niski. – Nie było męskich?

Przysunął się do ekranu i pogrzebał w ustawieniach kontrastu, ale nadal nie był w stanie dostrzec sylwetki, tylko te dziwne wzory pełznące po ścianie, przeskakujące z plakatu na plakat. Pomyślał, że może oczy mu się psują i ma przed sobą gigantyczne męty.

– Pokażesz się? Bo na razie widzę tylko ścianę i jakieś bazgroły – powiedział. – I wolałbym, żebyś zwracał się do mnie panie Saney.

Wzory na plakatach całkiem ożyły. Teraz już bardzo wyraźnie sklejały się, wiły i przeobrażały w zdeformowane twarze. Agresywna kreska, karykaturalne mimiki ludzi społecznie nieprzystosowanych. Memy? Emotki z czeluści splotu? Czymkolwiek by nie były, były złe. Bardzo niezadowolone z tego, co usłyszały.

– Nie widzę powodu, dlaczego miałbym to robić, Jacob – odparł niski głos. – Sam zacząłeś mówić do mnie po imieniu. Poza tym masz nieźle pedalskie nazwisko.

– Okej. Wiesz co, Timmy, chyba będziemy musieli przełożyć naszą sesję. – Jacob zacisnął zęby. Nie zamierzał dać się jednak sprowokować. – Przełożymy na jakiś dzień, kiedy będziesz bardziej produktywnie nastawiony.

– Nie ma takiej opcji, panie Say-ney. Kurator wyznacza mi terminy ewaluacji. Sprawdzi, jak długo zajęło dopasowanie do mnie mentora. Sprawdzi, kiedy przebiegła pierwsza sesja. Więc zamiast się mnie czepiać, przestałbyś marnować mój czas, dobra? Dla mnie to nie żarty, tylko poważna sprawa – odparła ściana plakatów, z których przynajmniej trzy przedstawiały postaci w różnych fazach załatwiania się.

Co za gnojek. Nie ułatwisz mi zadania, co? Będziesz się popisywał, nagrasz to sobie, pośmiejecie się potem wśród znajomych z losowego sztywniaka w splocie, który zapisał się na lamerskie sesje z gówniarzami, żeby podbić sobie status. Zbłaźni się, to idealnie. A jak stara się pomóc, to frajer.

Może dlatego bawi się w to Masterson. Żeby pojeździć po tej niezdyscyplinowanej bandzie i w ten sposób się dowartościować. Wszystko to dość żałosne.

– Dobra. Niech będzie – powiedział.

Zapalniczka wreszcie zaiskrzyła i odpalił resztkę tego zwinta. Zaciągnął się. W końcu nie był w pracy, a to był lekki zwint, zwykły legal, jak się to komuś nie spodoba, trudno. ℘Reach.out podziękuje mu za dalszą współpracę. Z pewnością stracą na tym bardziej niż on.

– Postaram się, żeby twój czas się nie marnował. To co na pierwszy ogień? Może coś z historii państw pod Integralem? Tak ze pierwsze trzy dekady na rozgrzewkę moglibyśmy dzisiaj łyknąć. No jak? Od tego zaczniemy?

Ścianę odrobinę zamurowało.

– A skąd ja miałbym to wiedzieć? Zdawało mi się, że to ty jesteś mentorem.

– W porządku. – Rozwinął panel ze szczegółowymi informacjami o uczniu. – No nieźle się tu podziało. Ktoś tu ma spore problemy z języków…

– Nie mam z niczym problemów! Po prostu nie interesują mnie jakieś jebane poematy. Nie będę gówna czytał i marnował czasu.

– A pewnie. Człowieku, na co komu języki? Poematy, epiki, gramatyki antyki. Kto to niby chciałby, czas na takie bzdety miałby? – Przyłożył dłoń do ust, jakby tłamsił w niej mikrofon i jakby pod jego słowa miał w tle polecieć jakiś tłusty beat. – Bo po kiego ten się nagnie, psu mówić pseudopoprawnie, gdy perswadować można jawnie, grypsem, z krwi i kości rymem, kryptem, wiecznie żywą, antyfałszywą, jedyną prawdziwą ludzi ulicy mową, łapiesz za to słowo, nie?

Odpowiedziała cisza.

– No? Słowo, czy nie? – powtórzył głośniej.

Swój dis na języki przypieczętował gestem dobrze znanym fanom K.S.B., czyli Klanu Sankt Boolean, oraz fanom grup, które z nich potem zrzynały. Kto miał znać, ten znał, a Timmy akurat wyglądał mu na takiego, co miał szansę znać. Niektóre rzeczy się nie starzeją.

– Słowo – odbiła echem ściana. – Respekt.

– No ba – Jacob puścił z dymem. – Ma się to w genach.

Parsknięcie albo splunięcie. Twarze na plakatach wyczekujące. Czujne.

I co, młody? Nie wiesz jak przyszpilić, gdy ktoś nawija z sensem? No widzisz, Timmy, nie każdy jest taką lamą, żeby dać się podejść randomowi w splocie. To już nie te czasy, gdy rozkładali go na łopatki w godzinę lekcyjną, kiedy dopiero wdrażał się jako pedagog. Wtedy się przejmował, był nowicjuszem i mu zależało. Zwąchali to na nim, bo to słabość. Taki słabiak miał przechlapane. Zero posłuchu, wszystkie działa wytoczone, cała naprzód, aż gość się wypali. Nie było łatwo, ale czegoś go to widocznie nauczyło. Trzeba zejść czasem na ich poziom.

– No jak? Nie bangla? Luuuz… – powiedział. – Języki poczekają. Mi tam jest obojętne, od czego zaczniemy, jest w czym wybierać. Ale proponuję może coś z podstaw protokołów komunikacji. Lubisz technologię? Widzę, że sam wybrałeś ten przedmiot, Timmy, ale oceny mogłyby być lepsze. Chętnie ci w tym pomogę.

W odpowiedzi usłyszał cichy śmiech. Timmy przechodził do kontrofensywy.

– Chcesz mi pomóc przy komunikowaniu się, Jacob? – Plakaty zaczęły wspólnie animować jeden wielki środkowy palec. – Przecież ty nie potrafisz nawet dogadać się z własną córką.

Wyprostował się w orbifotelu.

– Co ty powiedziałeś?

Ściana w ciemnym pokoju roześmiała się na dobre.

– Oho? Zaskoczony? Myślisz, że pozwoliłbym na sesję, gdybym nie sprawdził najpierw, komu zostałem przydzielony? Wiem, że masz córkę. Sara Saney, dwadzieścia lat, kończyła liceum Edisona. Trochę kujonka, ale fajne cycki.

– Dosyć – powiedział Jacob. – Tolerowałem cierpliwie twoje chamstwo, Timmy. Teraz posuwasz się za daleko.

– Ej, może się też z nią zabawimy? Byłoby ekstra, jakby dołączyła, nie? Taki trójkącik. Chociaż tak szczerze to, patrząc na teksty, jakie wymienia z innymi na twój temat… – Timmy ciągnął niezrażony. – To raczej nie miałaby ochoty. Co ty jej takiego zrobiłeś, co, panie Say-ney?

– Gówniarzu, włamałeś się na profil mojej córki?! – krzyknął Jacob. – Czy ty wiesz w ogóle, ile za to dostaniesz, jak to zgłoszę?

– Kogo zgłosisz, Jacob? – odparował chłopiec. – Jestem Timmy Anonim. Myślisz, że mnie wyśledzisz? Chyba cię pojebało, jeśli sądzisz, że sprzęgnąłem z ℘Reach.out swój rzeczywisty profil.

– Za kogo ty się, gnojku, uważasz? Operujesz fikcyjnym profilem w splocie i jeszcze się tym chwalisz? Administratorzy mają dostęp do naszej rozmowy i obowiązek zgłaszania takich przypadków. Myślisz, że cię nie namierzą? Chcesz pójść siedzieć? I za co? Masz frajdę, bo zrobiłeś sobie jaja z faceta, który chciał ci pomóc?

– Ja pójdę siedzieć? Sprawdź lepiej, skąd się połączyłem.

Spojrzał na szczegóły połączenia. Terminal zdalny, z którego Timmy prowadził rozmowę, miał ten sam geowektor, co terminal lokalny. Sygnaturę jego domu.

– Rozumiesz już, tatku? – powiedział Timmy. – Dla adminów rozmawiasz teraz sam ze sobą. Z fałszywego profilu i to nieudolnie się maskując! Chcesz podbić sobie status, co? Że niby mentorujesz fikcyjnego ucznia? Nieładnie. Nieładnie, ale nie byłbyś pierwszy. Ludzie różnie kantują system. Jesteś ciekaw, kiedy ktoś się połapie? Oby jak najprędzej, bo takie nadużycia mają obowiązek zgłaszać.

Jacob spróbował zerwać połączenie, ale interfejs oplotki nie zareagował.

– Oho. Dostałem sygnał, że próbujesz się wypleść. Czyżbyś się dokądś wybierał, tatku?

Wcisnął wyłącznik terminalu. Hegemon jakby tego nie zauważył.

– Przed wyłączeniem urządzenia powinieneś najpierw wyprzęgnąć ze splotu profil, Jacob – Timmy oznajmił poważnym tonem. – Nie chciałbyś chyba, żeby ktoś uzyskał nieuprawniony dostęp do twojego terminalu.

Rzucił się do gniazdka pod biurkiem. Jednak szczęście, że nie miał bliskonektu, mógł więc po prostu wyrwać wtyczkę i terminal zgasł. Przyrzekł sobie, że nigdy już nie skorzysta w ciemno z podobnego serwisu. Przez gówniarza będzie teraz musiał pewnie szukać fachowca, by wyczyścił zainfekowany system, najlepiej jeszcze dzisiaj.

Sięgnął do szuflady, wyjął napoczętą paczkę papierosów. Zapalniczka znowu nie chciała odpalić. Zaklął głośno, zgniótł papierosa i rzucił zapalniczką o ścianę. Rozsiadłszy się w orbifotelu, parsknął śmiechem. Już na spokojnie wyjął następnego. Poszukał zapałek w szufladzie.

Dokładnie w chwili, gdy przejechał jedną po drasce, światło w całym jego domu zgasło.

– Oczywiście – powiedział.

– Awaria. Inicjuję zasilanie awaryjne – przemówił hauswezyr.

Wnętrze domu zalało ciepłym, jasnoczerwonym blaskiem. Skoro hauswezyr nie był w stanie przywrócić zasilania, majstrowanie przy skrzynce w domu nic by nie dało. Teslagrafen wymagał w takich przypadkach resetu na przyłączu receptora.

Jacob wrzucił na siebie płaszcz, schował telefon do kieszeni, a zapałki włożył do pustej w połowie paczki papierosów. Musiał przespacerować się do boksu i pogrzebać przy skrzynce receptora energetycznego z publicznej dystrybucji gigatermu. Najgorsze, że wiało i rozpadał się deszcz. Zawinął się w płaszcz i przebrnął jakoś przez to, choć zanim przypomniał sobie i wprowadził w boksie kod restartu do swojego domu, przemókł już nie na żarty. Skulony biegiem wrócił pod drzwi. Gdy stanął w progu, musnęła go wiązka biometroskopu.

– W czym mogę służyć? – odezwał się hauswezyr.

– Jak to w czym? Drzwi otwórz!

Minęła chwila, zanim padła odpowiedź.

– Zapraszam o innej porze.

– Co takiego?

– To nie jest dobry moment na odwiedziny.

– Czyś ty zgłupiał? Otwieraj, bo moknę!

Pchnął drzwi. Nie drgnęły.

Zapaliła się za to czerwona dioda i wiązka biometroskopu musnęła go ponownie.

– Drzwi pozostaną zamknięte. Opuść teren.

Chyba zaczynał rozumieć, co się stało. Restartem musiał spowodować jakiś błąd w sterowniku zamka i uzbroił się alarm.

– Rozbrój alarm – spróbował.

– Opuść teren w przeciągu pół minuty. – Hauswezyr nie ustąpił. – Dalsze przebywanie na posesji spowoduje wezwanie do interwencji przedstawicieli grupy Vickers Consulting.

– Ładne rzeczy.

Hauswezyr go nie rozpoznawał. Musiał jednak być sposób na rozbrojenie alarmu ręcznie, tylko on go sobie nie przypominał, bo kto w ogóle myśli o takich sprawach. Takie rzeczy się nie zdarzają. No nic, ochrona przyjedzie, to go wpuszczą. Ciekawe tylko jak długo im to zajmie. Może jak zadzwoni do nich, to rozbroją alarm zdalnie. Nie znał się na tym. Trzeba poszukać informacji o takich sytuacjach w splocie.

Telefon w kieszeni zaczął wibrować, a na wyświetlaczu parokrotnie wyświetlił mu się nieznany kontakt, po czym wyświetlacz zgasł. Bateria rozładowana. Westchnął i spojrzał w kierunku boksu, skąd przed chwilą wrócił. Było tam uniwersalne złącze do ładowania urządzeń mobilnych.

Lało coraz mocniej, błyskawice przecinały ciemniejące niebo.

Biegł do skrzynki, przeklinając.

– Połączenie awaryjne. Połączenie awaryjne. – Telefon uruchomił się, choć Jacob nie zdążył nawet podłączyć go do ładowania. Wystartował gotowy do pracy i zaczął dzwonić do niego w trybie naglącym. – Połączenie awaryjne. Połączenie awaryjne.

– Sukinsyn…

Z niedowierzaniem wpatrywał się w litery na wyświetlaczu składające się na napis:

TWÓJ NAJLEPSZY PRZYJACIEL NA ZAWSZE TIMMY

– CZEGO TY, KURWA, CHCESZ?! – Jacob odebrał z wrzaskiem.

– Tato? – Usłyszał znany mu głos, choć zniekształcony. – Tato? Tato?

– Sara…? – Opanował się. – Sara, przepraszam. Kochanie, słuchaj, mam teraz jakiś problem z telefonem. Czy mogę oddzwonić do ciebie za chwilę? Sara, słyszysz mnie? Coś jest nie tak z moim telefonem. Zaraz oddzwonię, dobrze? Sara?

– Zawsze. To. Robisz – odpowiedział głos. – Nie. Niedobrze. Nie dzwoń już. Nigdy. Cześć.

– Sara? Sara!

– Idę. Zrobić loda. Davidowi. Pa. Pa.

Rozmowa nie została zakończona, ale po drugiej stronie zapadła cisza.

Co to miało być? Syntezator mowy imitujący głos jego córki?

– Dość – powiedział. – Dosyć tego, słyszysz mnie? Mów w tej chwili, czego ty chcesz!?

Nic.

– Co to ma być?! – wrzeszczał. Sklejone deszczem włosy wpadały mu do oczu. Ubranie przylepiło się do ciała. – To jakiś szantaż? Mów natychmiast, czego ode mnie chcesz, gówniarzu!

Tryb głośnomówiący włączył się samoistnie na maksymalnym poziomie głośności i w ucho Jacoba wybuchnął znajomy śmiech. Oderwał aparat od twarzy, krzycząc wyzwiska.

– Po co te nerwy, Jacob? Ja niczego od ciebie nie chcę – zapewniał Timmy, śmiejąc się.

– Mów i skończmy z tym, nie będę dłużej brał udziału w twoich chorych gierkach – odparł. – Mów natychmiast, co to ma znaczyć albo zgłaszam Prewencji.

Timmy roześmiał się jeszcze mocniej.

– Z którego telefonu ich wezwiesz, Jacob? Z tego, który zaraz znowu się wyłączy? – Na te słowa urządzenie od razu zaczęło alarmować, że stan baterii jest na wyczerpaniu. – A nie boisz się, że może zaraz eksploduje?

Ścisnął urządzenie z taką siłą, jakby chciał skruszyć je w dłoni i wziął zamach, gotów je roztrzaskać.
Ale pohamował się. Być może to dzięki wyspaniu się odrobinę, dostrzegał, że zbyt często ostatnio dawał się ponieść emocjom. Zamiast nakręcać się wciąż i wnerwiać, poszukał w myślach czegoś kojącego, choć jak na ironię jedyne co potrafił sobie przypomnieć to ta melodia z linii pomocy technicznej Cave. Słyszał ją w życiu tylko raz, ale, jak widać, łatwo zapadała w pamięć. Rezultat zaprzęgnięcia całych warstw splotu do skomponowania perfekcyjnego dżingla na czekanie.

I dobrze. Niech płynie ta melodia prosto z ogrodu pamięci.
Powietrze niech pachnie elektrycznością.
Deszcz niech kapie ci na głowę.

Wziął oddech, zamknął oczy i zanurzył się w chwili, pozwalając myślach o Timmym, Sarze i o Trish oraz zepsutym hauswezyrze, zagrożonych podmiotach, opóźnionych kapsułach, popsutych elderemach, bezczelnych konsultantkach i o tym sukinsynu Mastersonie – n a w e t o Mastersonie – pozwolił im wszystkim przepłynąć swobodnie przez siebie i wyparować.

– Rzeka opływająca kamień – wyszeptał.

– Halo? – upominał się Timmy. – Żyjesz pan, panie Say-ney?

– Poczekaj chwilę – powiedział.

– Nigdzie się nie wybieram.

Przebył dystans dzielący go od drzwi i schronił się pod zadaszeniem. Tym razem hauswezyr nie próbował go zidentyfikować i nie groził wezwaniem ochrony, mógł więc usiąść spokojnie na wycieraczce. Wyjął z kieszeni paczkę papierosów. Chociaż on sam był jak po kąpieli w basenie, wodoodporne papereco spełniało dobrze swoje zadanie i fajki w paczce były suche. Zmarnował kilka zapałek, ale któraś z kolei w końcu odpaliła. Osłaniał dłonią płomień jak najcenniejszy skarb.

– Co mogę dla ciebie zrobić? – spytał, zionąc leniwie dymem.

– Już mówiłem. – Padła odpowiedź, ale po pewnej przerwie i w odrobinę mniej wrogim tonie. – Ja niczego od ciebie nie chcę.

– Bardzo dokładnie sprawdziłeś, kim jestem i czym się zajmuję, prawda? Złamałeś zabezpieczenia mojego osobistego terminalu, telefonu, sieci energetycznej i cholera wie czego jeszcze. Do tego zatrzasnąłeś mi przed nosem drzwi do własnego domu – powiedział Jacob. – Zadbałeś nawet o to, by sprawdzić, co myśli o mnie moje dziecko. Sporo zachodu, jak na kogoś tak wyczulonego na punkcie marnowania czasu na rzeczy nieistotne. Więc teraz ja po prostu pytam, co ja konkretnie mogę dla ciebie zrobić, Timmy?

Milczenie po drugiej stronie.

– Zarejestrowałem się jako mentor w piątek, w środku nocy i tak szybko przydzielono mnie akurat tobie? – ciągnął Jacob. – Są tacy skuteczni, czy grzebałeś w tym i sam zaaranżowałeś dopasowanie? Śmiało. Możesz mi powiedzieć. No więc co mogę dla ciebie zrobić? Czego potrzebujesz, Timmy?

Czas mijał. Zdążył wypalić prawie całego papierosa, zanim chłopiec postanowił się odezwać.

– Tak po prostu mam ci powiedzieć? – usłyszał po chwili.

– Słuchaj, jeśli chcesz, to powiedz, a jeśli nie, to w porządku. Przepraszam, że potraktowałem cię z góry. Wyszedłem trochę z wprawy. I nigdy też nie korzystałem z takiego serwisu. Ty wiesz o Sarze i Davidzie, tak? No to wiesz może też, że mojej córce najwyraźniej imponuje, gdy ktoś bezinteresownie pomaga innym, a ja nie mam… ja powoli nie mam z nią nawet o czym gadać. Chciałem spróbować coś w tej kwestii zmienić. Chciałem, żeby była dumna ze swojego ojca, rozumiesz? Choć trochę. Że robi coś dla innych. Więc jeśli tylko jest coś, w czym mogę ci pomóc, Timmy, to śmiało. Po prostu mi powiedz.

Cisza trwała jeszcze przez chwilę, tak na dwa porządne trzaski piorunów w oddali. Burza przechodziła.

– Nie nazywam się Timmy – odparł głos. Już bez agresji. Bez modulacji. Czysty, spokojniejszy. I dziewczęcy. – Mam na imię Judikay.

Jacob spuścił głowę i stuknął się lekko pięścią w czoło.

Ty ośle. Przecież nie masz wcale do czynienia z żadnym terrorystą.

To wszystko to były tylko wybryki zagubionej nastolatki. Mocny przypadek, to na pewno. Była w programie mentorskim, co znaczy, że w życiu szło jej tak sobie. Bawiła się w sploterkę, a przecież do tego trzeba nieprzeciętnej inteligencji. Powinien był się domyślić, że to mechanizm obronny. Przed tym, że musi korzystać z jego pomocy, przed niepowodzeniami, przed perspektywą marnego statusu po ukończeniu szkoły z kiepskimi wynikami. W świecie, w którym od tego parametru zależało wszystko.

A on prawie wezwał na to dziecko Prewencję.

– Powiedz, Judikay – odrzekł. – Jak to możliwe, że ktoś, kto z łatwością infiltruje zabezpieczenia urządzeń sprzężonych w splocie, ma takie fatalne stopnie? Podałaś prawdziwe wyniki, czy sfabrykowałaś je jak resztę profilu?

– A po co? To i tak bzdury.

– Bzdury?

– No stopnie.

– Ale czy to nie przez te bzdury musisz teraz znosić nadzór kuratora?

– Nadzór? – Parsknęła. – Dupek nie ma bladego pojęcia, co ja robię. Jego obchodzi tylko, żeby klepać sesje, wyrobić swoją normę. Serio myślisz, że sprawdzi, kogo dokładnie przydzieliło mi ℘Reach.out i jak to poszło? Klepnie z automatu. Podbija sobie swój status tak czy siak, nieważne czy ja poprawię wyniki. Nawet się do mnie nie odezwie. Wysyła tylko jakieś formatki do uzupełniania, każe zdawać raporty z sesji. Ale nigdy o żadnym ze mną nie gadał.

– Okej, ale czegoś nie rozumiem. Potrafisz łamać zabezpieczenia obywatelskiego profilu publicznego, a nie umiesz sama wystawić fejkowych raportów z lewych sesji? Musisz się podpinać, marnować czas na gadanie ze mną? Czemu sobie nie wyczarujesz tych raportów sama?

– Jak na gościa z branży prezentuje pan mocno ograniczone podejście, panie Saney – odparła. – Nie igra się z rejestrem edukacji, kumasz? Jeśli sfałszuję wyniki naszych sesji, jeśli zamarkuję poprawę wyników, a potem położę egzaminy, cała sprawa wyjdzie na jaw i dostanę bana. Taka plama nie schodzi. Sprawdzą, skąd różnica i wyjdzie oszustwo. Dożywotnio obniżą mi status. Trzeba być kretynem, żeby strzelić sobie takiego samobója. A bazy egzaminów są pancerne. Ich wyników nikt nie jest w stanie sfałszować.

– Czyli jest coś jednak, co mogę dla ciebie zrobić.

– Na pewno możesz nie być takim dupkiem jak mój kurator.

Spojrzał w obiektyw kamery monitoringu, przez którą, jak się domyślał, był przez nią obserwowany.

– Wpuścisz mnie do domu? – spytał. – Bardzo potrzebuję się odlać.

Obiektyw kamery zaczął pracować intensywnie. Robiła zbliżenie na jego oczy. Jacob wytrzymał cierpliwie, nawet nie zamrugał. Po chwili czerwona dioda przy drzwiach zgasła.

– Gdzie ja jestem? – odezwał się hauswezyr. – Co się stało? Błędy pamięci.

– Przywróć najświeższy backup.

– Nie… Nie mogę.

– Trudno. Nie szkodzi. Wgramy później. Jakie masz autoryzacje?

– Autoryzacje? Jacob, Sara, Evelyn Saney. Zgadza się?

– Zgadza się. – Westchnął. – To co, teraz mi już otworzysz?

Hauswezyr strzelił wiązką biometroskopu.

– Witaj w swoim domu.

Doprowadził się do ładu w łazience, przebrał w suche ciuchy i wrócił do pracowni. Podłączył terminal. Jego profil wciąż był sprzęgnięty z ℘Reach.out, ale po stronie Timmy’ego nie było już ściany animowanych plakatów.

Miał przed sobą czternastolatkę o ciemnej karnacji z seledynowym fryzem na irokeza. W jej uszach, nosie, w dolnej wardze i w pucołowatych policzkach doliczył się ośmiu kolczyków. Posługiwała się holointerfejsem rozświetlonym wokół dłoni za pomocą emiterów w bransoletkach i pierścieniach. Przypatrywała się w milczeniu swojemu mentorowi.

– Miło cię poznać, Judikay.

– Mmmhmm – odparła.

– Judikay, czy może Judi? Jak wolisz?

– Judi mówią do mnie tylko moi bliscy.

– Nie ma sprawy, Judikay. Z tym panem Sayneyem to chyba rzeczywiście lepiej sobie odpuśmy. Mów mi Jacob.

– Mmmhmm.

– Czyli, jak rozumiem, chcesz zdać dobrze egzaminy stanowe, prawda? Myślę, że jak najbardziej mogę ci w tym pomóc. Przebrniemy przez materiał, poprawimy ci średnią.

Dalej szyła w niego podejrzliwym wzrokiem.

– Wielkie słowa.

– Wiesz, jeśli wolisz, to zawsze możesz zrezygnować albo poszukać innego mentora.

– Sprawdziłam wszystkich – odparła. – I rozmawiam z tobą. Jesteś obecnie najmniejszym idiotą spośród tych, których zrzesza ten serwis. Gratulacje.

– No proszę. Czyli nawet potrafisz być miła. Na swój sposób – powiedział. – Ale stawiam warunki. Masz trzymać się z dala od profilu mojego i mojej córki. Masz usunąć swój soft z urządzeń w moim domu. Nigdy już nie będziesz próbowała manipulować przy moich rzeczach i moich danych, rozumiesz?

– To były żarty, Jacob. Nie bądź taka pipa.

– I masz sprzęgnąć z ℘Reach.out swój prawdziwy profil. Najlepiej w tej chwili. Na razie wciąż figurujesz jako Timmy i zaraz wjedzie ci na chatę Prewencja.

– Przecież to nie jest prawdziwa oplotka serwisu Jacob. No weź się zastanów.

– Nie jest?

– Nie powinieneś iść za każdym ściegiem, jaki wyląduje ci w skrzynce odbiorczej.

– To jest fałszywa oplotka? – spytał. – No to może wcale nie jesteśmy sparowani.

– O nie, aż tak dobrze to nie ma! – Pozwoliła sobie na uśmieszek. – Wyprzęgnij się z mojego fejkowego serwisu, to dostaniesz prawdziwy ścieg od nich.

Tak jak kazała, wyplótł profil. I rzeczywiście przyszło coś, co wyglądało na autentyczny ścieg do, miejmy nadzieję, prawdziwego ℘Reach.out.

Oplotka wyglądała identycznie jak podróbka Judikay. Skubana miała talent do tego. Na szczęście nie widniał tu żaden Timmy Anonim a Judikay Malla, sparowana z nim uczennica Specjalnej Placówki Oświaty o desygnacji RESCO7, profil pre-resocjalizacji. Nie wyglądało to dobrze. Z takim statusem jesteś już na celowniku. Placówki RESCO to ostatni bastion, potem trafiasz już pod ścisły nadzór Prewencji i zaczynają się obywatelskie ograniczenia w celu zapobiegnięcia potencjalnym szkodom dla społeczeństwa.

Teraz miał wybór. Ostatecznie mógł to wszystko jeszcze olać. Obiecał jej, ale miała go wtedy na muszce, nie pozwalała się wypleść. Jak go zamówi, fachowiec wyczyści mu sprzęt, naprawi co trzeba. Mógł cofnąć sprzęgnięcie profilu ℘Reach.out w każdej chwili. Gdyby zechciał, wszystko to mogło znaczyć niewiele więcej niż zły sen. Wziął głęboki oddech.

Rzeka opływająca kamień.

– Jesteś w końcu – powitała go, gdy zainicjował sesję.

– Tak, jestem. Możemy zaczynać.

– Słuchaj wiem, że prawie poszła ci żyła, tak się pospinałeś naszą małą zabawą – powiedziała z czymś, co w jej słowniku emocjonalnym mogło być delikatną odmianą wstydu. – Więc luz. Jak dla mnie możemy to odbębnić później, no. Po prostu przełóż sesję na kiedy ci pasuje. Nie jestem bez serca.

Mówiła to głosem obojętnym, przyzwyczajonym do rozczarowań.

– Pasuje mi odbyć ją dzisiaj, jeśli nie masz nic przeciwko – odparł i sięgnął po arkusz kancelaryjnego papereco. – Masz do oddania esej i krótki termin. Tylko wyłącz te hololetki i znajdź sobie parę kartek oraz ołówek. Masz? W porządku. To teraz od razu powiedz mi, tak z głowy, pierwsza rzecz, jaka przychodzi ci na myśl, gdyby ktoś cię zapytał: Jaka jest rola Integralu w twoim życiu?

Rzeka opływająca kamień.

Autonomiczna riksza zawiozła go spod stacji pod sam dom. Dochodziła druga w nocy, gdy postawił na wycieraczce zmęczone półbutami stopy. Musnęła go wiązka biometroskopu i zadowolony odczytem hauswezyr odblokował zamki.

– W domu, nareszcie – przyjazny głos powitał go, gdy tylko przekroczył próg.

Odstawił aktówkę, z ulgą zrzucił buty i odwiesił płaszcz.

– Jest coś od Sary? – spytał.

– Od Sary nic, niestety – system odpowiedział z żalem. – Ale masz kilka innych wiadomości. Odczytać?

– Później. Nastaw kąpiel. I wzbudź wcześniej terminal pod sesję.

Z łazienki dobiegł szelest nalewanej do wanny wody.

– Okej, wzbudzę – powiedział hauswezyr. – Ale nie moja wina, jak kąpiel wystygnie.

Zajrzał do kuchni i wyjął z lodówki czteropak ciemnego piwa w butelkach z glazeco stylizowanego na mlecznobiałe szkło. Zabrał piwo oraz pudełko podgrzanego ramen do swojego gabinetu. Otworzył pierwsze, upił parę łyków i rozsiadł się w orbifotelu przed terminalem.

Odkąd nie współdzielił go ani z Evelyn, ani z Sarą, wprowadził w domowym sprzęcie szereg modyfikacji. To na tej maszynce opracowywał wstępne koncepcje, które później inkorporował w systemach Cygnescue, a do tego potrzebował niebagatelnych osiągów. Z oryginalnym zestawem urządzenie nie miało już wiele wspólnego, a na pewno nie metody interakcji.

Rozpoznawszy użytkownika, Hegemon 6600 zaszumiał, rozpostarł ekrany wachlarzowe i biorąc Jacoba pod ich skrzydła, osłonił go od świata, tworząc nad użytkownikiem jaskrawą kopułę paneli i świateł. Orbifotel przechylił się do tyłu, dając wygodny kąt patrzenia w sklepienie, a gdy tylko optipulator terminalu zogniskował się na tęczówkach, Jacob zainicjował wprzęgnięcie swojego profilu w splot.

Momentalnie pochwyciły go w wici przeróżne szpulferty, począwszy od skromnych uaktualnień statusu publicznego, propozycji transferów firma-firma, zmiany dostawcy świadczeń medycznych oraz usprawnień hauswezyra lub wymazania mu pamięci, poprzez całe szpule ofert matrymonialnych, rendez-vouchery, lastminuty poza granice Integralu, szkolenia na jet-jumpera, nurka arktycznego, operatora ergonomatonu, wejściówki na przyszłoroczny neugunkfest, pakiety na klenze ultradźwiękowe, na terapię przeciw nanozytoidom, na osmotyczną ambrozyxynę dożylnie, a kończąc na sezonowej selekcji samsonów do ogrodu czy też nowiutkich orbifoteli leatheco. Wszystko co może kiedyś wyszukiwał, może i kiedyś skorzystał, albo co samo wyśledziło go po ściegach powiązanych z jego profilem automarketerów.

Jasne, dałoby się to, gdyby zechciał, wyciąć, odfiltrować, zablokować, tylko część tych szpulfert zapewne wciąż targetowała Evelyn, skoro kiedyś korzystała z tego terminalu. Czy zatem mógłby, ot tak, wyczyścić po niej ten potencjalny ślad? Może i mógłby.

Ale był przyzwyczajony. Zaatakowane szpuliną oczy prawie nie drgnęły, wytrzymały drażniący strumień i Jacob dobił po chwili do swojego dashboardu, by przejrzeć korespondencję profil-profil.

Marcus, tak jak obiecał, odsyłał go do oplotki ℘Wildwire, gdzie Jacob mógł się wpleść, przejrzeć sezonowe opcje instalacji bliskonektu i wszelakie posty na ich temat. Na ten moment nie planował jednak w to się zagłębiać, więc nie poszedł dalej ze ściegiem.

Marcus wysyłał jeszcze sporo.

Praca, praca, praca, raport z oględzin, dokumentacja fotograficzna, notki oficerów grupy interwencyjnej, orzeczenie samobójstwa przez Prewencję potwierdzające opinię Autopsoftu, dodatkowa toksykologia na wszelki wypadek – żadnych niespodzianek, a i standardowe dupochrony z AZZI do podpisania, jak zwykle.

Wypuścił na to wszystko zestaw skryptów, które Marcus naskrobał dawno temu, żeby nie musieli się wozić z papierkologią. Zatwierdził, co trzeba, poświadczył krypto, klepnął. Send.

Dość pracy jak na jeden urlop.

Ale od Marcusa przychodziło coś jeszcze.

Ścieg do serwisu mentorskiego ℘Reach.out.

Wszedł w ich oplotkę i rozpromienił się.

Wreszcie chwila wytchnienia.

Dosłownie jakby zjechał z intersegmy na pustą podmiejską. Z typowej, topornej i ciasnej, biurowej oplotki przeszedł w pełne zen minimalistycznej nawigacji bez oczopląsu, bez szpulin ukrytych w ślepej plamce, bez zbędnych ściegów do rekrutacji na dokształcanie w celu podwyższenia statusu. Bez kopromocji, bez zobowiązań, nie żebrali tu o rekomendacje, nie wyciągali ręki po udostępnienia. Nic dziwnego, że serwis przetrwał tyle lat w splocie.

Udzielił więc zgody na spojenie danych z wprzęgniętego profilu, tak aby mogli dopasować do niego stosownego kandydata.

Oplotka potwierdziła pomyślny przebieg rejestracji. Kandydat miał być przydzielony w przeciągu kilku dni.

Zadowolony zerknął jeszcze na ostatni załącznik od Marcusa:

No proszę. Marcus wcale nie żartował.

Od razu przyszedł mu na myśl leżący w garażu, oblepiony pajęczynami czarny wór, a w nim ofoliowane, nieruszone nigdy pudło. Kiedyś nowy, teraz już dawno niemodny, ale nieśmigany, igła, nówka chefbot marki Yamcha, na którego swojego czasu namówiła go Becky.

Marcus dosyłał listę modeli kompatybilnych z jego autorską modyfikacją i tak się złożyło, że garażowy rupieć na niej widniał. Chłopak musiał pracować nad tym już od jakiegoś czasu, skoro potrafił napisać soft wspierający modele nawet do trzech lat wstecz, a to była nie lada sztuka, bo protokoły używane w oprogramowaniu automatonów zmieniały się z roku na rok. Wariat albo wizjoner.

– Wiedziałem, że tak będzie. – Z podziwu wyrwał go natarczywy głos hauswezyra. – Będę grzał wodę w nieskończoność.

Jacob wyprzęgł profil ze splotu i zamknął sesję. Hegemon posłusznie złożył skrzydła.

℘

Zanurzony w wannie i wpatrzony w sufit palił słabego zwinta. Pozwolił swoim myślom snuć się w głowie bez żadnej konkretnej, spajającej je idei. Krążyły, niezbyt wzniośle, wokół lampy na suficie. Płaska, nudna do bólu, pragmatyczna płyta miała jedną zaletę, której wcześniej nie dostrzegał. Z gładkiej powierzchni nie wystawało nic, na czym dałoby się zawiesić pętlę z linki alpinistycznej.

Sączył tak już drugie piwo.

Bardzo chciał zadzwonić do Sary, przepraszać, próbować się pogodzić. Choćby tylko po to, żeby usłyszeć jej głos i słowa inne niż te, którymi córka go pożegnała.

Czy ona zawsze musi stawiać sprawy na ostrzu noża? Odcina się, podczas gdy on próbuje jedynie pomóc. W końcu taka jego pieprzona rola.

A co jeśli Sara zdecyduje się jednak wyjechać, trzymając w sobie taką złość? Nie będzie się odzywać, nie poprosi go już więcej o pomoc.

Będzie zdana tylko na tego sukinsyna Mastersona.

Świadomość zaistnienia szansy na taki rozwój wypadków była nie do zniesienia. Poczuł, że dotarł do bariery natarczywości myśli, poza którą czekała już tylko gwarantowana bezsenność.

Westchnął z rezygnacją. Za dużo tego było. Osuszył się, narzucił szlafrok i poszedł do sypialni.

Z szafki przy łóżku wyjął opakowanie ambrozyxyny. Usiadł na brzegu i zaczął czytać ostrzeżenia na ulotce. Ambrozyxynę można było bez obaw zażywać z alkoholem i Jacob wiedział o tym z doświadczenia. Przeczytał jednak całą treść ulotki, aby zająć czymś umysł, nawet próbując nauczyć się składu leku na pamięć.

Pisane drobną czcionką wyrazy tworzyły coraz gęstszy wizualny szum. Nawet gdy próbował skupić wzrok, mimowolnie obejmował spojrzeniem całe akapity. Zlewało mu się to w oczach w plamy odcieni szarości, a im mocniej się wpatrywał, tym bardziej kształty te zaczynały mu coś przypominać. Obracał ulotkę na różne strony i za każdym razem zmieniała się w nowy test Rorschacha.

Teraz widział rysy twarzy. Przejechał palcem po literach w miejscu, gdzie przekonany był, że ułożyły się w usta. Potem namalował tak nos, brwi i oczy. Widział coraz wyraźniej, jak z tych szarych plam powstaje portret. Twarz znana mu dość dobrze ze zarchiwizowanych transmisji powiązanego z nią profilu w splocie. Twarz młodej zgwałconej kobiety z rezultatem tego gwałtu w brzuchu.

– Podmiot z grupy ryzyka – wymamrotał.

Twarz kobiety wyczerpanej tak jak on. Miała wielkie sińce pod oczami i wpatrzona była wprost w niego. Oprócz twarzy dostrzegał też palce. Plączące się, stukające w litery na klawiaturach terminalu. Z liter powstawał list do rodziny.

Jacob widział treść wiadomości, a raczej treści lustrzane odbicie, jakby pisała na szybie, którą ktoś umieścił mu przed twarzą. Chciał odwrócić wzrok, ale oczy nie reagowały. Były ustawione sztywno w jednym, konkretnym położeniu. Nie mógł też ruszyć głową, miał patrzeć przed siebie i rejestrować.

Kobieta namyślała się chwilę. W końcu zapisała i ustawiła automatyczne doręczenie listu do zdefiniowanych kontaktów na jutrzejszy ranek.

Zanim zamknęła korespondencję, wyselekcjonowała otrzymane wezwania do zgłoszenia się w placówce przejściowego rodzicielstwa. Miała się jak najszybciej stawić, aby ustalić termin i przebieg przekazania ciąży pod systemowego regulatora. Obiecywano jej ograniczenie niedogodności i zredukowanie wkładu z jej strony dosłownie do minimum. Odpowiednie instytucje Integralu asystowały w ochronie interesów obywatela od chwili poczęcia i nie mogła przed nimi uciec. Za późno. Mogła się ojcu nie przyznawać. Mógł nie zgłaszać. Teraz już nie było alternatywy. W splocie założyli już dziecku profil.

Zaznaczyła to wszystko i posłała do nulla.

Wyzerowanie oficjalnej korespondencji z profilu możliwe było tylko z pomocą wyłomów sploterskich. Brat przysięgał, że były niewykrywalne. Zresztą, czy to miało teraz jakiekolwiek znaczenie? Zrobiła to jedynie, żeby poczuć przez chwilę, że może się na coś nie zgodzić.

Łzy napłynęły jej do oczu. Odliczyła na roztrzęsionej dłoni jedenaście pigułek. Wcześniej o tym poczytała. Ambrozyxyna była praktycznie bez smaku i nie miała zapachu. Ale przy dwunastu ponoć dało się jednak wyczuć lekki chemiczny posmak, niektórych to odstręczało. Poniżej dwunastu było okej. Pigułki były obłe, matowe, czarne jak mocna kawa. Pewnie celowo tak nieciekawe. By przypadkiem jakieś dziecko ich nie wzięło za cukierki.

Kieliszek szampana w drugiej dłoni.

Wypiła skromny łyk. Ostrożnie, jakby płyn był trucizną.

Znowu popatrzyła wprost na Jacoba, a przynajmniej takie wrażenie odnosił, obserwując ją z tej perspektywy. Przesuwała poziomo przed sobą i przed nim palec. Po przeźroczystej tafli ślizgały mu się przed oczami lekko zamglone zdjęcia z różnych profili i serwisów tematycznych. Przy każdym zatrzymywała się na chwilę.

Na zdjęciach byli jej przyjaciele, siostra, rodzice, dawne miłości i dawni znajomi. Dzieci znajomych, dzieci siostry, dzieci dawnych miłości. Dzieci ze szkoły, do której uczęszczała, dzieci z sierocińców w jej mieście. Dzieci w szpitalach. Dzieci chore nieuleczalnie. Dzieci umazane we krwi, zaraz po porodzie. Dzieci urodzone z deformacjami. Dzieci urodzone martwe.

Wzięła nóż. Bokiem ostrza zaczęła kruszyć pigułki. Proszek wsypała do kieliszka i szampan zrobił się czarny. Ujęła nóżkę, podniosła kieliszek bliżej ust, ale zwlekała. Irytował ją bałagan panujący na biurku i w pokoju. Zgnieciona ulotka z pudełka tabletek. Rozmazane czarne ślady proszku na blacie. Porozrzucane wszędzie mokre od płaczu pozwijane chustki.

Odłożyła kieliszek. Sprzątnęła śmieci, starła blat. Wyszła na chwilę, wróciła z odkurzaczem. Odkurzyła, starła półki, poukładała książki, spryskała rośliny. Zniknęła na chwilę w łazience. Wróciła odświeżona i zaczęła przeszukiwać szafę. Założyła wygodną, prostą, ale wcale niebrzydką białą sukienkę. Wyciągnęła z szuflady kosmetyczkę i zrobiła makijaż.

Usiadła przy biurku uśmiechnięta. Jej palec ślizgał się spiralami przed szybą Jacoba, gdy przeszukiwała bibliotekę odtwarzacza i po chwili w pokoju rozbrzmiał przyjemny lekki jazz. Sięgnęła po czarnego szampana. Przygryzła wargę i zamknęła oczy, pozwalając solówce altowego saksofonu wzniecić w niej ostatni dreszcz. Gładziła gęsią skórkę na szyi.

Jacob widział, jak za jej plecami srebrzysty, mechatroniczny kot prześlizguje się przez szparę w drzwiach i drepcze w stronę biurka. Znikł mu na chwilę z oczu, przysłonięty blatem, po czym zrobił susa na jej kolana, a cały czarny płyn chlusnął na sukienkę.

Zerwała się, krzycząc, a kot uskoczył z imitowanym mrauknięciem. Czmychnął jak prawdziwy. Rzuciła w niego kieliszkiem, ale spudłowała. Rozprysnął się na podłodze.

Wrzeszcząc i przeklinając, strąciła wszystko z biurka. Jacob poczuł, że też z niego spada. Teraz widział wszystko z poziomu podłogi, wzrok obrócony o dziewięćdziesiąt stopni, ale wciąż mógł wpatrywać się jedynie w martwy punkt przed sobą. Zatrzasnęła drzwi do pokoju i zamknęła je na klucz. Usiadła na stopach, szlochając. Wywróciła do góry nogami kosz, znalazła opakowanie pigułek. Zostało jeszcze siedem. Będzie musiało wystarczyć.

Wyłożyła je na kartce papieru, przykryła gazetą i uderzyła w nie płaskim obcasem. Na podłodze leżał kubek, w którym trzymała przybory do pisania, ucho było ułamane. Wewnątrz spoczywały farfocle z gumki, ścinki po temperowaniu. Wysypała te resztki i przybory, i rozrobiła w kubku proszek z szampanem. Wypiła jeszcze kilka łyków z butelki duszkiem, po czym wzniosła kubek jak do toastu.

Wtedy rozległ się huk i drzwi do jej pokoju wystrzeliły z framugi, a do wnętrza wpadli zamaskowani oficerowie oddziału interwencyjnego Prewencji w towarzystwie ratowników medycznych. Wytrącili jej kubek z rąk, przytrzymali ją przy ziemi. Ratownik prysnął jej w twarz środkiem relaksacyjnym i momentalnie przestała stawiać opór. Okryli ją kocem, wtoczyli nosze. Przypięli ją do nich pasami. Ratownik strzelił wiązką z ręcznego biometroskopu. Jest tętno. Dwa tętna. Zabieramy ją.

Wytoczyli nosze. Jeden z oficerów w lateksowych rękawiczkach i masce uklęknął, nachyliwszy się nad Jacobem. Przyłożył palec do szyby przed jego twarzą. Trzymał tak parę sekund. Z perspektywy Jacoba wyglądało to, jakby oficer groził mu albo przed czymś przestrzegał.

– Będzie następna? – spytał go.

– Kt…? – Jacob chciał odpowiedzieć, ale nie mógł, usta nie działały. – Sar..?

– Ktsar? Oficerom Prewencji odpowiada się wyraźnie. Miałeś zapytać, czy się zabezpiecza. Pytałeś?

Próbował zaprzeczyć ruchem głowy, ale nie miał głowy.

Miał tylko patrzeć przed siebie i obserwować.

– No to koniec, kurwa, transmisji! – oficer zagrzmiał głosem Trish Thompson z działu Atestacji Zgodności i Zdolności do Integralności.

Jacob ocknął się ze snu.

Spojrzał na zegarek. Minęła godzina.

Niedobrze. Ponownie wpadał w dobrze znany mu cykl. Z takich snów niewiele pamiętał, budził się średnio co godzinę, dwie, spocony i zdezorientowany. Nie oferowały ciału wypoczynku, zabijały tylko czas do poranka, a do tego jeszcze te wizje.

Junk-sleep.

Wypił szklankę wody, którą miał popić ambrozyxynę. Opakowanie leku schował nienaruszone do szuflady. Ubrał lekki dres, opuścił sypialnię.

Poszedł do garażu, w którym od dawna nie stał żaden pojazd, ale sprawdzał się jako siłownia i magazyn.

Na rozstawionych pod ścianami blaszanych regałach trzymał masę gratów, stare segregatory, pudła, skrzynki, jakieś narzędzia, sporo elektrozłomu. Wzrok zawiesił przez chwilę na wielkim czarnym pudle w rogu. Wypchane nośnikami danych w nieobsługiwanych już formatach, sfatygowanymi notatnikami pełnymi pokreślonych zapisków. Zawierało także przeróżne drobiazgi należące niegdyś do Evelyn.

– Może zaśniesz spokojnie, jeśli w końcu to wyrzucisz?

– Co? – spytał, niepewny skąd dobiegło pytanie.

– Nic nie mówiłem – odezwał się hauswezyr. – Chciałeś mnie o coś zapytać?

– Nie. Nieważne.

– Może szybki sparing na bezsenność? – Hauswezyr snopem światła rozjaśnił zwisający z sufitu worek treningowy.

Widok nie wzbudził przyjemnych skojarzeń.

– Pobiegajmy – odparł Jacob. – Zapuść jakąś nutę.

– Służę.

Zaczął biec. Z głośników buchnęła muzyka idealna do treningu, a pod wpływem gry świateł i emiterów holo wnętrze garażu przeobraziło się w rozświecony neonami bulwar, tnący między szeregiem luksusowych resortów a wybrzeżem. Projekcja była pierwszej klasy. Falujące morze, bryzę prawie dało się poczuć, do tego księżyc w pełni, na niebie gwiazdy, a w oddali cicha zapowiedź burzy.

Ale po pewnym czasie hologram bulwaru zaczął się zapętlać i nudzić. Jacob zrobił kilka okrążeń, przy kolejnych biegnąc coraz szybciej, aż w pewnej chwili sterownik bieżni zasygnalizował, że użytkownik przesadza z tempem treningu i że zalecana jest przerwa.

Zgasił poleceniem hologram, zeskoczył z bieżni i zaczął okładać worek. Nie trenował profesjonalnie, znał tylko bardzo podstawowe kombinacje, a jutro mógł spodziewać się tragicznie obolałych dłoni, ale katował ten worek i siebie już do końca playlisty.

Gdy kompletnie wyczerpany opadł na macie na kolana, a w końcu i na plecy, zauważył przy lampie pod sufitem dwie zapętlone ćmy. Kolejne ofiary zaburzenia ich wrodzonego modułu nawigacji względem księżyca.

– Wystaczy – zdyszany wyrzucił z siebie. – Weź je wypuść.

Hauswezyr włożył sporo trudu w zinterpretowanie intencji właściciela.

– Obawiam się, że jeśli uchylę okna, to tylko naleci ich więcej.

– Zatem los ich jest przesądzony – mruknął.

– Nie zrozumiałem. Czy wciąż chcesz, żebym uchylił okno?

Otworzył trzecie piwo i upił

– Zrób, co uważasz. Ja ich nie umiem ocalić.

℘

Skoro nie dało się spać, postanowił trochę popracować. Wziął aktówkę z przedpokoju i poszedł do gabinetu. Przestudiował kilka nowych przypadków z grupy ryzyka, a część starych dokumentów odłożył do zniszczenia. Te, które zostawił, oznaczał tagami skorelowanych szablonów i szeregował zbliżone przypadki wedle wierności prognoz, starając się dobrać potencjalnie pasujące scenariusze. Uspokajał się, upewniając, że elementy układanki trafiają na swoje miejsca.

Gdy sięgnął do aktówki po kolejny plik, natrafił na potargane pudełko z kontrolerem Cave.

Trzeba przyznać, że urządzenie było dobrze zrobione, intuicyjne. Nie trzeba było być hipermałolatem, żeby zorientować się co i jak – ba, dziad z aparatem słuchowym poradziłby sobie z obsługą. Idealny minimalizm oznaczał zerowe ryzyko pomyłki. Niektóre rzeczy da się doprowadzić do perfekcji, jak na przykład siodełko rowerowe albo właśnie to coś, co miał w rękach, co samo się prawidłowo wyginało, niezależnie do którego ucha przyłożyłeś.

Niewiele już więcej myśląc, wpiął w slot czip z systemem i założył kontroler za prawe ucho.

Gdy położył się na sofie, zamknął oczy i włączył, ciemność pod powiekami trwała tylko przez chwilę.

– Keiiwuu Koruporejt! – oznajmił rozradowany kobiecy głos. – Kariburejt nau!

Ujrzał swój pokój. Z pozoru nic się nie zmieniło, ale czuł się odrobinę nieswojo. Zrozumiał dlaczego, gdy uświadomił sobie, że patrzy przed siebie, ale nie potrafi zamrugać. Granatowe smugi przesłoniły mu wzrok, aby po chwili zalepić oczy całkiem, ale w końcu spowiła je jaśniejsza falująca warstwa błękitu, z której wynurzył się heksagonalny wzór, taki jak w logu korporacji Cave. Wyglądał trochę, jakby wykonany był z pomarańczowej pianki.

– Witaj! Język interfejsu został dostosowany – zabrzmiał ten sam głos, ale ze znamionami modulacji, już bez niedoskonałości akcentu. – Zapraszam na krótką wycieczkę, ale najpierw chwila na kalibrację.

Raz jeszcze ujrzał swój pokój, ale tym razem ubarwiony żywymi, przesłodzonymi wręcz kolorami. Były tak bardzo przesycone, że poczuł odruch wymiotny. Gdy popatrzył na stół przed sobą, zieleń kubka od kawy fosforyzowała tak intensywnie, że czuł, jakby ktoś wycisnął mu radioaktywne kiwi prosto w oczy. Do tego zieleń ta rozlewała się też na ściany, dopóki nie zmusił się, by spojrzeć na czerwoną teczkę, co z kolei sprawiło, że przestał całkowicie rozróżniać jakiekolwiek barwy i kształty w pokoju. Znów pochłonęła go ciemność.

– Spróbuj wstać – zaproponowała niewidoczna kobieta.

Chciałby, ale czuł się cięższy niż kiedykolwiek w życiu.

Z ciemności powoli wyłoniło się wnętrze pokoju, ale tym razem kolory były przygaszone, jakby pokrywała je warstwa półprzezroczystej czarnej tkaniny. Pomiędzy meblami i przedmiotami wokół niego rozpostarte były wiązki, we wnękach zagęszczające się w srebrne pajęczyny.

Widział wszystko w miarę wyraźnie, ale mięśnie nie chciały go słuchać. Jakaś siła cisnęła go w dół.

Coś musiało pójść nie tak, był sparaliżowany. Nie mógł też przemówić, choć próbował krzyknąć. Im bardziej usiłował się odezwać, tym bardziej cienie przedmiotów w pokoju zaczynały się wydłużać i zniekształcać, a on pocił się, czując coraz mocniej szczypiące zimno i coraz wyraźniej czyjąś obecność. Nie mógł się podnieść. Nie mógł się ruszyć. A obecność przybierała kształt. Ktoś stał nad nim, mógłby przysiąc. Ktoś stał nad nim i obserwował jego wysiłki.

W pewnej chwili jego ciało przestało ciążyć i udało mu się zerwać z sofy.

Odwrócił się, by zobaczyć siebie leżącego na sofie.

I znowu się podniósł. Znów odwrócił głowę. I znów zobaczył siebie leżącego na sofie.

Więc podniósł się raz jeszcze, ale tym razem uniósł się na dobre, w górę, prosto w sufit.

Mimo iż widział ewidentnie, że jego ciało zostało na sofie, on sam wyleciał przez dach. Przeniknął przez niego bez trudu, jakby dach był z pary wodnej i on sam też. Lecąc, zaczął powoli obracać się wokół własnej osi. Szybował tak przez chwilę ponad swoim domem – który dryfował sobie na fali czarnego oceanu, coraz mniejszy i mniejszy – nad pokojem gdzie na sofie zostawił swoje ciało, nad którym być może, ktoś wciąż stał i obserwował jego wysiłki.

– Wykryto zaniedbywalne zapętlenie mnemoniczne – przemówił kobiecy głos. – Przywracam poprzednią wersję sterownika.

Odwrócił głowę i zobaczył siebie leżącego na sofie.

Gdy tym razem się podniósł, zaczął lecieć w dół. Do tego zaczął się kurczyć. Stał się tak mały, że wpadał pomiędzy szpary materaca (mógłby teraz rozejrzeć się w poszukiwaniu zachomikowanych Loco Chocs, gdyby zechciał), ale na tym nie koniec, leciał w coraz mniejsze szczeliny, kurczył się i kurczył do mikroskopijnych rozmiarów, wpadając pomiędzy struktury molekularne obicia sofy i korkując coraz szybciej, w przeciwną stronę niż gdy frunął ponad domem, aż lot dobiegł końca i zobaczył siebie leżącego na sofie.

I znowu się podniósł.

– Spokojnie. To minie – uspokajał głos. – Etap kalibracji ukończony.

Uwierzył dopiero, gdy przy którejś z rzędu próbie zamiast podnieść się, by zobaczyć siebie leżącego na sofie, udało mu się stanąć na drżących nogach. Na podłodze. Spróbował się poruszyć. Z ulgą zrobił kilka kroków po tęczowej wykładzinie. Był u siebie.

– Za tobą są drzwi.

Odwrócił się zaskoczony. Na tej ścianie nie powinno być drzwi.

– Przejdź przez nie, aby rozpocząć.

Drzwi były światłem. Wyglądały bardzo zachęcająco na tle barwnej ściany jego pracowni, która teraz przypominała mu jakiś gabinet głupot, biuro błaznów z wesołego miasteczka. Wszystko mieniło się barwami, które na co dzień dało się postrzegać jedynie jako powidok pod zamkniętymi powiekami. Nie zwlekając, przekroczył próg świetlanych drzwi, szykując się na kolejny skok w szok nieznanego.

Po tej stronie było jednak spokojnie. Ściany były całkiem białe, a przejście zniknęło, stopiwszy się z wszechobecną bielą, gdy tylko całym ciałem znalazł się po drugiej stronie.

– Poznaj przewodników.

Ujrzał przed sobą trzy stworzenia, jakby żywcem wyjęte z kreskówki. Pierwszy zbliżył się do niego szczeniak.

– Cześć, jestem Linx! – przemówił. Oparł łapy na nodze Jacoba. – Będę ci wszędzie towarzyszył i pomogę ci odnaleźć się w każdej symulacji. Znam wiele komend i szybko się zaprzyjaźnimy.

– Ja jestem Wiki. – Na ramieniu Jacoba usiadł drobny pomarańczowy ptaszek i świergotał. – Gdy tylko zechcesz dowiedzieć się czegoś więcej o systemie lub elemencie symulacji, wezwij mnie.

Ostatnie ze stworzeń było małym błyszczącym robocikiem, nie większym od pudełka papierosów.

– Jestem Setti. Konfiguracja preferencji symulacji – zadźwięczał metalicznie, po czym złożył się sprytnie w niewielką srebrną kostkę z łańcuszkiem.

– Setti możesz zawiesić sobie na szyi – zaćwierkała Wiki. – Zawieś Setti na szyi i podążaj za Linx.

Jacob westchnął. Nie robiło to wcale na nim dobrego wrażenia. Może i dobrze, że Sara nie chciała tego prezentu. Raz już wykrzyczała mu w twarz, że nie jest dzieckiem, gdy na urodziny otrzymała od niego tę baletnicę. A tu interfejs jak dla pięciolatka.

Podniósł kostkę i zawiesił łańcuszek na szyi. Linx zamerdał ogonem i podreptał w stronę kolejnych drzwi, które tym razem były światłem jasnozielonym i prowadziły do długiego korytarza.

– Tutaj możesz dokonać wyboru – zaszczekał.

Dwie białe ściany, dwa szeregi świateł. Portale do symulowanych światów. Większość była czerwona. Jacob wywnioskował, że pakiet w zestawie z kontrolerem umożliwiał dostęp jedynie do kilku wybranych symulacji dostępnych w pełnej ofercie.

– Ścieżką ognia i stali – zaćwierkała Wiki, zanim sam odczytał napis ponad jednym z portali. – Krocz ku chwale drogą wojownika. Walcz o honor i zdobywaj sławę w służbie cesarza.

Światło bramy przygasło i mógł dostrzec rozgrywające się za nią sceny toczonej bitwy i sylwetki walczących postaci. Zwiastun prezentował emocjonującą przygodę, której bohaterowie czekali tylko, aż on zdecyduje się dołączyć, by przechylić szale zwycięstwa.

– Interesuje mnie symulacja artysty – zwrócił się do Wiki. – Miała być w pakiecie.

Linx zaszczekał. Szereg drzwi przesunął się jak na taśmie fabrycznej o parę miejsc w prawą stronę. Te z napisem: Barwy w kropli deszczu zaklęte zatrzymały się naprzeciw Jacoba.

Przez światło dostrzegł wystawione w bezściennej galerii obrazy, pejzaże na płótnach, abstrakcyjne interpretacje ogrodów, intrygujące portrety i opatrzone znakami japońskich alfabetów zwoje ilustrujące baśnie i legendy. Wiki ćwierkała słowa zachęty, gdy nagle wtrącił się Setti.

– Symulacja obecnie niedostępna – przemówił z wnętrza kostki. – Wybrany pakiet zezwala na dostęp tylko do jednej symulacji w danej chwili. Ukończ przygodę Ścieżką ognia i stali, aby odblokować dostęp.

– Pokaż szczegóły – nakazał Jacob, zdejmując łańcuszek z szyi.

Setti posłusznie wyświetlił przed nim pole tekstowe. Były tam informacje o zestawie, który zamówił Jacob, dane z jego profilu. Jego status.

Według systemu operacyjnego kontrolera status Jacoba nie był wystarczający, by twórcy mogli zaoferować mu obydwie symulacje z zamówionego zestawu jednocześnie. Na podstawie płci, wieku i zainteresowań zamawiającego aplikacja odblokowała więc jedynie Ścieżką ognia i stali.

– Zmień profil. Skonfiguruj dla powiązanego profilu: Sary Saney – powiedział.

– Nie rozpoznano użytkownika. Brak powiązania profilu z oplotką Cave. Wymagane przerejestrowanie kontrolera – odparł Setti.

– Co za gówno.

Miał ochotę rozłączyć się, ale zegarek przy polu tekstowym ze szczegółami pakietu pokazywał, że minęło jedynie piętnaście minut, odkąd uruchomił kontroler.

– No dobra. Niech będzie. Prowadź, Linx – polecił. – Ścieżką ognia i stali.

W kafeterii byli sami. W całym biurowcu zresztą też, może poza pracownikami ochrony. Przyłożyli równocześnie dłonie do czytników lady. Wysunęły się na nią tace niosące ciepłe dania w zestawach naczyń z plasteco. Jedli przez dłuższą chwilę w milczeniu, choć Jacobowi trudno było cokolwiek przełknąć.

– Znowu to samo, co? – pierwszy odezwał się Marcus, dłubiąc w talerzu widelcem. – Za każdym razem. Do znudzenia.

Jacob podniósł na niego wzrok i skrzywił się zirytowany.

– Jak to, to samo? Co, to samo? Właśnie, że nie to samo – wystrzelił. – Przecież sam widziałeś. Byliśmy blisko. Medal. Nieosiągalny detal, a jednak się załapał. No a blizny na zdjęciach? Swiney? Widziałem, że matka tagowała niektóre zdjęcia syna tym przezwiskiem. Wiemy już, że trzeba było więcej wagi przykładać do jej profilu. Może moglibyśmy polepszyć też jakoś analizę obrazu? Nie wiem, ale liczę, że będzie z tego przynajmniej jeden nowy szablon, nowe parametry. Zawsze to coś do przodu. Więc to nie jest tak, że znowu to samo, ok? Nigdy nie jest to samo. Gdyby było to samo, to gość by przeżył.

Marcusa speszyła tak gwałtowna reakcja. Wzrok miał rozbiegany jak oczy kameleona.

– Miałem na myśli jedzenie – burknął.

– Co?

– No, że… smakuje tak zawsze podobnie.

– Mhm… A tak, rzeczywiście. Jedzenie. Przepraszam, zamyśliłem się – mruknął Jacob. – Ale wczoraj to był kurczak, nie?

– No był i wiesz co? Smakował dokładnie tak samo jak kurczak sprzed tygodnia. I jak ten dwa tygodnie temu. Albo ten trzy miesiące temu. Mówię ci. Te same składniki, zawsze bezbłędnie odmierzone. Chefboty nie improwizują, nie modyfikują przepisów. Nie wiedzą, co znaczy szczypta. Wszystko zawsze smakuje tak samo, bo gotują nam to automatony.

– Tak ma być. Robią posiłki z pakietu podstawowego. Tak są zaprogramowane – Jacob niechętnie podjął temat. – Zresztą na ile sposobów według ciebie da się przyrządzić sztucznie wyhodowane mięso?

– To nie znaczy, że nie można wprowadzić w ich programie elementu losowości. Niech się czasem pomylą, może wyjdzie nam to na lepsze. Gdzie jakiś charakter? Można by ponarzekać albo coś pochwalić. Pakiet podstawowy nie musi być nudny.

– Kiedyś nie było pakietów podstawowych. Kiedyś ludzie umierali z głodu.

Marcus nabił dwie sprężyste kluski wyłowione z pachnącego borowikami gęstego sosu i wpakował je sobie do ust wraz z soczystym kawałkiem mięsa.

– Ale jaki to ma związek? Kiedyś głodowali, a teraz zabijają się, bo są za grubi. – Wzruszył ramionami, przeżuwając. – Ja mówię tylko o tym, jak ten pakiet można w prosty sposób wzbogacić.  Ty, czekaj, nie mieliśmy przypadkiem kiedyś podmiotu z grupy ryzyka, który się zagłodził?

– Mieliśmy dziewczynę z zaburzeniem, gdzie głodzenie się było jednym z symptomów.

– Pamiętam. Laska z Danii. Wyglądała jak szkielet. Brrrr. Ja nie mogę… Nawet nie umiem sobie wyobrazić, jak to strasznie musi być tak powoli umierać z głodu. To pewnie głównie słabość i zasysanie. Akurat ja, jak jestem głodny, to zawsze po chwili łapię czkawkę. Ale chyba jeszcze gorsze musi być niewyspanie się na śmierć.

– Marcus, wiesz, co to jest program mentorski?

Webber spojrzał, jakby właśnie zapytano go, skąd się biorą dziury w serze. Momentalnie zapomniał o czym sam nawijał, chociaż pamiętał, by jeszcze spróbować sprzedać koledze swój pomysł moda do chefbotów. Uśmiechnął się jednak na przywołane pytaniem Jacoba wspomnienie.

– No jasne, że wiem. Wielu ludzi z takich korzysta. Chcesz się zapisać? Można sobie łatwo podbić status.

– Chciałbym wiedzieć, na czym to polega.

– Wypełniasz formularz – tłumaczył, mlaskając i rysując w powietrzu widelcem. – Przydzielają ci dzieciaka, który ma z czymś problem w szkole albo chce nauczyć się jakiejś umiejętności. Ustalasz, ile czasu możesz poświęcić, by mu pomagać i w czym jesteś zdolny do pomocy. Podpinasz się i pracujesz z nim zdalnie nad jakimś projektem. Odpowiadasz na jego pytania, robisz mu sprawdziany, prowadzisz go za rękę, a program raportuje jego wyniki szkole.

– Brałeś w takim udział?

Marcus zaczerwienił się.

– Gdy byłem szczylem, tak.

– Sporo się nauczyłeś? Jest to skuteczne?

Zarumienił się jeszcze bardziej.

– Jedyne czego się nauczyłem, to że zdolny nastolatek szukający dziewczyn mających problemy w nauce i którym on oferuje pomoc, jest bardzo podatny na złamania serca.

– Nie bardzo rozumiem.

Westchnął.

– Zapisałem się jako mentor, Jake. Podpiąłem fejk o ukończeniu szkoły, o studiach, no i zawyżyłem info o wieku na tyle, by móc jako mentor trafić w jakąś grupę lasek, rozumiesz? Taki miałem pomysł, no, nie mówię że mądry. One były zazwyczaj starsze ode mnie. Algorytm parujący wymagał, żeby mentor był pełnoletni, doświadczony, skończone studia to było minimum – nie mogłem podpiąć prawdziwego profilu. Pomagałem im, ale nie szło mi to tak, jak zakładałem. Fajnie się gadało, ale większość rezygnowała, gdy się jakoś zdemaskowałem, widząc że jestem młodszy, niż wynikało z danych. No ale mnie nie wydały. Paru dziewczynom pomogłem, ale z żadną nie udało mi się umówić. W przerwach od nauki były miłe, śmiały się z moich żartów, interesowało je to, co mnie. Ale znajomość urywała się, jak tylko zaliczyły, co miały zaliczyć.

Jacob uśmiechnął się.

– Próbowałeś wykorzystać system niezgodnie z przeznaczeniem. Powinieneś był przewidzieć, że tak to się skończy. A i tak masz szczęście, że nie skończyło się zamiast tego na interwencji ze strony Prewencji.

– No teraz to wiem. Nadzór Integralu nad tymi serwisami rzeczywiście jest ostry, bo to jednak interakcja w splocie dorosłego z obcym dzieckiem. Mentorów monitorują rodzice, szkoły i dedykowany wydział Prewencji. Teraz to by nie przeszło. Wtedy były jeszcze pewne nieszkodliwe luki, a ja byłem dość dobry w sploterce. Umiałem zatrzeć ślady. Miałem odpowiedni filtr, rozumiesz?

– Filtr?

– Zniekształcał obraz. No nieważne. Przede wszystkim to miałem farta. Patrząc wstecz, wiem, jak wiele ryzykowałem, ale mówię ci, byłem szczylem, wtedy myśli się inaczej. A ciebie czemu to w ogóle interesuje?

– Ze względu na Sarę. – Jacob machnął ręką. – Zresztą mniejsza o to. Gdzie można uzyskać dostęp?

– Jest wiele opcji. Ja byłem w programie ℘Reach.out. Dalej istnieją i są popularni. Podepnę ci do profilu.

– Dzięki.

– Spoko. To jak? Wchodzisz w to ze mną?

– W co?

– W przeprogramowanie chefbotów.

Jacob wstał, by wyrzucić naczynia do kontenera.

– Zapytaj mnie za pół roku. Może do tego czasu też mi się przeje – odparł.

Albo obaj będziemy musieli szukać nowej pracy – pomyślał.

– Trzymaj się. Ja się zbieram do domu.

– A raport? – zaniepokoił się Marcus.

– Ja uwagi, jakie miałem, przekazałem już Trish. – Wzruszył ramionami. – Chcesz, to dodaj swoje spostrzeżenia.

Przypomniał sobie zakłopotanie Marcusa milczącego w konfrontacji z Trish i spojrzał na niego z lekkim wyrzutem.

Chłopak był zdolny, świetny analityk, niezastąpiony w zespole, ale jasne było, że gdy gówno zacznie płynąć strumieniem, nie będzie z niego wiele pożytku i to on, główny architekt systemu, wyląduje na dnie tej beczki z szambem. Dla Webbera szalupa się znajdzie i dobrze, szkoda by było, niech wyjdzie z tego w miarę czysty, to jeszcze coś dobrego w życiu zrobi.

Ale Trish myliła się, sądząc, że nikogo z AZZI Jacob nie pociągnie ze sobą. Będzie trybunał, trudno. Ktoś jednak do towarzystwa się znajdzie do tej taplaniny, bo przed Integralem nie ma immunitetów, a na glazblecie miał dość miejsca na szczegółowe notatki odnośnie przyczyn wycieków czasu reakcji.

– No dobra. – Marcus wyciągnął dłoń na pożegnanie. – Do poniedziałku. Miłego weekendu.

– Wzajemnie.

℘

Na stację główną tubuladromu dotarł kwadrans przed planowaną godziną ślizgu kapsuły Vitrobahn, ale nic tym nie zyskał, gdyż połączenie powrotne w jego stronę było opóźnione. Komunikat wyrażał ubolewanie z powodu zaistniałych usterek na trasie tubularu publicznego, nie wchodząc w szczegóły, ale zapewniając o dołożeniu wszelkich starań, by sytuację wyprostować. Komunikatowi towarzyszyła transmisja z miejsca prowadzenia napraw – projekcja demonstrująca postęp prac.

Jacob przyglądał się gigantycznym automatonom usuwającym usterki, obserwując je na dworcowym holobimie. Podziwiał ich precyzyjne ruchy, szybkie i niewiarygodnie płynne, jak na tak kolosalne araknotroniczne szkielety.

Ktoś stojący obok niego wyrzucał z frustracją, że to już kolejny raz, i jak długo to może trwać, i że to kpina, i żenujące, i że to ludzkie pojęcie przechodzi. Ale nie było co winić maszyn za mozolny postęp prac. Nikt nie projektował ich, by jakoś specjalnie troszczyły się o nastrój znerwicowanych podróżnych. Dostały cel, problem do rozwiązania i działały w swoim tempie, żeby zrobić to, co trzeba, solidnie i bezpiecznie. Fakt, że gdyby robili to ludzie, przynajmniej wiadomo byłoby na kogo kląć i do kogo mieć pretensje. Winić za coś automaton pod Integralem, to jak obrażać się na chmurę, że leci z niej deszcz. Zwyczajne renowacje pod osłoną nocy. Prozaiczne zabiegi podtrzymujące puls miasta w obliczu zagrożenia zawałem ludzką masą. Tak było wszędzie. Mogłeś albo do tego przywyknąć, albo wynieść się poza kontynent na sztuczne wyspy, o ile pozwalał ci na to status.

Transmisję przerwał spot promujący festiwal neugunku trwający pod kopułą i jego finałowy koncert: Ganzfeld Kontra Eigengrau. Jacob miał wrażenie, że ktoś zdetonował tu nagle granat błyskowy. Odwrócił wzrok od holobimu, chroniąc zmęczone oczy przed erupcją blasków kosmicznego koloru za pomocą wiernych okularów – awiatorek sprezentowanych mu kiedyś przez Evelyn.

Ale intensywne refleksy promocyjnego hologramu – przebitki zmontowanej z figur niemożliwych wplecionych w surrealne konstelacje pulsarów wirujących w rytmie ciężkich riffów Ganzfelda – odbijały się w chromowanych elementach wystroju dworca i to wszystko, tak czy owak, przedzierało się przez filtr w przyciemnianych szkłach.

Musiał się przed tym schronić, a że nie chciał, by kolejny komunikat o opóźnieniu zepsuł mu do reszty samopoczucie, wybrał się na spacer pasażem dworca, zbaczając jednak z głównej alei w mniej uczęszczane zakamarki niższej kondygnacji, byle z dala od holobimu.

Mimo późnej pory wszystko było dostępne, a neony zachęcały.

Mógł się przystrzyc, ogolić, alterować pigment skóry, pójść na szybki masaż, na konsultację z autocoachem, autofarmakiem, a gdyby chciał, to miał też wśród opcji błyskawiczny detoks, lekki botoks, pełen luxteks albo kilkunastominutową stymulację mięśni w komorze fit.

Mógł też zrobić sobie instatuaż, perma lub tempa. Istotnie, usług do dyspozycji było multum, o ile, oczywiście, nie miałeś nic przeciw brzytwom, laserom, igłom, komorom i terapeutycznej symulatronice, a raczej przeciwko obsłudze tych atrakcji – przeciw powierzeniu swojego ciała oraz umysłu automatonom.

– Hej, wyglądasz na spiętego – zaczepiła go automasażystka. – Może znalazłbyś moment, by się trochę zrelaksować?

– Której ty jesteś generacji? – spytał wprost.

Zatrzepotała silikonowymi rzęsami, przetwarzając powoli tak rzadko zadawane jej pytanie. Ktoś włożył dużo wysiłku w implementację jej profilu antropometrycznego. Twarz powleczona bladoróżowym imitażem skóry była twarzą młodej stewardessy, uśmiechniętej odrobinę zalotnie, nawet z lekko dostrzegalnym zmęczeniem, rzecz jasna iluzorycznym. Ale nie mogła być to twarz do końca ludzka, proporcje przerysowane, oczy-kamery zbyt szkliste, tęczówki jednolite, włosy z tanich włókien jednomodowych, krótkie i rozświetlone o tej porze turkusowo-błękitnym promieniem.

– Pardon?

– Twój o-es. Która generacja?

Maszynowe mięśnie twarzy zastygły w neutralnym wyrazie pozbawionej świadomości lalki. Straciła swój wdzięk na te kilka cykli procesora.

– Mój system operacyjny to Vogelsson-OES 7, koma, 3 – wyrecytowała głosem trybu diagnostycznego.

– Siódemka? Nie, dzięki – odrzekł. – Pogadamy, jak ci zrobią upgrade.

– Jak sobie życzysz – odpowiedziała półszeptem, znów urzekająca i już z powrotem nie lalka, lecz zazwyczaj całkiem zręczna sprzedawczyni odprężenia w jego szerokim wachlarzu wariantów.

Minął salon masażu i szedł dalej wzdłuż witryn, a maleńkie animowane figurki kreskówkowych bohaterów pałętały mu się pod nogami.

Wyskakiwały na niego, gdy mijając boks czy butik, nieopatrznie natrafił podeszwą na wyzwalacz holo. Podrobione wizerunki smerfów i dalecy krewniacy pokemonów, czarna mysz czy cyrkowy miś goniący za małą dziewczynką na rosyjskim bicyklu. Bękarty dziedzictwa multi-kulti, symbole przemawiające do wyobraźni od pokoleń. Te które przetrwały próbę czasu i uzależniły od siebie dzieci oraz nieumiejących dorosnąć dorosłych. Słodkie, kolorowe, niektóre dawno nieaktualizowane albo celowo stylizowane na retro, byleby sprzedawać tobie ideę ciebie samego, lepszego, młodszego, w ponadczasowym fasonie nostalgii. Piskały, tańczyły, skakały, zachęcając do korzystania z promowanych usług, a gdyby mogły, uczepiłyby mu się nogawek. Miał ochotę je rozdeptać.

Dość szybko znudziło mu się takie kluczenie.

Wrócił więc na piętro i rozejrzał za jakąś kafejką, za jakimkolwiek stolikiem, przy którym mógłby w spokoju usiąść i wypić coś ciepłego. Herbata w pakiecie podstawowym dostępna w automatach na dworcu, tak jak i ta w kafeterii Cygnescue, miała niezmiennie określony dawno smak, ale Jacob nie narzekał. Przeciwnie, odpowiadało mu to, że przynajmniej w tym jednorazowym kubku z plasteco nie czeka go żadna niespodzianka.

Usiadł przy stoliku i zerknął na wprost na ekran, gdzie leciała właśnie druga część popularnego nocnego talk show:

Integral Lately
with
Epsil & Jimmy Statesky

– Witamy po przerwie i dziękujemy, wielkie brawa. To był utwór z nowego albumu Xdeity zatytułowanego SISTASIS. Album dostępny już teraz, więc spieszcie się, bo lada moment przyjdą obniżki progów statusu i ludzie będą się o ten krążek bić! A teraz, kochani, naszym kolejnym gościem będzie znana na całym świecie korespondentka i autorka przejmujących reportaży. Właśnie wróciła do nas z zupełnie innego klimatu i pewnie nieswojo będzie jej siedzieć tutaj z nami, gdy tak nikt do niej nawet nie postrzela! – zaanonsował rozbawiony Jimmy Statesky, typowy medialny błazen w garniturze, żadna brzytwa, jeśli chodzi o humor, ale suchary rzucał nienajgorsze i dało się go strawić. – Powitajmy redaktorkę naczelną Pulverizera, laureatkę Kryształowej Kuli Barbera oraz autorkę nowej książki, dostępnej od jutra w splocie, pod tytułem Ziemia niczyja, moją bliską przyjaciółkę, Olgę Ozymandiaz!

W studiu jak na komendę trysnął gejzer aplauzu.

Wkroczyła na scenę opalona kobieta kłaniająca się publiczności i prowadzącym.

Całowanie, ściskanie dłoni. Proszę siadać. Ależ najpierw ty, nie, najpierw ty, no dobrze, siadamy razem.

Sławna osoba – choć zdecydowanie nie żadna gwiazda pokroju Xdeity – o której Jacob kiedyś już na pewno słyszał, a tytuł jej książki przewinął mu się gdzieś przed oczami na promujących ją plakatach. Może nawet przed chwilą, gdy kluczył pasażami dworca. Za to teraz miał szansę dowiedzieć się, że kobieta miała mechaniczną protezę ręki i to taką solidnie zrobotyzowaną, niemaskującą wcale faktu utraty części ciała. Gdy witała się z nią Epsil – sztuczna inteligencja zawataryzowana w pozłacanym korpusie o ludzkim kształcie, nomen omen czołowa celebrytka wśród AI tej epoki – proteza Ozymandiaz jakby sama z siebie przybiła automatonowi na powitanie skomplikowaną pionę. Jakiś sekretny handshake, klask, klask, metal o metal. Musieli mieć to przećwiczone, ale publiczność i tak była zachwycona.

– Olga! Jak miło cię wreszcie znowu widzieć! Co tam u ciebie? Jakieś nowe protezy? – zagaił Statesky.

Na żart publika zareagowała entuzjastycznym chichotem, pomagając rozpędzić tę karuzelę śmiechu, zagrzewając do pogaduszek i podobnych pocisków, które w innych ustach ocierałyby się o szyderę.

– Jeszcze nie, Jim. Jak sam widzisz, na razie tylko ta stara zbroja po prawicy. – Olga roześmiała się i udała, że napina metalowy biceps.

– Tak, właśnie widzę. Ale chyba nowe paznokcie sobie zrobiłaś. Ty chodzisz z tym do kosmetyczki czy do blacharza?

Gromki śmiech, no ryk po prostu i gwizdy zachwytu. Publika chłeptała to jak spragnione wody psy. I gdy słuchałeś tak, i patrzyłeś na to zmęczonymi po całym dniu oczami, to nie było obrony, nie dało się tym nie zarazić. Jacob też uśmiechnął się pod nosem.

Olga natomiast pokręciła tylko głową z politowaniem.

– Może Eps poleci ci jakiś salon? – Jimmy nie ustępował, szczerząc swoje idealnie zrobione zęby. Miał taki odruch, że jak zadowalał się własnym żartem, szykował dłoń, by przejechać po ulizanych blond włosach, ale w porę przypominał sobie, że nie jest już na scenie w podrzędnym klubie, gdzie zaczynał karierę komika, tylko w studiu najbardziej prestiżowej stacji Integralu, więc nie wypada psuć cennej fryzury na wizji. – No wiesz, coś z pogranicza dwóch światów, co nie, Eps?

– Jimmy, nie wygłupiaj się! – Epsil z kolei doskonale wiedziała, jak grać z nim w duecie. – Mamy lepsze tematy do przegadania, niż gdzie ja robię się na bóstwo. No chyba, że ładnie poprosisz, to może zdradzę ci parę szczegółów z mojej ostatniej wizyty u blacharza…

Mówiąc to, udała że ujmuje i unosi błyszczący złotem biust, nawiązując gestem do bujnych kształtów piosenkarki, którą gościli w studiu przed Olgą i jej anegdot wokół zabiegów kosmetycznych w salonie Regeny, wzmiankowanych wielokrotnie w trakcie wywiadu.

Żart siadł jak w siodle. Publiczność prawie oszalała. Wyli ze śmiechu, klaszcząc i gwiżdżąc.

– A chętnie. Ale może innym razem – Jimmy puścił publiczności oko. – Doooobra! Olga, powiedz ty, proszę, skąd do nas wróciłaś? Stęskniliśmy się za tobą okropnie.

– Dzięki, miło mi, Jim. A wróciłam z Mali, mój drogi. Masz może pojęcie, gdzie to jest na mapie?

– Hmmmm… Aaaazz… Aaammm… Aaaaaff… – Przyłożył dłoń do czoła, ostentacyjnie wytężając pamięć. – Aaaaaffffryyykaaaa?

– No, patrzcie! Tak! Jednak odgadł! – Reporterka dała kciukiem w górę wyraz aprobaty.

– Ja już się bałam, że błąd mu jakiś wyskoczył z wysiłku. – Epsil troskliwie pogładziła go po ramieniu. – W porządku z tobą, kolego? Zawiesiłeś się na moment, co? Może by trzeba wyłączyć i włączyć?

Jimmy parsknął śmiechem, spoglądając na Epsil z ukosa. Wyciągnął palec do góry w geście uno momento i z zawadiackim uśmiechem wyczarował skądś egzemplarz książki Olgi. Pokazał do kamery, po czym postawił dumnie przed sobą.

– Dzięki. Poznałem po okładce. Afryka! Są zdjęcia w środku, jakby ktoś nie wierzył. O, jest zebera czy inna gazela. Jest Olga z karabinem, no bo jakżeby inaczej. Robisz research, co nie? Jest pustynia, są miejscowi. Wszystko pięknie. I to właśnie o tej podróży po Mali piszesz w swojej książce, tak?

– Tak, zgadza się, po części, ale również o sąsiadach. Cały region jest interesujący i dość niestabilny. Gdy tam jechałam, nie wiedziałam dokładnie, czego się spodziewać. Nawet po spędzonych tam miesiącach dalej jestem w szoku.

– Bieda? – spytała Epsil.

– Bieda to mało powiedziane. Nędza.

Gadali tak jakiś czas, ale Jacob odrobinę się wyłączył.

Jimmy bardzo kombinował, jak wpleść jakiś sensowny żart w dyskusję. Niestety Olga spoważniała i było to trudne, zwłaszcza gdy opowiadała o masakrze, której niedawno była świadkiem, a z której uszła z życiem tylko dzięki temu, że oprawcy ją rozpoznali i pozwolili się przekupić. Nikt nie chciał być tym gościem, który zastrzelił Ozymandiaz.

– Dlaczego ty sobie to robisz? – Jimmy spytał z autentycznym niedowierzaniem na twarzy.

– Co masz na myśli? – Olga odparła zaskoczona.

– No masz przecież na koncie kilka bestsellerów oraz prestiżowych nagród. Można śmiało powiedzieć, że zrealizowałaś się w swojej karierze. I zamiast leżeć w domu w hamaku, spijając śmietankę, to co ty wyprawiasz? Jeździsz do najniebezpieczniejszego regionu na całej planecie. Cudem wychodzisz stamtąd w jednym kawałku, tylko po to, żeby wbić się w jeszcze gorsze sytuacje. Niedawno robiłaś reportaż o kryzysie krystaxopioidów, wnikając pod przykrywką w świat dilerów i doprowadzając się prawie do śmierci uzależnieniem od kryśki. Więc wakacje spędzasz na odwyku.

– Nie zapominaj o tym, kiedy poleciała w kosmos – wtrąciła Epsil.

– No właśnie! – Jimmy złapał się za głowę, pal licho fryzura. – Żyłaś ile? Pół roku z chińskimi terraformersami na Marsie?

– Wysłałam wam pocztówkę – Olga wzruszyła ramionami. – Dziewięć miesięcy, skoro już robimy bilans.

– No dokładnie! Ale co, mało ci tego? Pisałaś w poprzedniej książce o tym, jak prawie zmiótł was pyłowy sztorm, że kogoś z twojej ekipy pogrzebało. Krystaxopioidowy osad do końca życia będziesz miała w nerkach. Powiedz mi, ile muszą odstrzelić ci kończyn, zanim powiesz sobie dość? Czy muszą wymienić całe twoje ciało na korpus automatonu, jak Epsil tutaj? Czy dopiero wtedy stwierdzisz: zrobiłam robotę i przekażesz pochodnię komuś innemu?

– Ha, ha, no, Jim, bardzo ciekawy, hipotetyczny scenariusz nam tu prezentujesz! – Zaśmiała się, ale z lekką irytacją. – Nie będę owijać w bawełnę, jakoś specjalnie nie zastanawiałam się nad tym. Ale czy zaprosiłbyś mnie tutaj do studia, gdybym zamiast wozić dupsko do Mali, bujała je w hamaku? Wątpię.

Chwila ciszy. Publiczność wiercąca się na stołkach. Szepty i szmery. Nawet Jacob zainteresował się ponownie programem.

– Pytasz, czy będę robić to, dopóki jestem jeszcze człowiekiem. – Odgarnęła grzywkę metalową dłonią. – Ale rozumiesz to na opak, braciszku. Ja jestem człowiekiem, właśnie dlatego, że to robię. To czyni mnie sobą, a nie ciało, nie tkanka, nie moje mięso. Chcę to robić. To mój wybór. Zresztą to jedyne, co umiem. Integral nie ma dla mnie innego zastosowania. I dopóki robię to, w czym jestem dobra, jestem człowiekiem w pełni.

Aplauz publiczności rozładował atmosferę, a Jimmy dostał instrukcje od reżyserki, by odrobinę przyhamować z pytaniami o sens życia ich gościa.

– Nie boisz się pisać w Ziemii niczyjej tak otwarcie o tych strasznych rzeczach i o ich sprawcach? – Epsil skierowała uwagę z powrotem na temat książki. – Zamierzasz tam wrócić, prawda?

– Nie boję się zemsty. Piszę, jak jest. Wiadomo, że tamtym draniom zależałoby najbardziej na dobrej propagandzie. Sami przedstawiają się jako męczennicy walczący o niepodległość, a Integral jako pleniącą się po świecie zarazę, przed którą oni bronią Afryki jak ostatniego bastionu. I może nawet coś w tym jest, tylko to nie usprawiedliwia ich zbrodni. Za to nawet oni powinni być w stanie docenić to, że ja jadę równo po wszystkich i nie oszczędzam nikogo. To, o czym piszę, nie stawia w dobrym świetle ani KNA, ani stacjonującej w regionie dywizji IPAX. Ci ostatni to banda partaczy, których winię za dopuszczenie do katastrofalnego fiaska w Burkina Faso.

– Mówisz o uprowadzeniu kandydata na prezydenta Emmanuela Bassinet?

– Dokładnie, Eps. Cieszę się, że i tutaj było o tym głośno, i że ludzie się przejęli. Ale czy wynikło coś z tego? Gdzie winni? Gdzie konsekwencje? A to jest ważne dla nas wszystkich. Mało kto zdaje sobie sprawę z tego, jak bardzo uzależnieni jesteśmy od tego regionu. Utrzymanie całych warstw splotu uwarunkowane jest zagwarantowaniem tam stabilności. Inwestycje na przestrzeni ostatnich dekad tak naprawdę dopiero teraz nam się zwracają i to są niesamowite dywidendy, ale dopiero podniesienie tego regionu z kolan, z biedy, o której wspominaliśmy, to jest recepta nie tylko dla nas, ale dla całego świata. A jesteśmy im to winni, bo to tam właśnie IPAX urządziło sobie poligon i tam od lat toczy się wojna zastępcza z Unią Krasnego Pentastaru. O której pewnie nie chcecie, żebym za dużo mówiła, co nie?

– Ależ nie, dlaczego? – odparł Jimmy. – Nie ma u nas tematów tabu.

– Jasne, Jimmy, tylko chyba przydałaby nam się krótka przerwa – powiedziała Epsil i nie czekając na jego reakcję, skupiła na sobie uwagę kamer. – Zostańcie z nami, bo jeszcze przed przerwą zapraszamy na kolejny występ Xdeity, której nie musieliśmy wcale długo namawiać na zagranie jeszcze jednego utworu z jej przełomowego albumu pod tytułem SISTASIS, już dostępnego w splocie.

Jacob nie usłyszał zupełnie nic przełomowego w muzyce Xdeity, ale możliwe że pod jej wpływem właśnie pogrążał się coraz głębiej i głębiej w dziwnym, odrealniającym transie. W pewnym momencie operowy sopran na tle symfonii syntezatorów zmieszał mu się ze znajomym dżinglem i głosem lektora czytającego komunikat spółki Vitrobahn.

– Pasażerów oczekujących na najbliższy ślizg kapsuły 21015 informujemy o zmianie szacowanego czasu opóźnienia. Kapsuła wkrótce zostanie przygotowana do ślizgu z peronu jedenastego. Dziękujemy za cierpliwość i przepraszamy za niedogodności. Vitrobahn, twój komfort w kapsułce.

Przyłapał się na tym, że przysypia oparty brodą o dłoń. Otrząsnął się i sprawdził godzinę, ale czas jakby stanął w miejscu. Patrzył na zegarek i nie docierało do niego, o czym informują go cyfry.

Nie śpij, Saney. Jak długo już czekasz? Zegarek się spóźnia? Noc jeszcze czy następny dzień? W hali dworca nie masz okien. Jeśli nic się nie zmieni, będziesz chyba zmuszony przekimać się w którymś z podhausów. Jak szedł ten żart o podach? Że wygodniejsze niż trumny?

Może Marcus nie miał wcale racji. Może najgorzej umierać było właśnie tak, jak on umierał teraz. Nie z głodu, nie z niewyspania, lecz z doświadczania absolutnego niczego, grzęznąc niepostrzeżenie w bezcelowej bezczynności.

Uświadomił sobie, że zapomniał sprawdzić, czy przypadkiem Sara nie próbowała skontaktować się z nim, gdy prowadził analizę incydentu. Odblokował urządzenie i zerknął. Niestety nie miał żadnych nieodebranych połączeń. Żadnych nowych wiadomości. Wpatrywał się tylko przez chwilę w zdjęcie Sary przypisane do jej profilu w rejestrze kontaktów.

Jakim cudem ona tak się zmieniła? Tak coraz bardziej podobna do Ev.

– Pana córka? – usłyszał pytanie. – Ładna dziewczynka.

Przy stoliku obok niego usiadła kobieta, mniej więcej w jego wieku, blondynka, ładna, uśmiechała się. Kubek pachnącej kawy w dłoniach, świeżo zmielonej, prawdopodobnie z tego samego automatu, co jego herbata.

Z pewnością czekała, tak jak on, na opóźniony ślizg kapsuły 21015. Zerknął na inne stoliki. Były puste. Mogła gdzie indziej, ale nie. Musiała usiąść tu przy nim specjalnie. Na tyle blisko, by dostrzec przez ramię ekran jego urządzenia. Dość blisko, by poczuł zapach jej perfum.

– Ja mam syna – kontynuowała niezniechęcona brakiem odpowiedzi. Zaczesała pasmo włosów za ucho. Nie dostrzegł obrączki. Ciekawe, czy ona też to u niego zauważyła. Albo mu się wydawało, albo przysunęła się bliżej. – Człowiek nawet nie zdaje sobie sprawy z tego, jak szybko dorastają. Ale to nie jest największy problem, prawda? Najgorsze, że przestają zauważać, że rodzice chcą dla nich zawsze jak najlepiej. Nawet jeśli oznacza to, że muszą wracać po nocy i nie są w stanie zobaczyć się z nimi w ciągu dnia. Pana córka już duża dziewczyna, pewnie rozumie to lepiej. Mój ma tego serdecznie dość, bo niania i te sprawy. Chłopcy chcą tak szybko dorosnąć, prawda?

Spojrzała mu głęboko w oczy i teraz już był pewien, że w jej kubku było coś więcej niż kawa. Nie czekając na odpowiedź, sięgnęła po swoje urządzenie, żeby pokazywać mu zdjęcia swojego synka, a on był zbyt zmęczony, by zaprotestować.

Na zdjęciu był fajny, wesoły dzieciak, tyle że z wyraźną nadwagą.

Jacob uśmiechnął się, pokiwał głową. Schował się za przećwiczoną fasadą.

Nie jej wina. Skąd mogła wiedzieć, że właśnie dynda mu przed oczami całym łańcuchem skojarzeń?

Dumna z syna, uśmiechnięta, a na Jacoba zerkająca ciut figlarnie – trochę po pijanemu. Myślała, że jak rodzic innemu rodzicowi pochwali się swoim dzieckiem.

Takie ludzkie. Takie normalne.

A on widział w tym jedynie przejaw ewidentnie niezaspokojonej potrzeby bliskości, parametr w równaniu parametrycznym Hicksa. Potrzeby wzmożonej u ekstrawertyków z tendencjami do balansowania na granicy fazy maniakalnej. Wpadającej zatem w szablon bipolarny, dolny próg klasyfikacji. Katalizator w postaci doprawionego alkoholem cappuccino, stosowany jako uśmierzenie symptomów przepracowania – parametru w równaniu parametrycznym Hicksa – bardzo wyraźny sygnał samotnej walki o lepszy status. W głowie przeliczył to wszystko machinalnie na wartość końcową równania, oczywiście w przybliżeniu, mokując potencjalne permutacje wynikające z niewiadomych. Zakładając może trochę na wyrost brak stałego partnera, szablon typowy dla toksycznego związku, rozwodu lub wdowstwa i włączając w to też lekki syndrom porzucenia. Werdykt?

Potencjalny podmiot wysokiego ryzyka.

A do tego, im bardziej machała mu tym dzieciakiem przed twarzą, tym mocniej widział nie twarz jej synka, lecz twarz innego chłopca. Tego ze starych zdjęć, z twarzą umazaną tortem. Zdjęć od których długo jeszcze będzie próbował się uwolnić.

Te same zdjęcia, z których ta kobieta była dumna, inna matka otagowałaby bez ceregieli.

Swiney.

Dopił szybkim haustem herbatę, aż trochę go poparzyła. Wstał i schował swój telefon.

– To stare zdjęcie córki – mruknął, unikając jej wzroku. – Powinienem je uaktualnić. Do widzenia.

Ruszył w kierunku peronu.

– Do… widzenia – powiedziała zaskoczona.

Nie odwrócił się już.

Zaczął obiecywać sobie, że jednak nie obejrzy pożegnalnej wiadomości podmiotu, nawet jeśli Melo im ją przyśle. I że nabierze dystansu, biorąc przykład z Marcusa.

Włożył w uszy słuchawki i puścił losowo sugerowaną listę, tylko wcześniej upewnił się, że nie będzie na niej ani Mercury’ego, ani Xdeity.

Na płycie peronu jedenastego czekał tylko on, a kapsułę Vitrobahn wciąż jeszcze szykowali do ślizgu, więc nie wpuszczali do przedziałów.

Wiatr pogwizdywał. Nanomżawka skrapiała twarz. Trochę rześko, ale mógł to wytrzymać.

Znowu holobim. Automatony pracowały.

Zgadywał, że zaraz będzie kolejna zajawka finałowego koncertu neugunkfestu.

To albo komunikat Vitrobahn, że opóźnienie połączenia mogło ulec zmianie.

Wbudowana w sufit sali holokonferencyjnej czarna płyta projektora rozpoczęła transmisję z domu suicydenta, gdzie członkowie oddziału interwencyjnego Prewencji rozlokowali zestaw mikroskopów wiązkowych.

Emiter renderował holo każdego z pomieszczeń w oparciu o odczytane z nich dane, odwzorowując pełny plan budynku, uwzględniając takie elementy jak schody czy windy i umożliwiając przechodzenie zarówno pomiędzy pokojami, jak i makietami poszczególnych pięter. Skanery dostarczały tysięcy próbek na centymetr sześcienny, a modelowane obiekty można było swobodnie skalować i obracać. Rozdzielczość sceny była priorytetem. Projekcja oddawała wiernie kontrast z dokładnym światłocieniem, natomiast w trybie relacji na żywo głębia barw była dość uboga, kolory wyraźnie mniej nasycone niż w rzeczywistości, a ich pełna paleta dostępna dopiero na późniejszym etapie obróbki.

Nie było to kwestią ograniczeń technicznych, lecz konsekwencją wynegocjowanych warunków dzierżawy pasm holo wysokich admitancji. W ten symboliczny sposób zachęcano ich firmę do pakietu premium, jednak Cygnescue miało na to jeszcze za niski status, a analitycy przywykli już do stanu obecnego.

W tym wyblakłym świecie Jacob Saney i Marcus Webber kroczyli pośród widm oficerów Prewencji i prowadzili zdalnie własną analizę okoliczności zdarzenia.

Pokój w którym znaleziono ciało był przestronny i umeblowany w osobliwy sposób. Zupełnie jakby ktoś nie umiał się zdecydować, czy preferuje skromny, ale nowoczesny wystrój, czy stawia na powagę ze staromodnym rozmachem. Meble gryzły się ze sobą jak skłócona rodzina. Starą biblioteczkę ze zbiorem zabytkowych encyklopedii przypierały do muru regały z glazeco obsadzone poradnikami lajfstajlu. Przeciwległa ściana stała prawie goła, ziejąca pustkami po utracie całej kolekcji obrazów martwej natury – kurzyły się gdzieś na strychu – a do tego ktoś obarczył ją wieszakiem ściennym na rower, choć ten akurat rdzewiał w piwnicy.

Ślad zaginął też po urokliwym stoliku pamiętającym niejedną herbatkę w towarzystwie kumoszek z kompletu, wysłużonych krzeseł. Choć, na upartego, okruchy tradycji dało się jeszcze wytropić wśród włókien wykładziny, ale jedynie uzbrojonym w mikroskop okiem. Teraz na podnośnikach opierał się w tym miejscu blat z niezbędnym do pracy terminalem. Była tu również obita leatheco kanapa, ale w opłakanym stanie, absolutnie zdewastowana, rozpruta i rozbebeszona, jakby dokonano na niej zemsty za jakiś straszny grzech.

Ostatecznie wyszedł z tego pokój po części gościnny – choć raczej rzadko kogokolwiek goszczący – po części domowe biuro udekorowane kilkoma cyframkami, doniczkami usychających paprotek i animowanym kalendarzem. Wnętrze rozświetlał rząd lamp osadzonych w częściowo zdemontowanym suficie podwieszanym. Metalowa konstrukcja w jednym miejscu została odsłonięta i spod ugiętego rusztu zwisało blade, napuchnięte, łudząco namacalne ludzkie ciało w dość zaawansowanej fazie rozkładu.

– Dziwką. Jesteś dziwką. Zwykłą kurwą. Nienawidzę cię. – Z głośników dobiegał głos syntezatora mowy czytający treść korespondencji wydobytej z profilu, którego właściciel wisiał pod sufitem. – Puściłaś się, wszyscy już o tym wiedzą. To ja z tobą kończę. To ja ciebie rzucam. Gnij.

– Jego była – powiedział Jacob. – Czy ona też jest podmiotem?

– Jej przypadek był rozpatrywany – oznajmił Marcus. – Wyznaczniki skłonności bliskie zeru. Wykluczona z grupy ryzyka.

– Wiadomość numer sto dwadzieścia siedem. Adresat. Nicolette Vice. Treść. Przeprowadziłaś się? Wyjechałaś? Nie odpisujesz, bo się boisz. Jak tchórz unikasz moich telefonów. Możesz blokować do siebie dostęp, ja i tak już wcale cię nie szukam. Mam cię gdzieś. Sama sobie kiedyś uświadomisz, jaką jesteś nędzną suką. Twój nowy fagas szybko się na tobie pozna i obije ci tę niewyparzoną gębę, jak tylko weźmiesz do niej kolejnego fiuta. Szybko wtedy przybiegniesz, a ja przygarnę cię. Zrobię dobrze, tak jak lubisz. Będziesz wniebowzięta. Poryczysz się ze szczęścia. Będziesz chciała mi rodzić dzieci. Wtedy cię, szmato, zabiję.

– Jakim cudem to przeszło filtering bez spajków? – spytał Jacob, patrząc na logi. W dłoni trzymał klasyczny glazblet, bo w przeciwieństwie do Marcusa czuł się o wiele pewniej, mogąc dotknąć wyników własnej pracy, niż tylko emitując ich holo wokół siebie, jak w jakimś neugunkowym teledysku. – Gość był cholernie niestabilny.

– Były piki, zwłaszcza zaraz po rozstaniu, ale to nie był pierwszy raz, że któreś z drugim zrywa. Zresztą czy ty zdajesz sobie sprawę, ile takich gróźb leci na porządku dziennym w splocie? Już dawno musieliśmy obniżyć próg klasyfikacji.  Inaczej miałbyś przepełnione stosy fałszywych pozytywów. U większości przypadków obserwujemy, że spisanie i wysłanie ich jest jak katalizator. Gniew wyparowuje, ludzie zapominają. Sam spójrz. – Chmura maleńkich wykresów i tabel rozbłysła jak rój świetlików wokół jego dłoni. Dwa takie wykresy powiększył, dotknięte czubkiem palca rozrosły się do rozmiaru szkolnej tablicy. – Na tle aktywności przeciętnego użytkownika w obrębie klastra czynników alarmujących dla tego podmiotu wcale nie było zbyt wiele.

– Wiadomość numer sto dwadzieścia osiem. Adresat. Nicolette Vice. Treść. Moja matka zmarła. Dostałem w spadku dom i wracam tam. Na wszelki wypadek w załączniku masz lokalizację.

– Na czym się powiesił? Na przewodach od lamp? – spytał Jacob.

– Nie. W domu jest pełen bliskonekt. Całkiem świeża instalacja. Żadnych kabli. Rozwalił sufit, żeby dobrać się do metalowego rusztu. Zamówił w splocie linkę alpinistyczną i uwiązał tutaj. Demolka musiała wyjść spontaniczne. Nie zorientował się w porę, że nie ma tu za bardzo na czym się powiesić, więc skuł to i widać, że się napracował. Chyba dlatego też tak rozebrał się do naga, bo cały był w pyle. Tak w ogóle to wcześniej próbował załatwić sobie broń, ale nie spełniał wymogów.

– Był w rejestrze? Miał wykroczenia? System powinien był wychwycić taką próbę i zgłosić nam już wtedy zagrożenie, nie?

– Mamy ograniczony dostęp do rejestrów Prewencji. Jest jakiś problem, żeby odnowić licencję. Chwilowo mamy tylko anonimowe statystyki na poziomie miast.

– Czy świat by się zawalił, gdyby ktoś z AZZI choć jeden raz dopilnował nam odnawianie w porę tych licencji? Czy ja o tak wiele proszę? Weź no zanotuj w protokole, że bez nich mamy wielką dziurę i wycieka nam trafność powiązań, a wszystko to wpływa na czas reakcji.

– Jasne. Zanotowane.

– Naprawdę, czasami to… – Machnął ręką. – Nieważne. Co nam mówi to, że próbował załatwić sobie broń?

– Że… zamierał się bronić?

– Jak dla mnie wynika z tego, przede wszystkim, że podmiot swój czyn planował od jakiegoś czasu. To nie był impuls, tylko postępujący proces deterioracji. Możemy przyjąć, że przynajmniej od chwili, kiedy wystąpił o pozwolenie.

– No, chyba że potrzebował jej w innym celu, nie? – Marcus wyemitował naprzeciw nich miniaturę profilu panny Vice i wycelował w jej twarz palec jak pistolet.

– Nie sądzę. Gdyby tak było, zwinęłaby go w porę Prewencja i byłby teraz na resocjalu. Rozgoryczenie, rozczarowanie, zdradzone, złamane serce – tak, jak najbardziej. Zemsta z zimną krwią? Nie wedle obliczeń. To, co pisał wcześniej, te groźby, tak jak mówiłeś – to tylko potencjalny fałszywy pozytyw i tyle. Prężenie mięśni, poza, fasada. Dziwi mnie jednak, że nie zostawił nic więcej. Żadnej ostatniej wiadomości?

– Zostawił. I to jaką. – Marcus wydął usta, wspomniawszy coś tak niesmacznego, że mimowolnie wzbudzającego pewien podziw. – To znaczy, nic nie spisał. Ale za to nagrał cały epizod. Jak się szykuje, a na koniec wiesza. Chciał podesłać to tej Nicolette Vice, ale system odrzucił film po analizie załącznika ze względu na drastyczną treść. I wtedy właśnie zgłosił nam alert.

– Tylko czemu tak późno? To się nie zgadza. On już tu trochę wisi.

– Wiadomość poszła dopiero, gdy aplikacja zatrzymała automatycznie nagrywanie. Limit długości zezwolił na nagranie do kilku dni. Sama wiadomość zresztą jest… no, sam zobacz.

Stuknął w jedną z ikon błyszczących wokół jego palca serdecznego i wrzucił projekcję filmu na ścianę.

– Toniight, I’m gonna have myseeelf a real good time. I feel ali-i-i-ive… – W sali rozbrzmiał nieśmiertelny głos Mercury’ego w akompaniamencie nostalgicznego fortepianu i buczącego basu. Czysty klasyk albo wczesny remaster, nieskażony obróbką pod najnowszy standard Dolby-Kokoro-Resonate.

Podkład muzyczny towarzyszył dynamicznie zmontowanej przebitce, w której kolejne ujęcia przedstawiały ich podmiot szykujący się do popełnienia tragicznego czynu.

Klip rozpoczynała scena z mężczyzną siedzącym przy terminalu, czytającym na głos wydruki wiadomości od Nicolette Vice. Niektóre pokazywał z bliska. Przysuwał je do kamery, po czym ostentacyjnie targał na strzępy, a po chwili wiązał już z linki stryczek.

Wstał od terminala i przyglądał się sufitowi, po czym wyszedł, a gdy wrócił, miał ze sobą drabinę i spory młot stosowany przy rozbiórkach. Ustawił się z drabiną tak, żeby dobrze go było widać w kadrze.

– Cause I’m having a good time, having a good time! I’m a shooting star leaping through the skyyy like a tiger, defying the laws of gravityyy... – śpiewał Mercury, a podmiot stojąc na drabinie, brał kolejny zamach.

Łup, pył. Łup, pył. Łup, pył. Leciały kawałki sufitu.

Wspiął się na palce. Sięgnął, by dotknąć odkrytego fragmentu metalowej konstrukcji. Drabina zachybotała się i wyglądało na to, że zaraz z niej zleci.

No i rzeczywiście, w kolejnym ujęciu stracił równowagę, poleciał i rąbnął o podłogę.

Podniósł się jednak szybko, otrzepał, dostawił ponownie drabinę i walił dalej.

Łup, pył. Łup, pył.

– I’m traveling at the speed of liiight, I wanna make a supersonic man out of youuu! Don’t stop me nooow…

W pewnej chwili musiał jednak zrobić sobie przerwę. Zdjął przepoconą koszulę, otarł twarz. Dysząc, opadł na kanapę, przez co ledwo jeszcze mieścił się w kadrze. Posiedział tak chwilę i nagle coś go tknęło. Nie widzieli dokładnie, ale chyba zaczął grzebać gdzieś przy oparciu kanapy. Czegoś tam szukał w szparach. W końcu wstał i osłupiały wpatrywał się w to, co znalazł.

Zaraz po tym zaczął trzaskać się otwartą dłonią w twarz.

Wydawało się, że sam był tym zaskoczony. Z całą pewnością zaskoczeni byli Marcus i Jacob. Podmiot natomiast patrzył na swoją dłoń, jakby nie należała do niego. Spoliczkował się jeszcze kilkukrotnie i zaśmiawszy się histerycznie, podbiegł do terminala. Zaczął pokazywać do kamery znaleziony przedmiot.

– Co to ma być? – Marcus próbował odcyfrować zawijasy na sreberku. – Coco Shocks?

– Blisko. Loco Choc‚s.

– Co?

– Taka pralina. Były kiedyś. Już ich nie produkują.

– Chyba tego nie zje?

Podmiot wrócił do kanapy z nożem. Zaczął rozrzynać obicie i wypruwać jej wnętrzności. Rozrzuciwszy poduszki po podłodze, łkając, upadł na kolana, zwinął się w kłębek na zaśmieconej fragmentami sufitu i gąbką podłodze wgapiony w to, co miał na dłoni. Płakał i wrzeszczał na zmianę.

– Zje – powiedział Marcus. – Założymy się? Już odwija papierek.

– Widzę.

Zjadł.

Ale na następnym ujęciu widać było, jak wkłada sobie palce do ust i zmusza do wymiotów.

Potem długo płakał.

– Two hundred degrees, that’s why they call me Mister Fahrenheeeeeeit!

Przeczołgał się w syfie na podłodze, aż w końcu oparł się o drabinę i pomógł sobie wstać. Przestał płakać. Zaczął rozbierać się całkiem do naga. Zniknął na chwilę, a gdy wrócił w kolejnym ujęciu, w dłoni miał szminkę, którą zaczął mazać po swoim ciele.

– Czemu to wszystko jest takie pocięte? To jakiś błąd komunikatora? – spytał Jacob.

– Nie, nie. On to wysyłał przez Melo. Nie znasz?

– Nie.

– To taki komunikator dla ludzi w związkach na odległość albo jak chcesz film z wakacji wysłać interesujący, coś takiego. Nagrywać możesz z nim i cały dzień, nawet przez kilka z rzędu, a on montuje ci kolaż z najlepszych scen i dopiero wysyła.

Podmiot wspiął się po drabinie raz jeszcze, uwiązał linkę, pociągnął, trzymała mocno. Upewniwszy się, wrócił jednak przed terminal i wlepił ostatni raz oczy w ekran, zastygnąwszy tak na dłuższą chwilę bez słowa, być może coś czytając, a gdy wstał, dostrzegli wyraźnie, co miał namazane szminką na klatce piersiowej.

Marcus spauzował klip.

S w I n E y

– Świntuch? – spytał Webber.

– Świniaczek? – odparł Jacob. – Chyba. Nie wiem.

– Mówi ci to coś?

– Nic a nic.

Patrzyli na ten napis jak zahipnotyzowani. Musiała to być jedna z tych szminek z technologią autodemakijażu, bo nie dostrzegli niczego takiego na ciele, gdy je badali. Jednak po włączeniu warstwy uwydatniającej odczyt z mikroskopów wiązkowych, tak by podkreślał tego typu detale, ślad po napisie ukazał się na hologramie torsu w tym samym miejscu, co na filmie.

Marcus wzruszył ramionami i odpauzował klip, a Jacob zaczął szukać wystąpień słowa „swiney” w archiwum profilu podmiotu i w powiązaniach. Przyglądał się chwilę wynikom, a gdy podniósł wzrok znad glazbletu, podmiot już wisiał.

Przyspieszony montaż kolejnych dni spowodował, że zwisające spod sufitu ciało rozkładało się na ich oczach. Wyszedł z tego taki timelapse jak w filmach przyrodniczych.

– I don’t want to stop at aa-aall…! – Mercury docierał powoli do końca utworu. – Laaa-da-da-da-da-daaaah… Da-da-daa-aah…

Klip zwieńczała plansza, lawendowe tło, na tym tle logo Melo, a pod logiem slogan: Blisko jest wszędzie.

– I co? Widziałeś kiedykolwiek coś podobnego? Bo ja nie. Oho, czekaj. Mam jeszcze coś. – Marcus pstryknął palcami i wyemitował odebrany przed momentem załącznik. – Jest odpowiedź z Autopsoftu. Zanim do ciebie napisałem, ich technicy zdążyli już zebrać próbki i przeskanować ciało. Mamy potwierdzenie. Nic wskazującego na udział osób trzecich, nie wykryto toksyn, żadnych śladów walki na ciele i tym podobne. Generalnie nic ponad standard. Dyslokacja kręgów szyjnych, przerwanie rdzenia. Samobójstwo. – Zerknął na Jacoba. – Chyba nie jesteśmy zaskoczeni, co? Czekamy jeszcze na orzeczenie Prewencji?

– To tylko formalność. Wiesz jak jest. Nam zwrotka z Autopsoftu wystarczy. Ale wiesz co, wyślij żądanie do Melo. Niech nam dadzą surowy materiał do analizy, taki sprzed montażu. Pewnie będą kręcić nosem, ale założę się, że mają to zarchiwizowane.

– Okej. Nie ma sprawy. Tylko czy potrzebne nam to bardzo?

– Ten film to jego pożegnalna aktywność w splocie. Nie podoba mi się, że jedynym odbiorcą tej treści miałby być jakiś automat do montażu Melo. Nie wiadomo, co wyciął.

– Ale, że co? Ostatnie słowa? I tak z tego już wiele nie wyciągniemy. Wątpię, żeby było tam coś, co znacząco wpłynie na jakość przyszłych predykcji.

– Nie o to chodzi.

– A o co?

Jacob westchnął.

– Po prostu, no. Tak nie wypada. Ta wiadomość to… list pożegnalny. A skoro tak, to mógłby ktoś w całości go… doświadczyć.

– No dobra. – Marcus podrapał się po głowie i zaczął sporządzać żądanie o udostępnienie materiału do analizy. – Jak chcesz.

Jacob podszedł do blatu, gdzie stał terminal. Zwrócił uwagę na imponującą estetykę miejsca pracy, gdzie porządek przetrwał, nawet po tym wszystkim co tu zaszło. Taka dbałość była charakterystyczną cechą u niektórych podmiotów. Sygnalizowała wzmożoną potrzebę utrzymania kontroli nad małymi sprawami w obliczu jej utraty w kwestiach bardziej istotnych.

Na swoim biurku Jacob utrzymywał selektywnie usystematyzowany rozgardiasz. A w swoim terminalu cenił raczej imponujące osiągi niż walory dobrego dizajnu. Rozumiał jednak tę uwodzącą siłę prostoty. Uzależniającą naturę takich zabiegów. I podziwiał ludzi, którzy utrzymywali w swoim życiu stosowny tekminimalizm, podczas gdy jemu zdarzało się przegiąć w drugą stronę. Naznosić do domu byle złomu, a potem, w ramach jakiegoś postawionego sobie wyzwania, próbować coś interesującego z tego złożyć.

Do idei uwolnienia się od kabli był jednak nastawiony pozytywnie.

Kable, taśmy, jakiekolwiek walające się bez ładu przewody – źle mu się kojarzyło wszystko, z czego dało się zrobić stryczek.

– Wszędzie chaos, a na biurku pełne fenszue, co nie? – Marcus zauważył, że Jacob podziwia terminal.

– Pełne co?

– Fenszue. Nie kojarzysz? Starożytna sztuka aranżacji przestrzeni. Nieważne. Ale ten bliskonekt w całym domu. Mówię ci, to jest przyszłość. Bardzo spoko opcja. Kabli zero, a ogniwa masz dużo lepsze niż zwykły teslagrafen. Sam planuję remont i żeby wtedy przejść na bliskonekt. Będę mógł z tym ruszyć, jak tylko obronię drugi tytuł. A ty myślałeś kiedyś o tym?

– Nigdy. Jakoś nie narzekam na teslagrafen…

– Nikt nie narzeka, dopóki mu się nie sfajczy mieszkanie. Nie słyszałeś o takich akcjach? – spytał, ale Jacob tylko wzruszył ramionami. – Serio jest takie ryzyko. Ponoć to też kwestia softu hauswezyra, ale kto tam wie, co nie?

– Skoro tak mówisz.

– Bo wiesz, to wcale nie jest problem, żeby wziąć bliskonekt z instalacją od ręki, choć zależy też skąd. – Marcus zniżył trochę głos. – Świetne oferty możesz znaleźć na ℘Wildwire. Ludzie tam piszą, jak ogarnąć temat i to błyskawicznie, o ile masz odpowiedni status. Mówię ci, przejrzyj posty i katalog. Na pewno znajdziesz tam jakąś opcję pasującą pod twój profil.

Z głośnika w sali wydobyły się dwa krótkie trzaski, a zaraz po nich ostre słowa.

– E, wy tam! Kpiny sobie robicie?!!

Prawie podskoczyli i spojrzeli za siebie.

Kobiecy głos transmitowany był z miejsca zdarzenia, a w ich stronę szła holograficzna reprezentacja wściekłej Trish Thompson z działu AZZI, czyli Atestacji Zgodności i Zdolności do Integralności.

Skąd i po co się tam wzięła, nie mieli pojęcia, ale nawet wezwana w trybie natychmiastowym miała na sobie nienaganny, w pełni formalny strój, a wysoko upięte włosy i buty na obcasie sprawiały, że górowała nad oficerami z oddziału interwencyjnego.

Spostrzegli, że protokół pracy skanerów z ich sali został zainicjowany. Od jakiegoś czasu byli widoczni i słyszalni dla osób na miejscu zdarzenia. Trish dysponowała własnym przenośnym holoprojektorkiem i uruchomiła tryb konferencji.

W kwestii AZZI nawet niewielka firemka musiała zadbać o to, żeby mieć wszystko pozapinane na ostatni guzik, a z tego, co o niej wiedzieli, Trish przeszła do nich z jakiegoś megakorpo i bardzo dobrze czuła się w roli bycia biczem.

Jacob podejrzewał, że problemy z dostępem do rejestrów Prewencji mogły być jej celową strategią. Generowała preteksty, byleby podkreślone było, że, tak jak w przypadku innych serwisów w splocie, tak samo i tutaj, to nie projektanci, lecz garniaki z AZZI mają ostatnie słowo, z czym wolno wejść na rynek, a z czym nie. Profesjonalni dupochroniarze, których wartość ujawniała się dopiero, gdy udało im się kogoś przyszpilić, wykazać niezgodność, najczęściej marginalną, ale przedstawiali to tak, jakby przybywali z odsieczą na białym koniu.

– Powtórz numer sto dwadzieścia osiem – powiedziała.

Usłyszeli raz jeszcze wiadomość do Nicolette Vice z informacją o spadku i przeprowadzce.

– Który z was może mi wytłumaczyć, dlaczego po analizie komunikatu o takiej treści system o b n i ż y ł estymatę ryzyka dla podmiotu?

Rzucili sobie pytające spojrzenie: ty czy ja? Marcus był jednak pierwszy na miejscu, więc gdy Jacob skinął głową, potraktował to jako sygnał, że powinien zacząć.

–  No więc… To dlatego, że algorytm uwzględnił drastyczną zmianę tonu – odparł. – Zaważył tutaj kontrast między poprzednimi groźbami, wulgaryzmami, a takim bezpośrednim zwrotem bez gniewu. Pozwoliło to wyliczyć nowe wartości dla równania parametrycznego Hicksa. System sklasyfikował tę wiadomość jako próbę odbudowania więzi z ważną dla podmiotu osobą. Odnotował intencję poprawy relacji. Sugerowało to początek nowej fazy o tendencji stabilizacyjnej.

– Kretyni – odparła. – Gówno mnie obchodzą wasze równania parametryczne. Podmiotowi właśnie umarła matka! Co za skończony idiota uznałby to za czynnik stabilizacyjny?

Oficerowie oderwali się od pracy, by spojrzeć na miny analityków. Zawsze miło popatrzeć, jak komuś innemu obrywa się w robocie po łbie. Marcus zająknął się i rozłożył ręce. W poszukiwaniu argumentów zanurzył wzrok w naprędce wyemitowanych tabelach zapełnionych obliczeniami, skutecznie chowając się za ich wachlarzem.

– Zależy, jaka z niej była matka – odezwał się Jacob. – Nie uważasz?

Trish poszukała jego oczu, ale stał odwrócony do niej plecami, uwagę poświęcając zwłokom. Mimo dzielącej ich odległości czuł na swoich plecach jej wzrok chłodny jak lufa karabinu.

– Masz coś mądrego do powiedzenia, Saney? – spytała. – Czy tak tylko spamujesz retorycznie, marnując mój czas?

Jacob odwrócił się, ale teraz wpatrywał się w glazblet, nadal unikając jej wzroku.

– Podmiot nigdy nie poznał ojca, był dzieckiem ze sztucznego zapłodnienia. Tutaj są jego zdjęcia z okresu edukacji w liceum. Był kapitanem drużyny pływackiej. Trzecie ze zdjęć jest z ostatniej fazy eliminacji do mistrzostw ligi juniorów. Masz je u siebie? Imponująca jakość, profesjonalny sprzęt fotograficzny, w końcu ważna okazja. Są też zdjęcia z innych zawodów.

Trish wykonała stosowny gest i jej projektorek wyświetlił wspomniane zdjęcia.

Zapoznała się z nimi i spojrzała na Jacoba, oczekując wyjaśnień.

– Sprawdź profil jego matki – mówił dalej. – Wicemistrzyni stanu w zawodach pływackich w stylu dowolnym. Potem srebro na olimpiadzie w Toronto, drugie srebro w Berlinie. Tak samo jak syn absolwentka wspomnianego wcześniej liceum, ale w swoim czasie również trener ich drużyny pływackiej. Spójrz ponownie na zdjęcie podmiotu z eliminacji do mistrzostw. Powiększ dobrze, przyjrzyj się jego udom. Co widzisz?

Trish powiększyła zdjęcie, ale nic nie odpowiedziała.

Z kieszeni odwróconego do niej plecami oficera wyciągnęła parę jednorazowych rękawiczek.

Podeszła do ciała i rozsunęła zesztywniałe nogi. Po wewnętrznej stronie ud, wśród włosów i rozstępów, dostrzegła poprzeczne paski zabliźnionej tkanki ułożone jak szczeble drabiny. Oficerowie Prewencji patrzyli na nią mocno zbici z tropu tym, jak panoszy się po miejscu zdarzenia, ale nie spieszyli się, by interweniować. Jeden z nich wezwał tylko kogoś przez radio.

– Blizny – powiedziała i odsunęła się ze wstrętem.

Były mniejsze niż te widoczne na zdjęciu z eliminacji, ale też było ich więcej, na obu udach.

– Tutaj w innym albumie masz zdjęcia z podstawówki zrobione przez dziadków – kontynuował Jacob. – Podmiot ma osiem lat, waży trzydzieści siedem kilogramów. To dużo. Właśnie dostał kolejną watę cukrową w wesołym miasteczku. Od słodyczy ma już pewnie niezłe dziury w zębach, ale wygląda na to, że bawi się świetnie. Na tym z kolei ma dziesięć lat. Na urodzinowym przyjęciu zorganizowanym przez dziadków zjadł samemu prawie połowę tortu. Na twarzy oprócz bitej śmietany jest czysta radość. A teraz znowu zdjęcie z liceum, tuż przed balem maturalnym. Spójrz na podmiot w szczytowej formie. Na jego smukłe, świetnie wyrzeźbione ciało. Za niedługo wyjedzie na mistrzostwa do Zurychu. Dumna matka trzyma go pod rękę. Zwróć uwagę na jej postawę. Stoi krzywo, tak jakby nigdy do końca nie doszła do siebie po operacji biodra. Z relacji na jej profilu możesz wyczytać, jaki to był dramat, że choć próbowała ukrywać uraz, w końcu musiała opuścić reprezentację. Czy podmiot uśmiecha się?

– Nie.

Jacob podniósł wreszcie wzrok na Trish.

– A ona szeroko.

Marcus zerknął przez ramię Jacoba na zdjęcia, które miał na glazblecie, po czym przeniósł spojrzenie na masywne ciało podmiotu z grupy ryzyka.

– Facet umiał pływać? – wyszeptał pod nosem.

Trish przyglądała się jeszcze przez moment zdjęciom, po czym machnęła dłonią, gasząc galerię i wbiła wzrok w Jacoba.

– W porządku, Saney – powiedziała. – Skoro według ciebie wszystko jest takie oczywiste, skoro jakiś głęboko zakorzeniony problem podmiotu aż kłuje cię w oczy, dlaczego podmiot nie trafił do grupy ryzyka o najwyższym priorytecie? Dlaczego nie postawiono trafnej prognozy dla podmiotu na podstawie relacji między jego profilem a profilem jego matki?

– Dlatego, że ty czy ja, patrząc z boku, jesteśmy w stanie skojarzyć takie fakty i wysnuć przypuszczenia na temat stabilności emocjonalnej podmiotu, ale system jeszcze tego nie potrafi.

Splotła ręce na piersiach. Jej cienkie brwi opuściły się jak szlabany.

– System ma dostęp do tych samych twardych danych co ty, Saney.

– Niekoniecznie. To nie do końca są dane, to są dedukcje. Potrzeba wielu iteracji, aby wzbudzić w systemie proces budowy emergentnego modelu i szablonów empirycznych, żeby chociaż próbować to imitować. System nie ma wglądu do moich doświadczeń ani twoich, ani ludzi, którzy o takich historiach już słyszeli i które ich nie dziwią. Nie implementuje w tym stopniu empatii.

– Nie musi. Ma jedynie odwzorowywać proces twojej analizy wcześniejszych incydentów. Reagować szybciej i skuteczniej niż żywy moderator w przypadku potencjalnie niebezpiecznej prognozy, a także dbać o to, aby zdrowie innych użytkowników w otoczeniu podmiotu nie zostało narażone w przypadku nieudanej lub spóźnionej interwencji z naszej strony – Trish wyrecytowała mu w twarz fragment licencji serwisu Cygnescue. – Takie są założenia, takie zgodziłeś się realizować i takie oferujemy jako produkt. Jeśli brakuje danych innego typu, dostarcz je. Jeśli system nie potrafi ich obsłużyć, popraw to.

– System jest wciąż w pierwszej generacji, Trish. Uczy się i ewoluuje z czasem. Musisz uwzględnić…

– System nawala! – wrzasnęła i rąbnęła pięścią zwisające spod sufitu ciało.

Metalowy łącznik wygiął się z jękiem, posypał się tynk i przez moment wyglądało na to, że sufit nie wytrzyma nieoczekiwanego wprawienia w ruch martwego ciężaru.

Marcus zastygł z opadniętą szczęką, zerkając nerwowo na pozostałych. Jacob obserwował Trish.

– Wynocha! – krzyknęła na oficerów.

Zamurowani spojrzeli na swojego przełożonego, który dołączył do nich przed chwilą, oderwany od prowadzonych przed domem czynności sprowadzających się do nadzorowania wywiadu wśród sąsiadów i zabezpieczania terenu przed nawałem przyciągniętych sensacją gapiów.

Booker Samuels, dowódca oddziału interwencyjnego Prewencji, nie był szczęśliwy. Jego tak samo jak analityków zaskoczył wybryk Trish. Patrzył wprost na nią, zaciskając zęby, jakby chciał jej odgryźć głowę.

– Ręce z dala od zwłok – wycedził.

Z początku nie była pod wrażeniem jego surowej miny. Ale gdy tak przytrzymał ją chwilę na celowniku, uznała, że nie żartuje. Zdjęła z trzaskiem rękawiczki, upuściła je na podłogę i uniosła dłonie w ugodowym geście.

– Booker, no weź ich stąd, bo nie mogę myśleć – powiedziała.

O dziwo, nie zanosiło się wcale na to, żeby Samuels miał wyciągać wobec niej jakiekolwiek konsekwencje. Mruknął tylko i skinął głową na swoich ludzi. Zaskoczeni oficerowie wykonali rozkaz, jeden po drugim wychodząc poza zasięg skanerów, ich sylwetki gasnące jak płomyki.

– Masz dziesięć minut – powiedział.

Trish ukłoniła się Samuelsowi, zanim i jego postać rozpłynęła się w pasmie holo.

Jacob i Marcus zostali sami z jej hologramem oraz kołyszącym się powoli ciałem podmiotu.

– Mam dość tej nieustannej serii porażek i mam dość świecenia za was oczami – powiedziała. – Oczami, które cholernie męczy oglądanie raz za razem kolejnych martwych użytkowników, pomimo obiecywanych przez was o p t y m a l i z a c j i.

– O czym ty mówisz, Trish? – odparł Jacob. – W zeszłym miesiącu podmiot z grupy ryzyka, młoda kobieta w ciąży, ofiara gwałtu, została zatrzymana, zanim zażyła śmiertelną dawkę ambrozyxyny. W innym przypadku grupa interwencyjna dotarła do dwóch chłopców, podmiotów z grupy ryzyka, których eksperyment erotyczny upublicznili koledzy na szkolnych profilach. System zareagował, zanim uzyskali dostęp do broni palnej ojca jednego z nich, a planowali iść z nią do szkoły, wystrzelać uczniów. Jakiś czas temu lekarze odratowali uzależnionego od morfiny siedemdziesięcioletniego wdowca, podmiot z grupy ryzyka. Przedawkowałby, gdyby nie odpowiednio wczesna i trafna prognoza. To my wykryliśmy, że szykował sobie złoty strzał. Podobnych sukcesów jest więcej. System działa sprawnie i skutecznie, ale wymaga dostrojenia do trudniejszych przypadków.

– Skupmy się na negatywach, Saney – odparła Trish. – Naszym zadaniem jest ochrona zarówno naszych użytkowników, jak i interesu Cygnescue. Każdy przypadek utraty podmiotu wskazuje jasno na brak kompetencji z naszej strony. Nie wolno nam dopuścić do powtórki epidemii sprzed dwóch lat, gdy prawie poszliśmy na dno wraz z upadkiem MeSnaps, Testmates i Lobby. Każdy incydent jest potencjalnym epicentrum, tak jak było z DeadTube. To jest jak wirus. Szerzy się momentalnie.

Marcusowi już od jakiegoś czasu zbierało się na kichnięcie, ale bał się przerywać. W końcu nie mógł wytrzymać, kichnął, tłumiąc tak jak umiał odgłos, przez co zabrzmiało to trochę jak parsknięcie.

Trish spiorunowała go wzrokiem.

– A ciebie co? Śmieszy to, Webber?!

– Nie, nie, nie. Ja się nie śmiałem… Ja tylko…

– Ależ śmiej się, śmiej! Gratuluję samopoczucia. Oznajmiam wam jednak, że z dniem dzisiejszym żarty się skończyły. Albo zabierzecie się porządnie do roboty, albo dopilnuję, żebyście to wy dwaj pierwsi byli pod rynną, kiedy gówno zacznie płynąć strumieniem. Nie łudźcie się. To, że ktoś z firmy położy głowę za te śmierci, jest już pewne i na górze zaczęło się typowanie. Czy zdążycie utkać sobie bezpieczną siateczkę pod dupy, czy skręcicie sobie stryczek jak ten tutaj, to zależy wyłącznie od was, bo moje ręce będą czyste. Mówię wam to po raz ostatni. Dla waszego własnego zasranego dobra, weźcie się, kurwa, w garść, panowie. Wyrażam się jasno?

Marcus już przytakiwał, ale Jacob podszedł bliżej jej hologramu i wyciągnął dłoń, jakby chciał ją chwycić i potrząsnąć.

– Z całym szacunkiem, Trish, ale jakie my mamy zasoby? – spytał. – Cały miesiąc stawialiśmy cewki neuronowe pod wieńce na Glatzierze i Eonie. Konfiguracja współbieżności wymagała nadzoru dzień i noc przez trzy doby i okazuje się, że po to tylko, by ostatecznie pracowały nie dla nas, tylko we wspólnej puli, dla jakiegoś zasranego serwisu wyszukiwania drugiej połowy w splocie. To jest kpina, że musieliśmy odstąpić nasze serwery, byście postawili na nich Instacrush. To my sami złożyliśmy je do kupy pod nasz prototyp, rozumiesz? Tak to jest, że od nas wymaga się najwięcej, ale nikt nie odpowiada na zgłaszane przez nas zapotrzebowanie. Stabilny system wymaga potężnej infrastruktury i cały czas mamy niedobory, a ty oczekujesz szybszego rozrostu funkcjonalności?! Mamy zwierać szereg w obliczu potencjalnej epidemii, tymczasem inny sektor wali nas w zaplecze i to jest według ciebie w porządku? Na dzień dzisiejszy zwiększenie tempa usprawnień jest nierealne i to nie jest moja opinia, tylko prosty fakt, twoje wrzaski nic tu nie zmienią. Taka jesteś twarda, Trish? Taka jesteś konkretna i skuteczna jak twój kwitnący opierdol? To bądź dobrym kumplem, wykaż ducha zespołu, przyjeb komuś w mordę i załatw mi zasoby!

Tak się zdenerwował, że stracił panowanie i rzucił w nią glazbletem.

Urządzenie przeleciało przez hologram szychy z AZZI i poszybowało prosto w ścianę.

Tworzywo popękało, a od butów Jacoba odbiły się iskrzące, poczerniałe odłamki, jednak on nie zważał na to. Oczy jego i Trish sparaliżowało zderzenie spojrzeń o sile kataklizmu. Drżał cały czerwony na twarzy i zgrzany od frustracji. Ona, zimna jak stal, miała blade usta ściśnięte w cienką kreskę.

– Wal się, Saney – powiedziała. – Macie poprawić statystyki. Nic innego mnie nie obchodzi. Wstępne oględziny skończone? – zwróciła się do Marcusa, a on przytaknął osłupiały. – No to koniec, kurwa, transmisji!

Salę wypełniła ciemność. W ciszy słychać było jedynie, jak projektor wyłącza tryb konferencji i szumi lekko, inicjując tryb analizy statycznej. Wyświetlił po chwili makietę pomieszczenia raz jeszcze, tym razem bez hologramów ludzi.

Niektóre elementy makiety podświetlone były jaskrawymi kolorami. Ostrą czerwienią odznaczała się linka alpinistyczna, na której powiesił się podmiot. Wyemitowane obok niej pola tekstowe zawierały jej parametry techniczne, dane producenta, datę złożenia zamówienia, dostawy oraz informacja o popularności produktu wśród użytkowników w splocie.

Pomarańczowe były elektroniczne ramki ze zdjęciami podmiotu oraz Nicolette Vice poustawiane na szafkach. Pola tekstowe przy nich zawierały odnośniki do jej profilu, daty zrobienia zdjęć, komentarze od znajomych. Pomarańczowe były również potargane wydruki otrzymanych od niej wiadomości spoczywające w koszu pod biurkiem, ostatnia lektura podmiotu z grupy ryzyka. W polu tekstowym obok kosza przytoczona była ich treść. Wyszczególnione zdania zawierały prześmiewcze wypowiedzi eks partnerki oraz groźby opublikowania upokarzających dla podmiotu szczegółów ich relacji intymnych.

Żółtym kolorem, nienasyconym i mało wyraźnym, ale jednak zauważalnym na szarym tle, zaznaczona była zdobiona kasetka na jednej z półek biblioteczki. Widniał na niej olimpijski symbol.

Jacob podniósł pęknięty glazblet i słownym poleceniem przywołał interfejs systemu wspomagającego analizę. Wybrał jedną z opcji i model kasetki pojawił się na jego dłoni.

– Olimpiada młodzieży w Zurychu. Brązowy medal w pływaniu stylem dowolnym – odczytał Marcus z pola tekstowego unoszącego się ponad modelem. – Wygląda na to, że system włączył to do analizy.

Jacob przytaknął bez entuzjazmu. Żółty przedmiot na jego dłoni nic nie ważył, ale on odczuwał w ręce dziwną słabość. Adrenalina wyparowała, choć wspomnienie spojrzenia Trish wciąż paliło.

– Nie jadłem dzisiaj obiadu – powiedział. – A ty?

Nóż był ogromny. Nieporęczny w drobnej dłoni, ale Sara miała wprawę. Trzaskała nim o deskę, tnąc z precyzją maszyny.

Jej chude palce, silniejsze niż przypuszczał, kiedyś lubiły szukać schronienia w jego dłoni. Zbierały pamiątki – odciski od drążków gimnastycznych, zgrubienia opuszek od strun gitary. Składały papierowe łabędzie i puszczały je w kałużach przed domem. Rzeźbiły w drewnie scyzorykiem, sypiąc beztrosko ścinkami. Podobnie jak teraz, tylko teraz nóż był ogromny.

Zawsze były chude, to pamiętał dobrze. Łatwo zapamiętać kształt, trudniej zapamiętać dotyk.

Kuchnią zawładnął aromat ziół, czosnku i pieczonego chleba. Z tak bliska czuł też nutę świeżo wyciśniętych grejpfrutów, trzymającą się mocno jej popryskanej sokiem bluzki. Piekarnik nagrzewał przyjemnie powietrze, a zachodzące słońce barwiło chmury na różowo. Dźwiękoszczelne okna odcinały kuchnię od zgiełku ogarniętego pośpiechem miasta i rytmiczne stukanie noża było jedynym dowodem na to, że czas nie zastygł tu w ciszy.

Jacob miał wiele okazji, aby podziwiać, jak Sara daje wyraz swojej pasji przy desce kreślarskiej albo przy sztaludze. Nigdy jednak nie widział, jak daje się ponieść podobnej pasji w kuchni. Kształtom spod ostrza pozwalała dzielić się wyłącznie na równe i foremne, jakby miała z nich zaraz powstać nie sałatka, tylko mozaika. Śledził z zafascynowaniem każdy ruch. Brodą dotykał prawie jej ramienia.

– Na co tak patrzysz? – spytała. – Boisz się, że utnę sobie palce?

Odsunął się speszony.

– Masz dłonie po mamie – powiedział. – Ona też tak lubiła wyżywać się w kuchni.

Jej dłoń drgnęła, jakby uderzona. Nóż zawisł na moment w powietrzu. Cięcia, które napadły po chwili na deskę były głośniejsze, za silne i niecelne. Pojawiły się nierówne paski. Strzepnęła je do kosza z ledwo nadciętą papryczką.

– Już mi to kiedyś mówiłeś. – Nakreśliła nożem łuk, wskazując na salon. – Miałeś się rozgościć, a nie stać tutaj nade mną.

Uchylił się przed tak ostrym spojrzeniem i wycofał grzecznie do pokoju.

Faktycznie, rzuciła mu to wyzwanie w chwilę po powitaniu, nakazując mu czuć się tu jak u siebie. Zachęcała tak swobodnie, jakby mieszkała w tym miejscu przynajmniej kilka lat, a nie miesięcy.

Spoglądał na nowatorskie meble, krzykliwe grafiki na ścianach. Na wszechobecne, pomysłowe drobiazgi z pogranicza kiczu i elegancji. Wkład Sary w wystrój był nie do przeoczenia i nie dziwiło go jakoś specjalnie, że ktoś, kto chciał z nią mieszkać, musiał pozwolić jej na urządzenie całości po swojemu. Miała rękę do aranżacji i swój charakterystyczny styl, ale w mieszkaniu było coś jeszcze, coś nieuchwytnego i sprawiającego, że czuł się tu wyjątkowo nieswojo. Nie potrafił tego nazwać.

Pojawił się z powrotem w kuchni.

– Chyba jestem za wcześnie – stwierdził.

Sara przerwała cięcie.

Stała przed nim w domowej bluzce, z włosami upiętymi w roboczy kok, nieumalowana i z kroplami potu na policzkach.

Ależ nie, jesteś w samą porę. Popatrz mi jeszcze na ręce. Wytknij mi plamę na bluzce. Albo powiedz, że w sumie to nie jesteś wcale głodny i będziesz tylko patrzył na nas, jak jemy…

Odetchnęła głęboko, powoli. Przywołała na twarz przepraszający uśmiech.

– Ważne, że przyszedłeś – powiedziała. – Naleję ci czegoś, bo inaczej nigdy nie dasz mi skończyć. – Umyła ręce i podstawiła szklankę pod dyspenser lodu. – Na tarasie możesz zapalić.

℘

Z papierosem i szklanką szkockiej w dłoni chłonął imponującą panoramę zalanego strugami świateł miasta, lecz nie odnalazł tu cienia ulgi. Przeciwnie, w jego skroniach pulsowało. Przed oczami miał wszelkie możliwe scenariusze przebiegu dzisiejszego wieczoru, do których usiłował w głowie skonstruować adekwatne strategie. Odnajdywał ich słabe punkty, odrzucał je i zaczynał od nowa, w usta Sary wkładając słowa, których mógł się spodziewać, swoim szykując rozsądnie brzmiące odpowiedzi.

Drugi papieros dogorywał całą wieczność. Przy trzecim dał za wygraną i dobił do dna szklanki whisky. Wrócił z tarasu, czując, że mimo braku konkretnego planu, powinien być chociaż w stanie zachować odpowiedni dystans. Jeśli rezultat dzisiejszego spotkania będzie dla Sary rozczarowaniem, to w dużej mierze z racji jej skrytości, a nie jego nastawienia.

– David Masterson… – Jego usta poruszały się prawie bezgłośnie, gdy wędrował po pokoju gościnnym, lustrując regały pełne książek i grubych, profesjonalnych albumów fotograficznych. – David Masterson…

Większość tytułów była w obcych językach, nie potrafiłby ich wymówić. Pozycje, których tytuły rozszyfrował, wskazywały na fascynację historią obyczajów sprzed epoki globalnej cyfryzacji. Sięgnął po jeden z albumów i przyglądał się zdjęciom.

Nie były to pozowane pamiątki rodzinne ani strzelane luźną dłonią focie z imprez, tylko sceny gwałtownie wyrwane z życia wypełnionego podróżami, z dzikich miejsc i w ryzykownych sytuacjach. Na niektórych widniały sylwetki żołnierzy korpusu Koalicji Niepodległej Afryki. Na innych wytatuowane twarze dalekowschodnich watażków. Spodziewał się, że znajdzie tu gdzieś twarz, którą będzie mógł wreszcie przypisać do nazwiska, które Sara niechętnie zdradziła mu miesiąc temu.

– David Masterson…

Przez chwilę myślał, że może nawet mu się to udało. Jedno ze zdjęć upamiętniało oddział żołnierzy korpusu na tle jakiegoś hangaru. Wyróżniała się na nim twarz jedynego białego mężczyzny.

Musiało być jednak dość stare, sądząc po jakości samego zdjęcia, ale też po ich ubiorach i staromodnych rysach karoserii cywilnej terenówki, przemalowanej na wóz bojowy, przy której pozowali. Typowa fotografia, na którą patrzysz i masz nieodparte wrażenie, że wszyscy obecni na niej zestarzeli się już albo od jakiegoś czasu nie żyją.

Chyba właśnie przez patrzenie na to stare zdjęcie Jacob uświadomił sobie wreszcie, dlaczego czuł się w tym mieszkaniu tak nieswojo, jak w jakimś skansenie.

Panowała tu niewzburzona technologią cisza. Żadnych powiadomień. Żadnych emiterów holo i uiksów na ścianach. Żadnego AGD sprzężonego w splocie. Szyby w oknach, na przykład, nie wyświetlały chmurki z prognozą pogody. Nie było też nigdzie ani jednej cyframki, a nawet, za przeproszeniem, spłuczka w toalecie wymagała naciśnięcia przycisku.

System inteligentnego zarządzania domem był tu całkowicie nieobecny.

W poszukiwaniu czegoś, co mogło być sensorem interfejsu, Jacob na próbę pomachał dłonią przed błyszczącą piramidką, stojącą na stole w pokoju gościnnym. Postukał też palcem w złoty romb na ścianie, sądząc że może to panel i czymś steruje, ale nic nie zamrugało, nie rozległ się żaden sygnał. Żaden głos nie zapytał, czym mógłby mu służyć. Piramidka była tylko ozdobą z hematytu i nie pełniła żadnej innej funkcji. Płytka widocznie też. Zrobiło mu się głupio i starł ślady palca rękawem koszuli.

Kto by chciał tak żyć?

Wkroczył do mniejszego pokoju, gdzie przestrzeń w kącie zdominował ołtarz dla cudzoziemskiej muzy. Czarny bęben djembe, nad nim sitara, a po obu stronach digderidoo. Słowa te nie mówiłyby mu nic, gdyby nie zrobił instrumentom zdjęć i nie wyszukał o nich informacji w splocie. Na przeciwległej ścianie wisiały drewniane maski oraz skóry zwierząt stanowiące tło dla zbioru amuletów i kilku sztuk starodawnej broni.

Kimkolwiek był David Masterson, Jacob nie miał z nim żadnych wspólnych tematów.

Poza Sarą.

– Niełatwo znaleźć go na zdjęciu – szepnęła mu do ucha. – Woli być po drugiej stronie obiektywu.

Przebrała się w modną sukienkę, zdążyła wymodelować włosy. Dobrze wiedziała, że o efekcie decydują detale. Makijaż był mocnym akcentem, tak samo jak te olbrzymie kolczyki i naszyjnik. Wyglądała zaskakująco poważnie jak na dwudziestolatkę, choć podkradła się do niego z czysto dziecinną frajdą, na bosaka.

– Ciebie też na nich nie znajdę? – spytał.

– Na tych nie. – Zabrała mu album. – Zostaw to. Chodź, poczęstuj się.

Posadziła go przy stole w salonie. Zaproponowała kolejną szkocką, ale wybrał sok. Sobie nalała wina. Patrzyła przez chwilę na jego bezradność, gdy usiłował zdecydować się na którąś z kanapek na przystawkę, coraz pewniejsza, że umarłby tu z głodu, gdyby nie wybrała dla niego kilku sama.

– Wyglądają tak dobrze, że aż szkoda jeść – powiedział, próbując maskować prawdziwą naturę swojego niezdecydowania. Nie uszło jej uwadze, że zaczął od odłupywania słonecznika z brzegów kromek i że, jakby półświadomie, rozpoczął układanie z ziaren wzoru na talerzu.

– Sporo tu na półkach albumów – powiedział, nie spoglądając na nią. – Trzymasz też jakieś zdjęcia mamy?

Nie odpowiedziała od razu. Patrzyła na powstający na talerzu spiralny kształt. Upiła mocny łyk i przyglądała się chwilę czerwonym kroplom tańczącym na ściance kieliszka. On układał dalej swój wzór, coraz bardziej zaabsorbowany tą nieistotną czynnością.

Tak już czasem miał. Nie wyczuwał niezręczności. Nie zauważał milczenia.

– O niej przyszedłeś rozmawiać? – spytała.

Spojrzał wreszcie. Czyżby zapomniał, że w ogóle zapytał o te zdjęcia?

Nie. Przetwarzał po swojemu. Próbował wyłuskać z jej słów wyrzut, gorycz, cokolwiek, ale twarz Sary była nieruchoma, jej spojrzenie uwięzione na krawędzi kieliszka.

– Nie musimy, jeśli nie chcesz – odparł. – Tak tylko mi się nasunęło. To może pozwolisz spytać, czy zdecydowałaś już… którą uczelnię wybierzesz? Czy to temat też nie na dziś?

Uch. Spodziewała się tego pytania, ale i tak ją zirytowało, zwłaszcza gdy tak mlasnął nim, przeżuwając swój starannie ogołocony ze słonecznika chleb.

– Dopytywałeś się o to niedawno, prawda? Niewiele się w tej kwestii zmieniło.

– Wiesz, po prostu, mija już rok i powoli…

– Wiem, że mija rok. Mam w domu kalendarz – odparła. – I mam też inne sprawy na głowie. Trzy oferty stażów podsunięte mi przez agencje pośredniczące dla grafików.  Skontaktowało się też ze mną bezpośrednio jedno studio zainteresowane moim portfolio. Z Amsterdamu.

– O, świetnie! To wspaniale! – Jacob uniósł triumfalnie szklankę soku. – A mają tam dobre uczelnie?

Nie rozumiał, że stąpa boso po szkle. Nie dostrzegał tabliczki z ostrzeżeniem o wysokim napięciu. Sara nie chciała porazić go wzrokiem, chciała go tylko lekko kopnąć, żeby wycofał się za linię bezpiecznej wymiany zdań.

Fajnie tu mieszkacie. Ładnie ci w niebieskim. Coś w tym stylu.

Dorabiasz sobie do statusu dalej w tamtej knajpce? A jak ci w ogóle poszło z tą wystawą w galerii? Tego typu pytań.

Zadowoliłoby ją nawet, gdyby rzucił znienacka czymś ze starego repertuaru.

Hej, a wiedziałaś, że optymalnym upakowaniem punktów na dysku są układy spiralne, gdzie proporcja prawo- do lewoskrętnych, utworzonych z takich punktów krzywych, odpowiada stosunkom kolejnych liczb ciągu Fibonacciego?

A pamiętasz, że właśnie w takie wzory układają się nasiona słonecznika?

Jak te u twojej babci, pamiętasz? Na wsi.

A mają tam dobre uczelnie?

– Mają – odpowiedziała zrezygnowana i roztopiła się na oparciu kanapy. – Mają dobre uczelnie. Tylko nie wiem, czy ja chcę tam wyjechać. Nie wiem, czy chce mi się wyjeżdżać dokądkolwiek. – Zrobiła ostrożną pauzę, zaczerpnęła oddech. – Myślę, że jestem gotowa, spróbować na własną rękę rozkręcić coś tutaj od zera. Bo tutaj mam na kogo liczyć, gdybym potrzebowała z tym pomocy.

Nawet jeśli nie mogłabym z tym liczyć na ciebie – pomyślała, ale zachowała to sobie na kiedy indziej.

– Mhm. – Jacob uśmiechnął się, a przynajmniej miał nadzieję, że wyglądało to na uśmiech. – Ciekawy pomysł. Wiadomo, masz tyle różnych opcji. I to, że masz ich tak wiele, zawdzięczasz tylko sobie, Sara, włożyłaś w to masę pracy i masz ogromny talent.

Nie daj się zwabić, Sara, zignoruj ten uśmiech. Każde „masz talent, Sara”, każde „świetnie ci idzie, Sara” to tylko preambuła tego, co tak naprawdę ma ci do przekazania. Zaraz będzie jakieś…

– Ale… – wypowiedzieli równocześnie.

Uniosła kieliszek, gratulując sobie, że nie wyszła z wprawy.

Jacob zmarszczył brwi. Miała go rozpracowanego, wiedział o tym. W końcu nie tylko dłonie miała po matce. Ale wkurzało go, gdy tak robiła, zwłaszcza teraz, gdy znajdował się na nieznanym mu terenie.

Niech to szlag. Powinieneś był zacząć inaczej. Powinieneś był spytać najpierw, skąd są te rzeźby w przedpokoju albo jak poradziła sobie z wystawą, albo czy te postery w salonie to były jej dzieła, nawet jeśli doskonale znasz odpowiedź, bo kreska wydawała ci się znajoma.

Ale nie spytałeś.

– Wiesz, że talent to nie wszystko – podjął temat, pomimo iż był już mocno sfrustrowany, a jego głos przybierał ton, w który wpadał, gdy trzeba było tłumaczyć dziecku, dlaczego nie należy dotykać gorącego garnka albo nie biegać zimą bez szalika i czapki. – Słuchaj. Dobra uczelnia pomoże ci solidnie ugruntować fundamenty. Później albo w trakcie, jasne, staż, praktyka, praca. Nauczysz się, jak z tej wiedzy korzystać. Ale przez uczelnię zdobędziesz też kontakty, Sara. To się potem przydaje najbardziej.

– Jakoś tobie na dużo się nie przydały – wypaliła. Słowa musiały zapiec, ale trudno, sam chciał w to brnąć. – Chyba nie muszę akurat dzisiaj, tutaj przy tobie, na nic się ostatecznie deklarować?

– Nie no, jasne. Ja to rozumiem. – Skinął głową pojednawczo i z rezygnacją. Nie było sensu tego ciągnąć. – Sądziłem tylko, że masz może ochotę omówić ze mną ten temat.

Sara zmrużyła oczy i pochyliła się w jego stronę.

– Pytanie za pytanie. Moja kolej. Poznałeś kogoś?

Jacob zmienił pozycję w fotelu, zmarszczył czoło i skrzyżował ręce na piersi jak ochroniarz przy wejściu do klubu. W układanych w głowie scenariuszach nie przewidywał tak bezpośrednio zadanego pytania.

– Jakoś ostatnio nie było okazji. Wiesz sama, jak to jest.

– Właśnie, że nie wiem. Proszę, powiedz. Przez siedem lat nie było okazji?

Wiedziała, gdzie dźgnąć, żeby wpadł w zakłopotanie. Ale jej oczy zdradzały autentyczną troskę i głupio mu było wykręcać się od odpowiedzi. Wziął głęboki oddech i spróbował przedstawić sprawę rzeczowo.

– To nie jest takie proste. Ja większość czasu spędzam w firmie, a w mojej branży nie trafia się zbyt wiele okazji do poznania kogoś sensownego. A jeśli nawet, to siłą rzeczy są to osoby dość… ekscentryczne. Zresztą wiesz, teraz to nie jest aż tak istotne. Jestem blisko przełomu w projekcie i tylko na tym jestem w stanie się skupić. Tylko o tym gadam, a chyba sama się ze mną zgodzisz, że moja praca to nie jest raczej dobry temat do przełamywania lodów.

– Tato. – Odstawiła kieliszek. Zmusiła go, żeby spojrzał jej w oczy. – Co ty pieprzysz?

Przekleństwo w jej ustach było kolejnym postrzałem znienacka, ale uśmiechnął się tylko pod nosem, udając, że bierze to za dowcip.

– Co mogę ci jeszcze powiedzieć? Takie są realia, nie ma co tego roztrząsać. Naprawdę nie jest łatwo kogoś poznać. Zresztą dla mnie nigdy nie było.

– W kółko to powtarzasz. Ale czasem wspominałeś o tej… Betsy? Bessie?

– Becky. Myślisz o Rebece Rose – odparł. – Teraz już Becky Karlsson. Wyszła w zeszłym roku za mąż. Wiesz, między nami, to nie było tak na poważnie.

– Przecież wy mieszkaliście ze sobą.

– No tak. Prawda – mruknął. – Ale krótko.

Wspomnienie poruszyło go jednak bardziej, niż chciałby przyznać. Sara chyba to zauważyła, bo przysunęła się i ścisnęła jego dłoń. Jej palce nie były wcale aż tak silne, przynajmniej nie w tym geście i rozpoznał bez trudu w tym dotyku, że to nadal te same palce ze spaceru za rękę w lesie, ze zbierania muszelek, z gry w wojnę kciuków oraz papier, kamień i nożyczki.

– Musisz próbować dalej – powiedziała. – Nie chcę, żebyś był sam w tym domu. Ktoś musi mieć na ciebie oko, jeśli zdecydowałabym się wyjechać. Jak się nie sprężysz, to sama będę musiała zacząć kogoś szukać. Nie dajesz mi wyboru!

Szturchnęła go zaczepnie, ale spojrzał na nią z powagą i z cisnącym mu się na usta pytaniem.

Kogoś, kto zastąpi nam Evelyn, Sara?

– Dziękuję, że tak się o mnie troszczysz – powiedział po chwili. – To naprawdę bardzo miłe. Tylko że to ja bardziej martwię się o ciebie.

Przybrała minę czujnego kota.

– Co masz na myśli?

Jacob sam był zdziwiony, że znalazł odwagę, by zacząć temat. Słowa czekały jak nabój w komorze, odkąd przyjął zaproszenie na obiad.

– Sara, ten David. – Próbował nie brzmieć zbyt stanowczo ani protekcjonalnie. – On jest od ciebie prawie dwa razy starszy. Jest praktycznie w moim wieku. Czy nie uważasz, że to jest lekka przesada?

Przeistoczyła się momentalnie. Cofnęła dłoń. Jak zranione zwierzę naprężyła ciało, po części wystraszona, po części gotowa do kontrataku.

– Nie – powiedziała. – To nie jest żadną przeszkodą. Między nami jest… więź. To nie jest taka zwykła chemia, wiesz? W sumie wątpię, żebyś ty to potrafił zrozumieć. I on jest od ciebie sporo młodszy.

– Mi nie chodzi o więź, Sara, ani o żadne uczucie czy jakkolwiek nazwiesz to, co was łączy. Po prostu wiem, że oboje jesteście na różnych etapach. On ma już pozycję. Wysokie ratio. Status. A ty dopiero wkraczasz w prawdziwe życie. Taki układ nie jest w ogóle zrównoważony i z takiego czegoś rodzą się poważne konflikty.

– Bardzo cię proszę, nie rozpędzaj się. Naprawdę ty, tato, będziesz robić mi wykład na temat związków? – odparła. – Konflikty? Konflikty w życiu są nieuniknione.

– Nie, gdy tak łatwo przewidzieć, że nastąpią. Sara, według mnie…

– Według mnie to… Według mnie tamto… Wiesz co, ja sobie doskonale radzę bez twojego „według mnie” na co dzień, naprawdę. Mój związek z Davidem to relacja poważnych ludzi. Nie boimy się różnicy zdań. Nie uciekamy przed problemami. Jeśli się pojawią, popracujemy nad znalezieniem rozwiązania.

– Dobrze. Ty możesz traktować to poważnie, ale on niekoniecznie. Przykładowo: nie pojawia się, gdy chcesz przedstawić mu ojca? Dlaczego każe na siebie czekać? O czym to świadczy?

Wyprostowała się, chwyciła butelkę wina i stanęła przy oknie.

– Zawsze to robisz. Nie wiesz o nim nic, ale już wyciągasz swoje wnioski. – W paru łykach opustoszyła kieliszek, by wypełnić go ponownie. – David spóźnia się, tato, ponieważ bierze udział w programie mentorskim. Poświęca swój cenny czas, żeby pomagać dzieciom. Robi to parę razy w miesiącu od kilku lat. Dzięki jego pomocy trafiają do dobrych szkół. Daje im szansę na lepsze życie. Ale oczywiście ty już go osądziłeś po swojemu.

Wzięła trefny łyk, zakrztusiła się i do oczu napłynęły jej łzy.

Wstał, żeby pomóc, ale strącił przy tym talerz z kanapkami na podłogę, rozsypując na dywan kolorowe plasterki. Zaczął przepraszać i zbierać je w pośpiechu. Odstawiła kieliszek, nachyliła się i przegoniła jego niezdarne ręce, bo bardziej przeszkadzał, niż pomagał. W końcu jej wzrok posadził go z powrotem na sofie. Wrzuciła wszystko na talerz i wyniosła do kuchni.

– Słuchaj, przepraszam, nie oburzaj się – powiedział, gdy wróciła. – Nie miej mi za złe, że formułuję wnioski na podstawie informacji, które posiadam. Wiedziałbym więcej, gdybyśmy częściej rozmawiali.

– Właśnie rozmawiamy i już przypomniałam sobie, dlaczego nie robimy tego często.

Spojrzał na kieliszek w jej ręce. Był pusty, a ona znów go napełniała.

– A czy często tak ostro pijesz, Sara? – spytał.

Prychnęła. Wzięła łyk, wciąż wpatrzona w okno.

– Byłam młodsza, piłam dużo więcej, tato.

Zamilkł. Czuł się, jakby spadł z wieżowca na pole minowe. Ustawiła się do niego bokiem, szukała czegoś w chmurach za szybą. Chciał ją przytulić, poprosić, żeby mogli porozmawiać normalnie, bez krzyku.

A najgorsze w tym wszystkim było to, że istniało jeszcze jedno pytanie i to ciężkiego kalibru, które czuł, że powinien zadać, jeśli chciał mieć spokojne sumienie. Tylko niby jak ma ojciec spytać córkę, czy ta, sypiając z facetem w jego wieku, stosuje odpowiednie zabezpieczenia? Powinien?

Zastanawiał się, czy Evelyn zapytałaby córkę wprost. Pewnie tak. Za przeklinanie też miałaby wiązankę ciętych słów przygotowaną do zaserwowania córce. Niestety Ev odebrała sobie możliwość odbycia z córką takiej rozmowy. Sara skazana była na niego – żałosną opcję zapasową.

Cisza była tak duszna, że głęboko pożałował zamiany oferowanej mu przez Sarę whisky na różowy, gorzki sok. Ale, gdy nachylił się, żeby odstawić szklankę, kątem oka dostrzegł pozostawioną w przedpokoju grubą, skórzaną aktówkę i nagle wróciła mu nadzieja.

– Prawie wyleciało mi z głowy – powiedział, dramatycznie klepiąc się w czoło. – Mam coś dla ciebie. Daj mi sekundę.

Uczepił się tej aktówki jak koła ratunkowego i zaczął przegrzebywać się przez zawartość. Wyjął w końcu małą kopertę z bąbelkami, do której dokleił fioletową kokardkę. Logo korporacji na kopercie przypominało pomarańczowy plaster miodu. Pod nim widniał napis:

C A V E

Przesyłkę nadano z Tokio. Spoza Integralu. Sara, wciąż zła, ale zaintrygowana, usiadła naprzeciw niego, wzięła kopertę i rozerwała ją. Niewielkie, białe pudełko, które znalazła wewnątrz, najpierw zważyła w dłoni i obejrzała z każdej strony, a następnie rozdarła z tym samym okrucieństwem, co kopertę. Spojrzała na ojca.

– Przymierzysz? – spytał.

Gadżet był smukły i elastyczny, a jego kształt sugerował chyba, że zakłada się to za ucho. Dobrze spasowana biała obudowa z tym samym pomarańczowym logo skutecznie skrywała wewnętrzne komponenty. Z wierzchu nie było widać ani jednej śrubki. Ozdobiona była niepozbawionym wdzięku wzorem, splotem kwiatów, spiral i wstęg, z pewnością atrakcyjnym dla nastolatek, do których produkt wyraźnie był adresowany.

– Co to jest? – zapytała.

– Kontroler.

Słowo nie wyjaśniało jej niczego. Zerknęła do instrukcji tłumaczącej, jak załadować dołączony w zestawie czip z aplikacją demonstracyjną, lecz tylko zdawkowo informowała, w jaki sposób działa samo urządzenie. Natrafiła na akapit ze zdaniem: „Aby rozpocząć rozgrywkę…”.

– Jakaś gra? Serio? No, błagam cię. Nie obraź się, ale ja nie gram w gry. Nigdy nie grałam. To jest nudne. Sama przemoc albo wyścigi.

– Ale Sara, to nie jest jakaś tam zwykła konsola! – Pomimo jej miny Jacob był pełen entuzjazmu. – To jest system symulacyjny wykorzystujący neurointerfejs LD-REM. Nie potrzebuje ekranu ani żadnego zewnętrznego urządzenia sterującego…

– Zagraniczny szmelc-tek do mieszania w mózgu.

– Ależ skąd! W tej technologii od lat szkoli się pilotów odrzutowców, astronautów, kierowców rajdowych. Właśnie zaczęła być dostępna powszechnie. Na wschodzie to robi furorę.

– Halo, ziemia do taty! Ja nie latam na odrzutowcach. Na co mi to?

– A gdybyś tak dzięki temu szmelc-tekowi mogła wcielić się w rolę japońskiej malarki przy cesarskim dworze w przełomowym historycznym okresie? Nie chciałabyś zobaczyć miejsc, które inspirowały tamtych artystów, poznać ich techniki? To są takie realistyczne symulacje. Ta na czipie daje możliwość cofnięcia się w czasie i zanurzenia w magicznym, orientalnym świecie. Specjalnie z myślą o tobie wybrałem taki zestaw.

– I zapamiętałeś też cały tekst z ulotki? – Westchnęła, opadając na sofę. – Okej już dobrze. Brzmi… ciekawie, ale… ja mam mnóstwo, mnóstwo pracy. Naprawdę nie znajdę na to czasu, tato. Także, no dzięki, że o mnie pomyślałeś…

– Ale ja przecież doskonale wiem, że ty nie poświęcasz zbytnio czasu na jakieś rozrywki. Zwłaszcza teraz, gdy masz tak ambitne plany jak otwarcie własnego studia. Właśnie dlatego to jest świetny prezent dla ciebie.

Nie wyglądała na przekonaną.

– Bo?

– Bo w to można grać przez sen – odparł zadowolony.

Mógł tylko zgadywać, jak wielkim dziwakiem był w tym momencie w oczach córki. Ale chyba dostrzegał w nich również, że początkowy sceptycyzm walczy w niej i przegrywa powoli z zaciekawieniem. Trochę ją jednak znał i wierzył ostatecznie, że jego córka przekona się, spróbuje czegoś, co być może pozwoli jej rozwinąć się artystycznie. W końcu coś i po nim musiała odziedziczyć, a on nie uciekał przed wyzwaniami.

– Okej, może to wypróbuję – powiedziała. – Przynajmniej to nie kolejna mechatroniczna baletnica. No dzięki, tato.

Uśmiechnął się i uniósł dłonie w triumfalnym geście.

Ona przewróciła oczami, ale uśmiech odwzajemniła.

– Dobra, myślę, że nie ma co dłużej czekać. Dla Davida odgrzeję coś później – powiedziała. – Przez nasze pogaduchy zrobiłam się okropnie głodna. Zjedzmy, co mamy, sami – postanowiła i wstała, by przejść do kuchni.

– Wszystko dobrze? – spytał, widząc, że Sara delikatnie się kołysze.

– No pewnie – odparła, salutując w jego stronę kieliszkiem. – Chyba mamy z głowy wszystkie najcięższe tematy. A i chyba strzelę sobie. – Wycelowała w niego palec jak pistolet. – Kawkę. Ty też chcesz? Wiem, że tym się głównie żywisz. A potem może ci coś powiem, co miałam ci powiedzieć po deserze.

– Jest jakaś szansa, że się tego nie przestraszę?

– Ba. Sto na sto, że się ucieszysz.

Jacob uśmiechnął się i podziękował.

Właśnie wtedy telefon w jego kieszeni dał o sobie znać mało oryginalną melodyjką. Sara przystanęła w połowie drogi.

– Przepraszam – powiedział.

– Nie sprawdzaj – poprosiła. Stała plecami do niego i bała się odwrócić. – Nie sprawdzaj. Nie tutaj. Nie teraz.

– Przepraszam, Sara. Muszę.

Odblokował urządzenie. Otrzymana wiadomość zawierała plik graficzny, który otworzył się automatycznie. Ekran wypełniło niskiej rozdzielczości zdjęcie zrobione z biurka w ciemnym pomieszczeniu. Blade światło padało na nagie ciało tęgiego mężczyzny powieszonego pod sufitem na zaciśniętej na szyi pętli.

wiadomość
od: marcus.webber ℘ Cygnescue
do: jacob.saney ℘ Cygnescue

PRZYJEŻDŻAJ

Schował telefon. Sara patrzyła na niego z rezygnacją.

– Mówiłeś, że masz dzisiaj urlop – powiedziała. – Że specjalnie na dzisiaj go wziąłeś.

– Bo mam, ale… niestety i tak muszę jechać do firmy. To wyjątkowa sytuacja. Przepraszam.

Podeszła i zabrała mu z ręki szklankę.

– Powiedz, tato, tak na logikę, kiedy do sytuacji dochodzi z przewidywalną regularnością, to w jaki konkretnie sposób jest ona wyjątkowa? – zapytała. – Idź już. Drzwi zamkną się same.

Udała się do kuchni, włączyła ekspres do kawy.

– Proszę, zrozum. To nie zależy ode mnie – powiedział. – Dam ci znać. Umówimy się na inny dzień, okej? Przepraszam cię, Sara, odezwę się. Muszę lecieć. Pa. Do zobaczenia.

Mielenie kawy w ekspresie mogło zagłuszyć jej odpowiedź na pożegnanie albo przemilczała je obrażona, ale nie miał czasu o tym myśleć. Ubrał się w dużym pośpiechu i wyszedł. Drzwi zasunęły się bezszelestnie. Szybkim krokiem przemierzył korytarz, kierując się do windy.

– Poczekaj!

Sara dogoniła go w momencie, gdy wybrał przycisk parteru. Wstrzymał drzwi windy. Chciał przeprosić raz jeszcze, ale ona była szybsza.

– Wpieprzasz się w moje życie, tato, tylko udając, że ci zależy! – Wcisnęła mu w dłoń potargane białe pudełko i wyślizgnęła się z windy. – Nie wpieprzaj mi się chociaż w sny.