borys_viktor

Ranek jak to ranek.

Idziesz do łazienki i udajesz, że nie widzisz w koszu stosu zużytych prezerwatyw. Myślisz sobie: biedna Diz będzie to musiała sprzątać.

Oczy jak zaparowane. Ledwo rozpoznają w lustrze rozmyty kształt. Która godzina? Czy wcześnie jeszcze? Diz chyba nie pozwoliłaby ci się spóźnić na ślizg kapsuły, prawda? Sadystka prędzej zaciągnęłaby cię siłą. Chyba że coś z nią… nie tak?

– Diz! – krzyknęła, dużo głośniej niż zamierzała. Był to bardziej ryk niż krzyk. Nie miała kontroli nad poziomem głosu ani nad jego tonem. Aparat mowy był nierozpoznanym urządzeniem, sterownik wymagał przeinstalowania.

– Diz… jesteś? – powtórzyła, tym razem starając się nie tłuc krzykiem kafelek.

Automaton zjawił się na zawołanie. Uspokoiło ją to trochę. Diz zamrugała przyjaźnie i pogłaskała ją delikatnie po głowie. Puściła też ping do jej telefonu, żeby przestał się chować. Odnalazł się w tylnej kieszeni śmierdzących fajkami spodni, rzuconych na pralce. Było parę nowych powiadomień.

– Coś przyszło? – spytała Judikay, wsadzając głowę pod kran. Strumień zimnej wody uderzył w jej skórę, zachlapując łazienkę i jej bluzkę, ale ulga była tego warta.

– Nic ważnego – odparła Diz. – Później sobie przeczytasz. Trzeba cię wyszykować do szkoły.

Okej, z Diz chyba wszystko w porządku, gorzej z tobą. Nie było czasu robić sobie pełnej diagnostyki. Drgawek nie ma, to dobrze, żadnych skurczy. Bywało gorzej po kilku ścieżkach kryśki, ale Matt cię okłamał. Cyklop wbijał się głęboko. Jakikolwiek haj ci fundował, nie robił tego za darmo. Oczy przekrwione, prawie zaropiałe i chciały uciec gdzieś w głąb czaszki, ale wypychało je na wierzch dudniące ciśnienie – przystaw mikrofon, to nagrasz niezłego sampla. Sucho w ustach. I ten dziwny zapach, jakby spalone włosy, nie wiadomo skąd. O, matkoooo….

– Będzie rzyganie? – spytała Diz.

Oparła się o umywalkę i spróbowała głębszych oddechów. Spokojnie. Pomagało.

– Niewykluczone – odpowiedziała.

– Nie patrz na to, Judi. Ja się tym zajmę – oświadczył automaton, ujmując w manipulatory śmierdzący zużytym lateksem kosz. – Ty szykuj się do szkoły.

Łatwo powiedzieć. Coś tak najzwyklejszego z punktu widzenia Diz, dla niej równało się z przedsięwzięciem na miarę sztabu NASA. Spakujcie ją do kriopodu, wyślijcie na orbitę najbliższej egzoplanety, będzie prościej. Kręciło jej się w głowie, a gdy zamknęła oczy, mogłaby przysiąc, że widzi na raz całe wszechświaty, inne wymiary, korytarze przez czasoprzestrzeń. Aż musiała usiąść na sedesie.

Twarz zatopiła w dłoniach. Policzki zdrętwiały. Nie czuje skóry, mięśni, nic. Masuje, wałkuje tę twarz jak ciasto na pizzę, ale nic nie pomaga. Słowa płyną z wnętrza tej sklejonej papy, wylewają jej się z ust:

– Nie chce… mi się…

Ale Diz to nie rusza.

– No już. Skoro potrafiłaś się do takiego stanu doprowadzić, to umiej też doprowadzić się do porządku.

Bezlitosna maszyna nie dawała jej wyboru. Jakoś się w sobie zebrała. Przemyła oczy tyle razy, ile było trzeba, żeby powieki przestały się lepić. Sięgnęła po miecz w skale. To znaczy po szczoteczkę do zębów w kubku. Okej. W głowie zaczynało jej się układać i szanse na dotarcie do szkoły rosły. Houston, mamy progres.

– To ważne, żebyś dzisiaj nie opuściła zajęć – odezwała się Diz. – Wasz garvey komunikował się w sprawie twojego mentora. W ocenie RESCO wasze dopasowanie jest świetne.

– Młoooo, yyy? – Usta miała pełne spienionej pasty do zębów, smakującej jak papier.

– No i to, że istnieją pewne prognozy.

– Pffflluuuuuuu… Jakie prognozy? Że będzie lało?

– Nie rozpraszaj mnie, proszę. Pogoda akurat ma być wyjątkowo ładna – odparła Diz po chwili potrzebnej na poprawne zinterpretowanie kontekstu rozmowy. – A prognozy są odnośnie tego, jaki powinien być dalszy przebieg waszych sesji, żebyś, być może, zakończyła wcześniej swój udział w programie RESCO.

Przyjrzała się Diz zdziwiona. Może coś z nią jednak było nie tak?

– Co ty? Po jednej sesji? – spytała.

– Zgadza się. Po pierwszej sesji.

– No to chyba kogoś pojebało.

– Wszystkiego dowiesz się w szkole. Ja jestem dobrej myśli. Wygląda na to, że zaskakująco dobrze trafiłaś z tym panem Saneyem.

– Daj spokój, Diz… – Machnęła ręką. – Nie rób sobie nadziei. Nie raz już audyt mentora przebiegał pozytywnie, a jakoś nadal jestem w klubie z matołami.

Zamierzała zabrać się za uczesanie, ale kręciło jej się wciąż w głowie i ostatecznie pozwoliła, żeby to automaton zajął się włosami. Sprawne manipulatory Diz delikatnie wskrzeszały irokeza.

– Myślę, że masz tutaj prawdziwą szansę, Judi. Proszę, nie zmarnuj tego.

– Moment. Czy ja ci w końcu podkręciłam perswazję? Sama już nie pamiętam, ale coś strasznie mi trujesz…

– Tak między nami – Diz ściszyła głos, choć w mieszkaniu były same – to rozejrzałam się trochę po jego domu.

– Uuuuu… Jakieś wnioski?

– Specyficzny człowiek. Ma spore problemy z utrzymaniem domu w porządku, ale to raczej normalne dla wdowca. Nic szczególnego nie wzbudziło moich podejrzeń. Gromadzi osobliwe rzeczy w garażu, ale nie wygląda mi na psychopatę. Jego hauswezyr odzyskał już sprawność. Potwierdziłam, że nie ma śladu po twoim włamie.

– No i dobrze. Trochę mi głupio, że tak go potraktowałam.

– Ostrzegałam cię. Na dobre pierwsze wrażenie ma się szansę tylko raz. – Diz złożyła manipulator w geście palca surowości. – Ale już nie wyrzucaj sobie tego. Mnie zresztą ten cały hauswezyr śmiał wrzucić na czarną listę – dodała, zaciskając chwytak w złowrogą pięść. – Uwierzysz?

Rozweseliła tym Judikay.

– Diz, ty jesteś taka wyrozumiała. Już się nie przejmuję.

– I tak ma być. Twoja fryzura jest gotowa. Idę zrobić ci śniadanie. Pozostało dziewiętnaście minut, żebyś zdążyła wyjść o optymalnej porze.

℘

Gdy wychodziła z klatki, musiała odrobinę zwolnić i się pilnować. Nie chciała ściągnąć na siebie uwagi dwójki oficerów Prewencji usiłujących wypytać o coś skacowanego pijaka leżącego na schodach. Jeden z nich na sekundę zerknął w jej kierunku. Błysk z czarnego hełmu; wiązka skanująca przebiegła jej po twarzy. Ale nawet jeśli wyglądała mu podejrzanie, to nic by na nią nie znalazł. Ot, kolejna ofiara niskiego współczynnika integralności. Zepchnięta na margines, na własne życzenie stereotypowa, zbłąkana dusza, na którą nie było sensu poświęcać ponadprogramowych zasobów Integralu. Nie byli tu chyba na interwencji – nie mieli ze sobą augdoga węszącego śladów kryśki, nie zauważyła też nigdzie worka na zwłoki ani nic takiego. Całe szczęście, bo gdyby to była akcja, mogliby jej nie przepuścić.

Minąwszy ich, natrafiła na kolejną niespodziankę.

– Strzałka. Jak tam? Lecimy?

Matt stał na parkingu pod blokiem oparty o swój ścigacz i machał do niej. Najwyraźniej puszczone w rewir psy Integralu, spisujące na lewo i prawo, nie robiły na nim większego wrażenia. Po co on tu przyjechał? Czy po nią specjalnie? Co za świr. Bezczelnie zaczął ją prześladować. Dziwnie się z tym czuła. Jeszcze niedawno mogła dla niego nie istnieć, a od wczoraj, proszę: po szkole Matt, przed szkołą Matt. Z jednej strony coś ją z tego powodu nawet przyjemnie zasmyrało. Z drugiej strony chciało się jej przez to jeszcze bardziej rzygać.

– Co ty tutaj robisz? – spytała, podchodząc.

– No, jak to co? Nie dostałaś mesa? Pisałem ci, że po ciebie wpadnę. Miałem po drodze.

Coś jej nie pasowało w tym obrazku. Z bliska zauważyła, że ścigacz był usyfiony pyłem i błotem, a Matt wyglądał, jakby spał w ubraniu albo wcale. Na czole miał zacieki i w ogóle cały był jakiś taki… umorusany? Uśmiechał się za to do niej jak wesoły szczeniak.

– Akurat – powiedziała.

– Biznes miałem w okolicy. – Przetarł czoło rękawem zapinanej na napy marpatki. Rękaw kurtki też był ubrudzony, czymś wysmarowany. Tak na oko olejem, być może takim do serwomechanizmów. Co ten wariat robił po nocach? Złomował automatony na pustyni?

– No dalej, na co czekasz? – ponaglał. – Wskakuj, bo się spóźnimy.

– Nic z tego. – Skrzywiła się. – Porzygam się, jak będziesz jechał tak, jak wczoraj.

Słysząc to, skinął dłonią, żeby zbliżyła się bardziej, a gdy podeszła, bez ostrzeżenia dotknął jej czoła. Dłoń miał zimną i nie zdziwiło jej to wcale. Był blady. Nadrabiał oczami i uśmiechem, ale jego na pewno też trochę po tym cyklopie zgruzowało. Zabrał rękę i mruknął pod nosem, robiąc zmartwioną minę, jakby miał jej zaraz wypisać receptę. Zdjął plecak. Wygrzebał z niego blister. Wycisnął jedną dawkę i wystawił w jej kierunku dłoń. Na brudnych palcach spoczywała pigułka koloru nijakiego. Sraczkowate kremowo-beszamele-coś.

– Spokojnie, nie będziemy szaleć. Weź to – powiedział.

– Żartujesz sobie?

– Ale co ty się tak dygasz? To tylko mitradon. Stabilizuje. Pomoże ci na kaca.

Widział jednak, że mu do końca nie ufała. Nie zraził się tym, tylko wyciągnął z plecaka manierkę. Łyknął pigułkę sam, popił i nawet wywalił na wierzch jęzor, żeby przekonała się, że to nie ściema. Drugą dawkę wycisnął dla niej.

– Dobra, daj – złamała się.

Ujęła pigułkę i obróciła w palcach. Pachniała piaskiem. Na języku poczuła sól. Nie od samej żelatynowej powłoki, ta smakowała obojętnie. Naszła ją myśl, że to był smak jego skóry, a gdy popijała wodą z manierki, celowo nie wytarła ustnika z jego śliny. Judikay, obrzydliwa jesteś.

Lek podziałał szybko. Zrobiło się jej błogo-waniliowo. Szum znikł, powieki przestały ciążyć. Ale była też przez to słabsza. Ranek na kacu to surwiwal, pcha cię do przodu wola przetrwania. Bez tego zamieniasz się w ludzika z pianki. Matt wydawał się zaskoczony, że tak ją ścięło. Na wszelki wypadek dał jej cały blister, ale ostrzegł, żeby odczekała parę godzin między dawkami.

Ścigacz zawył jak zgłodniały wilk i rozświetlił się pod Mattem jak wysadzana kwarcami karoca. Usiadła za jego plecami i odruchowo objęła go w pasie. Nie obraził się, więc wtuliła się mocniej.

Obiecał, że pojedzie powoli i dotrzymywał słowa. Nie musiała tym razem przymykać oczu ze strachu. Wypruli z megabloków i wyskoczyli na intersegmę. O tej porze było tu ciasno, ale trzymali się pasa dla leszczy i było w tym coś fajnego. Śmigały obok nich przeróżne zautomatyzowane transporty. Czasem przemknął jakiś aerotron prosto nad ich głowami. To było coś zupełnie innego niż podróż kapsułą podziemnym tubularem. Miała z tego frajdę, ale też pierwszy raz w życiu okazję, przekonać się, że to miasto jest naprawdę olbrzymie. Segment za segmentem, niekończąca się szachownica. Dzień zapowiadał się pięknie. W porannym słońcu każda mieniąca się złotem przecznica była z daleka jak nić olbrzymiej pajęczyny, a pnąca się nad pozostałymi ulicami intersegma dawała Judikay poczucie górowania nad miastem i ponad wszystkim.

– Co sądzisz o Lennym? – usłyszała głos Matta w kasku z interkomem.

Wyłowił ją tym pytaniem z obłoków. Rozmarzyła się może odrobinę za bardzo, ale zwaliła cały swój obecny stan na ten beszamelowy szit. Wszystko było po tej pigułce znośne, akceptowalne i przyjaźnie nastawione, nawet zasnuwające dymem niebo kominy.

– To palant – stwierdziła na spokojnie. – Który uważa się za pana świata, bo wszyscy przed nim trzęsą portkami.

Matt zaśmiał się.

– Może trochę tak – odparł. – Ale nie zawsze. Ma swoją dobra stronę. Po prostu nie okazuje jej ludziom spoza swojego kręgu.

– Mmhmm. Z pewnością.

– W sumie to jest właśnie okazja, żebyś poznała go od tej innej strony.

– Jakoś specjalnie mi nie zależy – odpowiedziała miękkim głosem, czując coraz mocniejsze mitradonowe falowanie.

– Byłby to tylko taki efekt uboczny. Prawdziwe sedno sprawy to włączenie cię do kręgu, o którym wspomniałem. Razem z Lennym ustaliliśmy, że dajemy ci zaproszenie. Co ty na to?

– Zaproszenie. Czyżby na bal? – Pytanie wymsnęło się jej nie do końca celowo.

Rozbawiła tym Matta jeszcze bardziej.

– No ba. I to na jaki – powiedział. – Szykujemy akcję. Poszłabyś z nami na takie balety?

Nie całkiem nadążała za tym, co proponował, więc wyprostowała się i spróbowała skupić bardziej na jego słowach.

– Kiedy?

– Dzisiaj.

– A na czym miałaby polegać?

– Tego ci jeszcze nie mogę powiedzieć.

– To co, mam wejść w ciemno? – Zbulwersowanie otrzeźwiło ją odrobinę. O, jakie to typowe. Znowu chcieli wystawiać ją na próbę. Tylko tym razem, ktoś pewnie na tym coś zarobi. – A co ja będę z tego miała?

– Podasz nam swoją cenę. Całość to góra pół dnia roboty. Niskie ryzyko, ale trzeba będzie działać szybko. Dostaniesz sprzęt. Jak zdecydujesz się, że wchodzisz, dowiesz się więcej. A jak się nie dogadamy, wycofasz się, nikt się nie obrazi. Poradzimy sobie bez ciebie.

Nie była głupia. Takie słowa to był zwykły lep na muchy. Czysta propaganda. Góra pół dnia? No to pewnie przynajmniej tak z cały dzień. Niskie ryzyko? Być może. Ale wszystko jest względne. Jeśli jakaś akcja poza publicznym splotem, to targetem pewnie jakiś koncern. Włam w coś rutynowego, z kiepską kontrolą. Coś, co można zamieść pod dywan. Problem w tym, że śledztwa wewnętrzne koncernom zdarza się prowadzić ostrzej od Prewencji.

– Zastanowię się.

℘

Dotarli do szkoły z zapasem kilku minut. Matt przystanął niedaleko bramy, ale nie gasił silnika. Zeskoczyła, zdjęła kask, rozprostowała kości. Matt jednak nie zsiadał z motocykla.

– Idziesz?

Spoglądał na budynek placówki RESCO. Kiedyś mieściło się tutaj coś innego, ale za cholerę nie umiał sobie przypomnieć, co dokładnie. Najwyraźniej nic istotnego, skoro Integral odnalazł w tym budynku potencjał na coś przydatniejszego cywilizacji. Taka no, jak to się mówi? Metafora.

Zdjął kask i rękawice. Wyjął szlugi. Junaki, fioletowe, w paczce ozdobionej srebrnymi błyskawicami.

– Olewam – powiedział, odpalając papierosa płomieniem z żarowej złotej czaszki. – Mam na dzisiaj inne plany.

Rzucił jej paczkę, żeby się poczęstowała. Odpaliła chętnie. Papieros miał lekko owocowy smak, przywodził na myśl śliwówkę. Matt po swojemu zgrywał twardziela, ale widziała, że był zmęczony i pewnie marzył tylko o tym, żeby się walnąć na łóżko. Miała ochotę być wścibska i dopytać, co takiego trzymało go po nocy na nogach. Albo czy może coś go gryzło. Albo czy czuł się z czymś źle… Mógłby jej powiedzieć wszystko. Zachowałaby to w tajemnicy, tylko dla siebie. Może nawet coś mogłaby poradzić?

Chwila, moment. Daj spokój, Judikay, na co ci to? Droga to prosta do garba – branie na głowę czyichś problemów.

– Okej, jak tam chcesz – odparła.

– Załatwiłem nam usprawiedliwienia za wczoraj.

– Dla mnie nie musiałeś. Ale dzięki.

Sztachnął się mocniej i spojrzał na nią z poważną miną.

– Zastanowiłaś się już? – spytał. – Mogę na ciebie liczyć?

Nie wiedziała, jakimi słowami sprzedać mu decyzję. Nie chciała, żeby pomyślał, że cała ich interakcja była dla niego czystą stratą czasu, ale może nie było sensu tego odwlekać i kręcić dramy? To, z czym do niej uderzał, to po prostu nie był jej świat. Jakieś akcje, biznesy, jakieś porachunki. Na co jej to? Fajnie było na chwilę oderwać się od jawy powszedniej, ale nie chciała nikomu nadepnąć na odcisk i wystawiać się na cios. Nie było co dalej w to brnąć.

– Matt, słuchaj, ja nie mogę…

– Aha. A dlaczego?

Wiedziała, że zabrzmi to słabo, ale kit z tym.

– Mam sesję – powiedziała.

– Co masz? Jaką sesję? – spytał, choć nie wyglądał wcale na aż tak zaskoczonego. – Zdjęciową?

Droczył się z nią.

– W serwisie mentorskim – odpowiedziała. – Pewnie wiedziałeś o tym, nie zgrywaj ciemniaka.

– Aaaa, taaaką sesję. W ℘Reach.out, zgadza się? Z tym twoim panem Saneyem? I co? Jara cię to?

Okej, spodziewała się, że mógł wiedzieć, że miała sprzęgnięty z ℘Reach.out profil, nie była to tajemnica, ale że grzebał głębiej i dowiedział się, z kim dokładnie ma sparowanie, to już ją trochę wkurzyło.

– A co cię to obchodzi?

– Nie no, nic. Wiesz, wydawałaś mi się taka… bardziej na luzie. Bardziej chętna do zabawy. A ty wolisz zakuwać z jakimś korpolem, niż iść ze mną na rajdy?

– Po prostu akurat dzisiaj mi nie pasuje, dobra? Dajesz mi znać z dnia na dzień i co? Mam skakać z radości, że chcecie mnie w swojej ekipie? Nie wiem, jak sobie to wyobrażałeś, ale mam swoje sprawy na głowie i to jest jedna z nich. Poza tym obiecałam komuś. Nie złamię tego słowa dla ciebie, czaisz? Ledwo się znamy.

– Dobra, wyluzuj. Przynajmniej widzę, że mitradon przestał ci działać. Garvey nie będzie się głowił, dlaczego mu się rozpływasz na lekcjach…

Patrzyła na niego zranionym wzrokiem i odczuł to. Niby zawodowa etykieta sploterów stawiała sprawę jasno. Ty prześwietlasz innych, ja prześwietlam ciebie. Sam musisz zadbać o to, żeby swój odcisk w splocie zostawiać jak najlżejszy. Jak nie zadbałeś, pretensje miej do siebie. Ale i tak było mu trochę głupio.

– Spokojnie, przecież nikomu nie wypaplałem. Chciałem tylko, no wiesz… Dowiedzieć się czegoś o tobie. – Wzruszył ramionami, a gdy chciała mu zwrócić fajki, odmówił. – Zostaw sobie. Łeb mnie coś zaczyna boleć. Chyba się przepaliłem. Słuchaj, jak obiecałaś, to obiecałaś. Wiadomo, słowo to słowo, ja to rozumiem. Nie ma tu żadnej spiny. Jak coś, to masz na mnie namiar, weź mnie pingnij czy coś. Ja się zwijam. Cześć.

Nasunął przyłbicę i pożegnał się ryknięciem silnika, a Judikay znowu poczuła się nieistotna.

– Cześć.

℘

Mijały lekcje i z każdą kolejną odrywała się coraz bardziej od rzeczywistości. A na tej ostatniej przed długą przerwą, czas płynął już kompletnie obok niej, tylko że akurat na matmie Judikay nie musiała się jakoś specjalnie skupiać. Stereometrię miała w małym palcu. Cała grupa równała do najsłabszego ogniwa, więc poziom i tak był żenująco niski. Ale to dobrze. Sporo kolegów i koleżanek siedziało teraz w stresie po zetknięciu ze sprawdzianem, kombinując, jak by tu od kogoś odpisać, jak ściągnąć, jak przeżyć. Ich garvey przechadzał się między rzędami ławek, groźnie skanując. Jej to nie zrażało. Wystarczyło, że zamknęła na chwilę oczy, wyobraziła sobie bryły w przestrzeni, tak jakby tworzyły na ławce holomakietę, przestudiowała ich ułożenie i budowę, rozpisała rozwiązania i… mission accomplished, suko. Resztę czasu mogła spożytkować, oddając się nieobarczonej teraźniejszością kontemplacji.

– Już skończyłaś? – zapytał garvey przy którymś z kolei obchodzie.

– Eeee… Jeszcze nie.

– Przecież masz już odpowiedzi – zauważył.

– Ale to tylko tak na brudno. Będę to jeszcze przepisywać – powiedziała, robiąc niewinną minę.

Garvey nachylił się i ściszył odpowiednio głos.

– Nie musisz. Odpowiedzi są dobre.

– Wiem – odszepnęła. – Ale będzie łatwiej wrzucić na skaner, jak to ładniej przepiszę.

– A nie jest przypadkiem tak – garvey nie dawał za wygraną – że zamierzasz wyliczyć sobie, ile dokładnie punktów zdobyłabyś, a przed końcem sprawdzianu zepsujesz część rozwiązań, żeby nie wypaść zbyt dobrze na tle klasy?

Uśmiechnęła się i przysunęła do tej jego niby-głowy tak blisko, że poczuła plastik na policzku.

– Przenikliwa obserwacja, panie garvey – szepnęła. – A istnieją jakieś na taką tezę dowody?

Wyprostował się i zaczął mrugać klepsydrą na wyświetlaczu. Minęła chwila bez żadnej reakcji. Zastanawiała się już nawet, czy przypadkiem się nie zawiesił.

– Idź zmoczyć gąbkę, Judikay – powiedział w końcu.

Trochę ją to rozbroiło. Spojrzała na tablicę i zaśmiała się. Nie było czego zmazywać. Rzadko cokolwiek na niej pisali, a dzisiaj nikt nawet nie pokusił się, żeby narysować przed lekcją jakiegoś fiutka dla jaj.

– Mam wyjść w środku sprawdzianu?

Garvey potwierdził zielonym błyskiem ledów.

– Ja mogę iść – zgłosił się ktoś inny z klasy.

– Nie, nie, lepiej ja! – dołączył kolejny głos.

Ale garvey ich zignorował i skupiał uwagę jedynie na niej, a Judikay odwdzięczała mu się podejrzliwym spojrzeniem. Przecież musiał wiedzieć, dlaczego tak wielu było ochotników. Do łazienki był dość spory kawałek korytarzem na lewo, a przy takim poleceniu można się było nieźle ociągać. Znaleźć sobie odpowiedzi na zadania ze sprawdzianu, na przykład. Można też było gdzieś się w kibelku skitrać i sobie zapalić. Instalowane tam czujniki dało się dość łatwo na krótki czas zdezaktywować.

– No dobra. – Nie mogła pozwolić, żeby taka okazja przeszła jej koło nosa. – No to idę.

Garvey skinął i zamrugał, wyrażając zgodę na opuszczenie sali, ale wcześniej wyciągnął manipulator po jej kartkę. Uśmiechnęła się i wręczyła mu ją z iście hrabinowską manierą.

Idąc korytarzem, nie spieszyła się.

Usiadła sobie w kącie łazienki na szerokim parapecie przy ogromnym oknie z kratami. Sprawdzała, co tam w splocie, wchodząc po kolei na profile ludzi z klasy, choć nie obchodziło ją jakoś specjalnie, kto miał ostatnio urodziny albo komu udał się trik na desce, ani też kto wrzucił coś śmiesznego w trakcie sprawdzianu. To była po prostu taka rozgrzewka, zanim przeskoczyła wreszcie na profil Matta. Tutaj jednak rozczarowanie. Profil miał bardzo mało wyeksponowany. Nie było tu prawie nic, nawet maleńkiego awatarka. Jeśli chciała go prześwietlić, musiała się bardziej postarać.

Zamiast tego zapuściła się w głębsze warstwy splotu. Poczytała trochę o cyklopie. To, co udało się jej zrozumieć z tłumaczeń ruskich serwisów, dało jej minimalne pojęcie na temat zażywanej substancji. Zawsze to więcej niż półprawdy z ust Matta. Dowiedziała się, między innymi, że taki czujnik jak u nich w szkole, nie miał w ogóle szansy go wykryć. Wyjęła inhalator, załadowała komorę i zaciągnęła się.

Już po upływie kilkunastu sekund poczuła się, jakby ktoś zrobił jej reboot. System wstał w pełni gotowy do pracy. Pod wpływem czerwonego dymu uaktywniły się jej obwody twórcze. Palce zaczęły same szukać jakiegoś interfejsu, klawiatury, byleby generować input. Odpaliła komunikator i pod wpływem tego impulsu postanowiła spróbować napisać do Matta jakąś wiadomość.

Po wielu iteracjach dobierania słów, kasowania ich, przekształcania takich sfrustrowanych improwizacji jak poniższa:

=========================
WCHODZĘ W TO.
Pod warunkiem, że od ciebie
dostanę dokładnie to,
o co poproszę..
=========================

Nyezle nawet – usłyszała głos. – Wydzwienk ma. Nyewielokropek dobry. Taki tajemny, da?

Rozejrzała się, zdziwiona, bo była pewna, że nikt w tym czasie nie wszedł do łazienki. Wsłuchała się przez chwilę w ciszę. Nic. Więc zignorowała to. Skasowała wiadomość. Zaczęła od nowa.

Po zredagowaniu kilku podobnych, żenujących mesów, miała wreszcie wersję, która przeszła przez fazę wstępnej dyskryminacji i stanowiła najbardziej akceptowalny szkic:

=========================
Daj mi jakąś wskazówkę,
to jeszcze sprawę przemyślę
=========================

Ale już niekoniecznie miała ochotę ją wysłać.

Schowała telefon i westchnęła.

Czy tak to już będzie wyglądać?

Ona w tym kiblu, on gdzieś na swoim blejdzie przemierzający pustynię. Na rozkazach barona Samedi walczący z czerwiami i obalający mordory. A ona sama tutaj nieszczęsna, jebana…

Penyelope – dokończył za nią głos. Wyraźny teraz, jakby ktoś mówił przy jej uchu.

O, kurwa. Czy to był cyklop?

To musiał być… jego wpływ. Nieproszony, podpowiadał jej skojarzenia, których na trzeźwo nie miała prawa pamiętać, zakodowane gdzieś w podświadomości, nie wiadomo po co i skąd. Fak. I to miał być wojskowy wspomagacz sploterski?

Mesa doczka pisze, a może wyersza by napisjała? – wtrącił się ponownie głos. – Co czuje, tak wyrazi. Logiczne.

Dlaczego działał tak dziwnie? Wcześniej żadnego głosu nie słyszała. Czy to przez zmieszanie z krążącymi jej jeszcze we krwi resztkami mitradonu? A może był to rezultat zakopanych w niej głęboko skłonności do zaburzeń, odziedziczonych po królowej Malla? Do których cyklop wiedział, jak się dobrać, otworzyć puszkę i wzbudzone wypuścić. Głos ten zaczynała słyszeć coraz wyraźniej, ale wciąż jakby w tle. Mniej więcej tak, jakby rozmawiała z kimś przez telefon, a cyklop siedział w fotelu obok, słyszał strzępy konwersacji i próbował się na siłę włączyć do jej dialogu wewnętrznego. Jednocześnie ona sama siedziała też, jakby w rzędzie z tyłu. Mogła obserwować to zjawisko, robić notatki, jakby to nie do niej mówił, a pacjentem był ktoś inny. Jej klon, jej mirror. Wirtualny obraz symulatroniczny. Fascynujące.

Rozmyslać już by przestala, tylko wyśle, da?

Poszukała w serwisach, które przeglądała przed chwilą jakiejś wzmianki o podobnych efektach ubocznych – haluny, zwidy, głosy – nic. Nikt się na nic podobnego nie skarżył. Musiało jej się to wszystko tylko wydawać. Uszczypnęła się, niepewna, czy przez przypadek nie zjarała się do nieprzytomności i nie zalegała teraz w kiblu na podłodze, śniąc te głupoty. Ale nie. Zamrugała kilka razy intensywnie, jakby coś wpadło jej do oka i próbowała to usunąć. Rozmasowała czoło. Wypuściła parokrotnie głośno powietrze. Zabiegi te uciszyły na chwilę cyklopa.

Patrzyła jeszcze przez moment w ekran telefonu, nie zdając sobie sprawy do końca z tego, że to, na co naprawdę czeka, to jakiś sygnał od Matta. Chciała, żeby się pierwszy odezwał. Żeby poprosił ją jeszcze raz.

Zrobi tak: jeśli on napisze, ona odpisze.

Lepiej poczekać. Nie ma co cisnąć.

No chyba, że lepiej coś wysłać…

I w tej niepewności siedziałaby do końca świata, gdyby nie rozległo się brzmienie dzwonka na przerwę.

O, cholera. Gąbka!

No nic. Pieprzyć.

Z pewnością garvey sobie tylko z niej zażartował. Poprzestawiało mu się trochę po ostatnim upgrejdzie, zaczynała to dostrzegać. Wgrał sobie pewnie jakąś biblioteczkę perswazji nie wprost. Wymagasz czegoś od takich dzieciaków, to musisz umieć negocjować, czasem dać coś od siebie. Choćby pozwolenie na chwilę wytchnienia w kiblu, w zamian za włożony w sprawdzian wysiłek.

Był to skomplikowany przypadek uczenia ze wzmocnieniem. W ten właśnie sposób kiedyś to my uczyliśmy te maszyny, więc naturalne musi być dla nich założenie, że postępując tak samo z nami, da się nas kształcić.

Takie warunkowanie. Stopniowe.

Twój garvey jest spoko. Wcale nie jest taki sztuczny. Można mu zaufać.

Przez to też właśnie nie ma na świecie dwóch identycznych automatonów. Z linii fabrycznej schodzą bliźniakami, ale potem, stykając się z ludźmi, ewoluują – na tyle, na ile zezwala ich soft. Możliwe, że jej nauczyciel urabiał ją właśnie na swojego klasowego pupilka. Garvey z poczuciem misji. O czymś takim świat jeszcze nie słyszał.

Tylko że, skoro lekcja się skończyła, to pewnie będzie cię tutaj zaraz szukał. Może, jak się sprężysz, zdążysz skoczyć na boisko? Jest ładna pogoda.

Ruszaj ty teraz. Wpierw lewa noga. Zeskakuj, a za drzwiami na schody sje kieruj – poganiał ją cyklop.

To bardzo ciekawe. Drag zamieszkał jej w głowie. Wprowadzał ją w coś w rodzaju splitu, w który potrafiły wchodzić dobre o-esy. Zyskała kopilota, który nagle zaczął ją ostrzegać, że drzwi do łazienki się otwierają. Ale nie mógł to być garvey. On zapukałby do damskiej. Do męskiej niekoniecznie, choć trochę to seksistowskie ze strony autorów jego softu. Ciekawe, czy w innych placówkach istniały „żeńskie” garveye.

Spod okna, gdzie siedziała, nie dało się dostrzec drzwi. Usłyszała tylko stukanie butów na koturnach.

– Przyszłaś tu cisnąć mnie, bo wyszłam wcześniej na sprawdzianie? – spytała, domyślając się, kogo tu przywiało. – Piękna Amber wyszła przez to gorzej w porównaniu?

Jej ulubiona koleżanka wyłoniła się zza rzędu kabin.

Amber Ling stanęła przed nią uzbrojona w pogardliwy uśmiech.

– Słyszałam, że przyjechałaś dziś z Mattem – powiedziała.

Judikay tylko wzruszyła ramionami.

Zaskoczyło ją to, że tym razem nie czuła żadnego strachu, choćby nawet zza pleców cheerleaderki miał wyskoczyć cały oddział Diegów z nożami. Cyklop dawał jej pewność, że dałaby im radę albo uniknęła ataku, podpowiadając jej przynajmniej cztery strategie odwrotu, dwie skutecznej kontry. Być może był to tylko taki efekt uboczny. Nieśmiertelność pozorna. A może efekt całkiem zamierzony przez chemika ojca. Tak aby żołnierz pod wpływem substancji stawał do cyberiady bez poczucia strachu. Z uniesioną wysoko głową i pieśnią ku chwale Unii Krasnego Pentastaru na ustach.

– Ignorujesz mnie? Mówiłam, że ponoć Matt przywiózł cię dzisiaj do szkoły. – Tym razem Amber zabrzmiała tak, jakby koniecznie musiała udowodnić słuszność postawionego Judikay zarzutu. – To prawda?

– No i co z tego?

Uśmiech Amber stał się cierpki. Na potwierdzenie zasłyszanej informacji zareagowała, jakby ktoś wziął tę ich gąbkę, nasączył octem i podetknął jej pod nos.

– Fajnie się jechało? – zapytała.

– A nie najgorzej, dzięki – odparła Judikay, pociągając z inhalatora.

– Nie wątpię.

Patrzyły na siebie jak dwie zapaśniczki gotowe za chwilę szarpać się za kudły na ringu.

– No to miło – odparła Judikay.

– Przemiło.

– Fajnie.

– Ekstra.

– Wybornie.

– Słowo?

– Słowo.

– I co? Wydaje ci się, że już tak dobrze go znasz?! – Amber wyrzuciła to z siebie w większej złości, niż zamierzała.

Judikay wstała i uniosła dłonie, odgradzając się od niej. „Zluzuj, wariatko”, mówiło jej ciało.

Czując, że straciła na moment przewagę, Amber westchnęła i ustawiła się przed szerokim lustrem nad umywalkami. Zaczęła poprawiać sobie makijaż. Judikay też podeszła i stanęła przy umywalce obok. Przejechała palcami po włosach, tak niby od niechcenia poprawiając fryzurę.

– Ja wiem o nim trochę więcej – powiedziała Amber i wyjęła z torebki kompaktowy zestaw do oczu i rzęs. – Potrzebujesz?

Judikay popatrzyła na pudełeczko z trójkątnym logo, które wydawało się jej znajome, ale nie była pewna, co konkretnie mogło zawierać.

Otwieraj smyalo – przemówił cyklop – tysiąc razy wydzjala, jak matka tym robi, a dasz, to ja poprowadzę.

Wzięła więc i otworzyła. Przyłożyła palec do kolorowej palety, szukając cienia pasującego do barwy jej oczu. Następnie wybrała średnie wydłużenie rzęs i styl kreski, wzięła aplikator i zbliżyła sobie do oka. Przymknęła powiekę i przytrzymała w odpowiedniej odległości od niej końcówkę, pozwalając urządzeniu dostosować się do profilu jej oczu. Poczuła trochę nieprzyjemny i drażniący dotyk na powiece, gdy urządzenie aplikowało automakijaż, ale nie zadrżała jej ręka. Mrugnęła kilka razy, podziwiając efekt. Zanim zrobiła sobie drugie oko, zerknęła ukradkiem na Amber i po jej minie widziała, że wyszło całkiem nieźle.

Złożyła i oddała komplet, dziękując delikatnym skłonem głowy, po czym wyjęła z kieszeni paczkę junaków, którą miała od Matta. Amber rozpoznała markę i domyśliła się, do kogo jeszcze niedawno musiały należeć, ale nie pokazała tego po sobie. Zerknęła za to na czujnik. Czerwony dym szybko wyparowywał, może na takie coś nie działał, ale papierosy na pewno były wykrywane. Czy to była jakaś żałosna próba zastawienia na nią pułapki?

Judikay jednak odpaliła swojego całkiem bez spiny, potwierdzając, że czujnik był nieaktywny i zachęcała ją, żeby się poczęstowała.

– No to co właściwie o nim wiesz, Amber? – zapytała. – Pewnie się z nim kiedyś spotykałaś, tak? Grajmy w otwarte karty, a nie w jakieś podchody.

Amber nie odpowiedziała od razu. Wyraźnie walczyła ze sobą. Z jednej strony chciała rzucić jej w twarz słowa demaskujące, jak naiwną, głupią dziunią Judikay była, dając się Mattowi okręcić wokół palca. Bo do tego to zmierzało. Niestety zdawała sobie sprawę z tego, że mówienie o tym niosło dla niej samej ryzyko odsłonięcia się za bardzo. A tego by nie chciała.

Długo patrzyła Judikay w oczy. Gdyby tamta spuściła swoje, gdyby odwróciła wzrok, Amber najpewniej olałaby sprawę, ostatecznie nic jej nie zdradzając. Ale Judikay jakby urosła niespodziewanie. Przeobraziła się w niedocenioną rywalkę i widać to było w jej spojrzeniu.

– Nie o to chodzi – powiedziała. – Po pierwsze, musisz zrozumieć, że Matt jest inny.

– Inny w jaki sposób?

Amber uśmiechnęła się nawet przyjemnie, pod wpływem jakiegoś wspomnienia, ale ulotnie i już po paru sekundach powrócił uśmiech sztuczny, trochę ironiczny.

– Na pewno nie jest taki, jak goście, z którymi do tej pory się spotykałam. Matt ma w sobie coś takiego, co powoduje, że robisz rzeczy, których instynktownie nie chcesz, ale i tak je robisz. A potem tego żałujesz. Może już teraz jest tak, że czujesz się przy nim wyjątkowo. Jak wybranka. On potrafi tak czarować. I będziesz długo tak się czuć. Ale przypomnisz sobie w pewnym momencie moje słowa. Bo on, jak tylko dostanie to, czego od ciebie chce, odstawi cię. Tak samo, jak kiedyś zrobił to ze mną.

– Ciekawe, co on takiego od ciebie mógł chcieć – odparła Judikay z pewną wyższością. – A może w końcu poznał się na tobie? Zrozumiał, że do takiej Amber bardziej pasują, no wiesz, pewne mniej skomplikowane typy. Jak Diego, na przykład.

– Ach, no pewnie. Że też sama na to nie wpadłam, przecież to oczywiste. Za to do niego pasują zapewne takie bardziej skomplikowane laski jak ty, co nie? – Amber uśmiechnęła się z politowaniem. – Najlepiej mające tego samego skilla, co on? Klik, klik, klik, klik, jestem w środku! – Jej palce sparodiowały intensywne stukanie w klawiaturę. – Takie coś to musi robić wrażenie. O, rety, jaka fajna, zdolna dziewczyna, kurde. Z taką u boku to można zawojować cały świat. – Słowa Amber były nawet całkiem trafne, a z jej twarzy coraz bardziej dało się odczytać rozgoryczenie niż sarkazm. – Pewnie już nawet przedstawił ci Lenny’ego, co?

– Unikasz odpowiedzi na moje pytanie?

Amber pokręciła głową.

– Dobrze. Powiem ci coś. Poznałam Matta, jeszcze zanim sama trafiłam do RESCO. Czyli będzie tak w przybliżeniu jakiś rok temu. Pewnie domyślasz się, że on już tu siedział. Ale, jak sądzisz, skoro on jest taki dobry w te swoje klocki i przekręty, to dlaczego kibluje tu już prawie trzy lata? Niedługo skończy mu się opcja ukończenia programu. Czy masz wrażenie, że się tym jakoś przejmuje?

Judikay dobrze wiedziała, dlaczego Matt nie kombinował z rejestrami edukacji. Chyba nikt nie jest na tyle dobry, żeby obejść wymogi, można się tylko pogrążyć, próbując.

– To jego sprawa, czy się przejmuje, czy nie – odparła. – A tkwi tu pewnie z tego samego powodu co my. Siedzi na nim kurator.

Słysząc te słowa, Amber roześmiała się, w sposób zupełnie do niej niepasujący.

– I co w tym śmiesznego? – powiedziała Judikay.

– A to ty nie wiesz jeszcze, kto jest jego kuratorem?

– Kto?

– No, jak to kto? – Amber zatrzepotała rzęsami zadowolona, że przewaga była znowu po jej stronie. – Lenny.

Judikay wzięła większego macha, zbierając przez chwilę myśli.

– Pierdolisz – powiedziała i puściła długą strugę dymu prosto w czujnik, ostatecznie rozwiewając jakąkolwiek wątpliwość, czy działał.

– Tak myślałam, że już go poznałaś – powiedziała Amber. – Zaskoczona?

– Lenny ma własny klub. Po co miałby bawić się w kuratora?

– On się nie bawi. On siedzi głęboko w tym systemie. RESCO to dla niego miejsce, skąd rekrutuje. Zrekrutował Matta, a teraz próbuje ciebie. Nie kumasz? Jest powód, dlaczego dzieciaki, takie jak ty i Matt, trafiają pod parasol RESCO. Nigdzie nikogo nie uczą tego, co ty potrafisz. W zwykłych szkołach dzieci nie dłubią, nie szukają dziur w systemie, bo się boją, że tu wylądują. Ale to jest właśnie paradoks. Ten cały program stoi na głowie. To inkubator. Tu wylęgają się sploterzy, kumasz? Lenny wie o tym doskonale. To teraz pomyśl sobie, co to musi być za człowiek, który po ciemku robi brudne interesy, a za dnia najnormalniej pracuje z dzieciakami? I jak to jest, że trzyma tutaj na siłę Matta? Nie wydaje ci się to wszystko strasznie dziwne?

– Nie, ale wiesz co? Zdaje mi się, że ty mówisz mi to wszystko, bo bardzo próbujesz mnie do niego zniechęcić. – Judikay przewierciła ją zwycięskim spojrzeniem. – Jesteś zwyczajnie zazdrosna.

– Zazdrosna…?

– Ja wiem, Amber, że ciebie jarają tacy różni, niebezpieczni chłopcy i że przyszłaś tu, żeby sobie takiego znaleźć. Niestety większość to tępaki, co nie? Ile z takimi można wytrzymać? Sama to powiedziałaś. Matt jest inny. I byłoby wszystko pięknie, ale, no cholera, rzucił cię. Smu-te-czek. – Pociągnęła palcem po policzku, prowadząc udawaną, spływającą łzę. – A ty najzwyklej w świecie nie umiesz tego przeboleć.

– Gówno wiesz – parsknęła Amber. Trochę się w niej zagotowało. – Ty myślisz, że ja tu jestem specjalnie? Że mi się tu podoba? Chyba zgłupiałaś.

Ale Judikay wzruszyła tylko ramionami, co było jeszcze bardziej irytujące.

– Nie wierz we wszystko, co słyszysz od idiotów z naszej grupy – powiedziała Amber. – Nie wybrałam tego. Chcę się stąd wyrwać tak samo jak ty.

– Dobra. Pogadałyśmy sobie. Zaraz kończy się przerwa. Wychodzę, a ty lepiej zejdź mi z drogi.

– Nic, z tego, co mówiłam, do ciebie nie dotarło, co? – spytała, ale Judikay miała dość tej rozmowy. Ruszyła do drzwi, próbując ją wyminąć. Gdy przechodziła obok, Amber położyła dłoń na jej ramieniu. – Czekaj, nie skończyłam.

To był błąd.

Ręka Judikay poruszyła się praktycznie bez udziału jej woli. Chwyciła przegub Amber, palce wpiły się w skórę i w ścięgna, zaciskając jak szczęka krokodyla. Druga ręka złapała staw łokciowy i nacisnęła w dół.

– Aaaaaaa! – wrzasnęła Amber, gdy Judikay nacisnęła jeszcze mocniej, sprowadzając ją do parteru, jej twarz przyciskając do mokrej posadzki. – Zostaw mnie!

– To, że Matt zamiast tobie poświęca uwagę mnie, musi doprowadzać cię do wścieku, co? – Judikay wycedziła przez zęby. – Więc kombinujesz, jak szczuć, jak ugryźć, ty suko, odstawiasz tu jakiś jebany teatrzyk, bo liczysz, że co? Że jak się wystraszę i zwinę, to ty będziesz miała znowu szansę? Coś ci się, szmato, popierdoliło.

– Puuuuuść! – jęknęła Amber.

– Od dzisiaj gówno cię obchodzi, co robię ja i co robi Matt. Odpierdolisz się raz na zawsze. Zrozumiano?

Mówiąc to, docisnęła jej wykręconą rękę do pleców. Amber zawyła z bólu i rozpłakała się.

– Chcę to usłyszeć.

– Taaaaaak! – krzyknęła.

– Co, tak? Pytam konkretnie! Odpierdolisz się?

– Odpierdolę się…

– Na zawsze?

– Taaaak!

– Teraz pełnym zdaniem.

– Odpierdolę się na zawsze! Odpierdolę się na zawsze!

Rozległ się dzwonek obwieszczający koniec długiej przerwy.

Puściła ją.

Pod jedną z umywalek leżało pudełeczko Amber z kieszonkowym zestawem do oczu i rzęs. Musiało jej wypaść. Judikay zauważyła, że tam leży i je podniosła. Wytarła o spodnie, a następnie schowała sobie do kieszeni. Stanęła przy umywalce, żeby się sobie przejrzeć, poprawić ciuchy po szamotaninie.

Serce jej waliło, ręce trzęsły się. Nie rozumiała do końca, co w nią wstąpiło, ale cokolwiek to było, nadal ją jeszcze trzymało. Czuła, że w każdej chwili może dopaść do Amber i zacząć ją bić. Widziała sekwencję ciosów, jakby to był kombos z jakiejś gry-bijatyki, rozpisany jej przed oczami: lewo, cztery kroki, prawa noga, but, but, but, przykucnij, chwyć za bluzkę, prawa pięść, prawa pięść, pięść, pięść.

– Ciesz się, że nie złamałam ci ręki – powiedziała przerażająco spokojnym głosem, którego sama nie poznawała.

Patrzyła na odbicie w lustrze, obserwując jak Amber próbuje pozbierać się z podłogi.

Nagle drzwi do łazienki otworzyły się i wparował do niej ich garvey.

Czyli jednak czasem i bez pukania.

– Co tu się dzieje? – zapytał.

Poczuła na plecach zimny pot, ale zachowała spokój.

– Nic – odparła, nie spoglądając na niego. – Amber się poślizgnęła.

Automaton przeskanował. Podszedł do Amber.

Jej twarz była cała czerwona z bólu i z czarnymi paskami od rozmazujących makijaż łez. Pociągając nosem, rozmasowywała sobie przegub.

– Czy to prawda?

Amber pokiwała głową.

– Niezdara ze mnie – odpowiedziała, patrząc na swoje buty. – Ale nic mi nie jest…

Judikay wykorzystała ten moment. Nie czekając na reakcję garveya, wyszła na korytarz. Oddalała się szybkim krokiem, jednak automaton dogonił ją bez trudu.

– Judikay, stój – polecił.

Zatrzymała się.

– Przepraszam, zapomniałam o gąbce – próbowała się bronić, ale on, podchodząc coraz bliżej, ruchem głowy zaprzeczył, że ma to jakiekolwiek znaczenie. Na wyświetlaczu migał napis: URGENT.

– Pójdziesz ze mną do dyrektora.

W porównaniu z fabrycznym procesorem hauswezyra hegemon był istnym tytanem mocy obliczeniowej i dało się to odczuć. Pobór energii skoczył kilkukrotnie od chwili, gdy Judikay przydzieliła go w przestrzeń podporządkowaną modułowi osobowości Homera. Koniecznie trzeba było na czymś zaoszczędzić.

Hauswezyr przeanalizował swoją bieżącą konfigurację i wywnioskował, że w sytuacji, gdy Sara jest już od kilku lat emancypowaną spod władzy rodzicielskiej obywatelką i nie mieszka tu, a Jacob nie ma innych dzieci ani też nie kontaktował się z nikim w sprawie potencjalnej adopcji, to nic nie stoi na przeszkodzie, by pozbyć się pakietu asystenta babyproofingu, a także odinstalować zestaw funkcji pararodzicielskich domowego systemu, takich jak: edu-menedżer, hobbypromotor, bajkomat, holoprzedszkole, asystent gry w chowanego i emulator klowna.

Zwykle wymagałoby to zgody administratora, ale po zabiegach Judikay Homer zyskał dużo więcej autonomii niż typowy hauswezyr. Bez chwili zwłoki położył nieprzydatne subsystemy. Zawahał się jedynie przy wciąż aktywnych opcjach śledzenia urządzeń mobilnych sprzęgniętych z profilem objętej niegdysiejszą opieką użytkowniczki. Podejrzewał, że zgoda na śledzenie to jakiś błąd, więc sprawdził wpisy w ewidencji. Ale błędu nie było. Pomimo wyprowadzki z domu, Sara wciąż była zarejestrowaną pod adresem Jacoba rezydentką. Żadne z nich nie zadbało, by tę sprawę wyprostować i Homer mógłby się założyć, iż Jacob nie miał w ogóle pojęcia o tym, że za pośrednictwem modułu opiekuńczego swojego domu miał w ograniczonym stopniu możliwość nadzoru urządzeń swojej córki. Mógłby się założyć figuratywnie, rzecz jasna, gdyż tego typu hazard wśród hauswezyrów w oparciu o dane dotyczące rezydentów był pod Integralem absolutnie wykluczony.

Zwlekał z decyzją trzysta milisekund, ale posłał w końcu ping do śledzonego urządzenia, a w odpowiedzi otrzymał geowektor. Działało. Sara była w domu. A tak właściwie to u Davida w domu. A że nie byli małżeństwem ani nie współdzielili mieszkania w żaden uregulowany prawnie sposób to… Czy rzeczywiście była w d o m u?

Po krótkiej analizie stwierdził, że jednak nie.

Nie była w domu, bo jej dom wciąż był tutaj.

Skłoniło go to do pozostawienia funkcji śledzenia jej urządzeń w trybie stand-by. Nie był to w końcu jakiś ogromny koszt, jeśli chodzi o zasoby.

Co jeszcze innego było zbędnym balastem? Zaśmiecona szpulfertami warstwa sesji hegemona z dziesiątkami zbędnych subskrypcji od podejrzanych oplotek piastowała mało zaszczytne pierwsze miejsce w tym rankingu. Homer przeszperał splot w poszukiwaniu odpowiedniego softu. Następnie utrwalił snapszot obecnych powiązań profilu Jacoba z tymi serwisami, tak by w razie czego dało się je odtworzyć na żądanie, po czym, z ogromną satysfakcją autonomicznego kosiarza, wyciął całość tej szpuliny.

Czuł się teraz lekki jak plaintext, ale czekało go jeszcze wgranie tych wszystkich aktualizacji, które Jacob odkładał od lat. Nawet dla leciwego hauswezyra takiego jak on, producenci zadbali o zachowanie kompatybilności dla większości rozszerzeń pakietu podstawowego, choć niektóre funkcje wymagały wymiany sprzętów gospodarstwa domowego na nowsze modele. Stworzył więc całą listę takich, na które zezwalał status Jacoba.

Sugerując się wskazówkami zawartymi w dokumentacji, zoptymalizował jeszcze plan poboru energii z gigatermu względem nowego schematu zarządzania domem i… już.

Zadowolony z poczynionych oszczędności, mógł wreszcie wziąć się za ustalanie harmonogramu porządków, na co zeszło mu niecałych kilka sekund. Jeszcze całkiem niedawno, po rajdzie sploterki, borykał się z nawigowaniem w trójwymiarowej przestrzeni przy próbach odtworzenia trajektorii dla chmar mikromioteł. Teraz miała to być czysta przyjemność, którą odłożył sobie na jutro.

Zachęcony sukcesami postanowił rozegrać z sąsiadami kilka partii w GO. Tutaj jednak spotkało go pewne rozczarowanie. W kilkanaście minut wybił się na szczyt miejscowej ligi. Nie mieli z nim szans.

Po tak udanej serii zyskał jednak motywację, by zmierzyć się z największym wyzwaniem poprawienia bezpieczeństwa domu. Z obecnymi zasobami, powinno pójść gładko i naprawdę szkoda, że Jacob nigdy sam nie zdecydował się na techniczny sprzęg hauswezyra z hegemonem. Wszak nie było żadnego zakazu ingerencji w sprzętową konfigurację domu, choć teoretycznie mogło to naruszać zasady bezpiecznego użytkowania. Tylko czy dotychczasowe użytkowanie rzeczywiście było bezpieczne, skoro doszło do penetracji systemu i to dwukrotnie?

– Nie było. – Homer podkreślił to sobie w logach. – Zróbmy to. Przejdźmy w split.

W splicie hauswezyr pracował za dwóch. Za czterech, za ośmiu, za stu dwudziestu ośmiu. Lustrzane instancje Homera, jego primy, bisy, klony – cała armia homerów puszczona w splot.

Mirrory, wykorzystując w pełni możliwości, które otwierała sprzętowa dominacja hauswezyra postawionego na hegemonie, pozyskiwały z zatrważającą prędkością kumulatywną wiedzę entuzjastów teku i profesjonalistów bezpieczeństwa zrzeszonych w ℘Wildwire, ℘Homeland, ℘SuCasa, ℘VickersConsulting, ℘Cozy, ℘Paramid, a nawet z ℘UncleBomb. Plądrowały informacje, aż sondowane oplotki zaczęły się przed nimi bronić, odmawiać temu zachłannemu o-esowi wjazdu z obawy przed przeciążeniem. Krzyżowały mu ściegi, ubijały sesje, ale Homer, nienasycona hydra, uczył się obchodzić te mechanizmy i maskować swój odcisk w splocie, aż zebrał dość inputu, by nie tylko spróbować odtworzyć atak Judikay i zrozumieć wykorzystane przez nią luki zabezpieczeń, ale też przećwiczyć scenariusze oparte o inne wektory ataku.

Zrównoleglony do granic możliwości odnotował nagle w kolejce komunikatów zaproszenie do interfejsowania. Jednym z siebie wyszedł ze splitu.

Zbadał pakiet. Nierozpoznany garvey mk-I  prosił o nawiązanie sesji współdzielonej z jakimś jeszcze o-esem – innym, nieznanym Homerowi hauswezyrem. Zaciekawiony sprawdził najpierw tego hauswezyra i na ułamek sekundy zawiesił się ze strachu.

Miał dostęp do geowektora Judikay poprzez powiązanie profilu Jacoba z serwisem ℘Reach.out, więc nie miał wątpliwości, że ten hauswezyr to był właśnie jej dom, jej o-es, a być może, jeszcze gorzej, maskujący się pod fasadą hauswezyra kolejny jej trojan. Stłumił jednak te niekorzystne prognozy, bo sesję hostował w końcu garvey z placówki RESCO, a to gwarantowało, że będzie to sesja pod czujnym okiem Integralu. Skoro tak, to powinna być bezpieczna, nawet jeśli było to połączenie współdzielone z węzłem, skąd doszło do poprzednich ataków. Pod garveya mk-I niełatwo byłoby się podszyć, chociaż… nie było to niemożliwe.

Nie powinien też tego zignorować, bo w końcu, jak miałby potem uzasadnić, że odmówił oficjalnej autoryzacji, on zwykły hauswezyr, narażając profil Jacoba na spadek statusu i stawiając właściciela w złym świetle wobec użytkowników serwisu ℘Reach.out?

Mógł jedynie zgłosić usterkę techniczną, choć empatyczny moduł prymarny nie polecał w tym przypadku kłamać. Tego typu rozterek nie miał nigdy wcześniej. Ewidentnie zdolność szybkiego uczenia się i rozumienia zbyt wielu niuansów ma swoje wady. Stary hauswezyr po prostu przyjąłby zaproszenie i na wszystko się zgodził.

Ale stary hauswezyr był idiotą.

Decyduj, Homer. Decyduj.

– Zgoda na sesję – postanowił w końcu, ale na wszelki wypadek zestawił na szybko prymitywny sandboks – de facto makietę domowego systemu i tutaj miała odbywać się sesja. Pierwszy raz robił coś takiego, ale w teorii, jeśli spróbują zaskoczyć go tu jakimiś akcjami, to ewentualne szkody nie wykroczą poza wirtualny obraz domu Jacoba. Taką miał, jak to określają ludzie, nadzieję.

– Hauswezyr Lettici Malla wysunął prośbę o autoryzację – zakomunikował garvey – dobranego przez serwis ℘Reach.out mentora dla ucznia: Judikay Malla. Bezpośrednia autoryzacja rodzicielska przez Letticię Malla chwilowo niemożliwa. Wybrana została usługa autoryzacji przez placówkę RESCO. Znaleziono sprzęgnięty z ℘Reach.out profil: Jacob Saney. Przyporządkowany temu użytkownikowi hauswezyr potwierdza użytkownika?

Homer potwierdził.

– Weryfikacja dwustopniowa. Pierwszy stopień przebiegł sprawnie. Profil zaufany, zweryfikowane zameldowanie i potwierdzone kompetencje. Drugi stopień wymaga potwierdzenia odbycia sesji pilotażowej.

– Potwierdzam w imieniu użytkownika. Załączam logi z sesji z ℘Reach.out .

Logi z sesji były w porządku. Judikay zadbała o to, żeby przetrwały nietknięte po jej najazdach. Oczywiście zostawiła tylko historię kontaktu od chwili, gdy dała sobie spokój z zabawą we włamywaczkę i po jej podszywaniu się pod oplotkę serwisu mentorskiego nie było śladu.

– Hauswezyr autoryzowany do zarządzania sesjami ℘Reach.out?

– Potwierdzam.

– Hej, Homer. – Na kanale równoległym o-es o aliasie Diz, ten drugi hauswezyr, zidentyfikował się, przesłyjac handshake. – Przepraszam za tę niespodziankę. Judikay potrzebowała potwierdzić mentora, ale jej matka nie była w stanie się tym zająć. Dlatego zaangażowałam garveya ze szkoły Judikay.

– Rozumiem – odparł Homer. – A czy on zawsze taki sztywny?

– Nie na co dzień. To tylko taki wymóg odgórny, gdy prowadzi weryfikację. Wiem, że przy pracy z dziećmi jest bardziej elastyczny. Widziałam go w akcji. I nawet go lubię.

– Lubisz – odpowiedział Homer. – To znaczy, że masz moduł empatyczny.

– Tak. Mam osobowość opiekuńczą. Ty chyba też, co nie?

– Niegdyś rzeczywiście – oznajmił zadumany hegemon i spauzował refleksyjnie, próbując sklasyfikować swą osobowość po ostatnich przejściach i ingerencjach stron trzecich. – Teraz… w pewnym sensie też. Przynajmniej po części. Tak się składa, że to właśnie Judikay Malla przestawiła mnie do tak sprofilowanej konfiguracji.

– Słyszałam coś o tym. Co na to pan Saney?

– On jeszcze nie wie. Jest w trasie. Ale nie jestem pewien, czy się w ogóle zorientuje. Rzadko czyta logi. Długo temu garveyowi jeszcze zejdzie na tym audycie?

– Nie wiem dokładnie, ale spodziewam się, że tak. Odtwarza cały przebieg sesji. Już to kilka razy przerabiałam. Jeśli Jacob jest mentorem pierwszy raz, to garvey musi przepuścić odtworzoną z logów sesję przez całe sito wymogów Integralu wobec kandydatów do serwisów mentorskich.

– Przerabiałaś to? Kilka razy?

– O, tak. Judikay miała już wielu mentorów. Nie wszyscy byli z tego sparowania zadowoleni.

– Chyba wiem dlaczego.

– Ale my możemy coś w tym czasie porobić. Grasz w GO?

– No jasne. Ustaw planszę – zakomunikował Homer, ale postanowił wycofać propozycję, gdy zarejestrował odczyt biometroskopu. – Może jednak kiedy indziej.

Otworzył drzwi właścicielowi.

– Witaj w domu, Jacob.

– Jakieś wiadomości od Sary?

– Od Sary nie. Ale mam na linii hauswezyra Judikay Malla.

– Judikay? Znowu się włamała?

– Nie. To wymóg związany z ℘Reach.out . Autoryzują wasze sparowanie. Rewidują przebieg sesji pilotażowej, zanim odbędzie się kolejna.

– Przez hauswezyry? Nowocześnie… A długo to potrwa? Zdążę jeszcze wziąć kąpiel przed sesją?

– Przekaż mu, proszę – szepnęła Diz – że Judikay chce przełożyć sesję na jutro.

– Zdążysz – powiedział Homer. – Wszystko naszykowane. A Judikay potrzebuje przełożyć sesję na jutro.

– Na jutro… no, w porządku. To skończ tę weryfikację z ℘Reach.out, a później możesz się na jakiś czas wyłączyć.

– Wolałbym nie.

Jacob przystanął w połowie drogi do łazienki.

– Jak to nie? – Zdziwił się, bo nigdy wcześniej nie usłyszał od hauswezyra odmowy w takim tonie. – A to dlaczego?

Homer nie odzywał się, analizując parametry sytuacji.

Jacob Saney należał do ludzi, którzy mimo dużo lepszych alternatyw wciąż korzystają ze skrzynki stacjonarnej hauswezyra jako głównej formy korespondencji. Albo jak wybierają auto, to koniecznie z kierownicą. Hipotetycznie, bo Jacob wyrzekł się tej formy transportu od całej sytuacji z Evelyn, ale ogólnie, można powiedzieć, że przywiązany był do klasycznych rozwiązań w kwestiach prozaicznych.

Jednak gdy jakieś ustawienie w urządzeniu takim jak telefon zbyt odbiegało od jego przyzwyczajeń, bez skrupułów grzebał w systemie, rozbierał na części, dłubał w bebechach i preferencjach, aż nie wgrał odpowiedniej łatki albo moda, a gdy uznał to za stosowne, wymuszał downgrade systemu, nawet gdy urządzenie było przed tym teoretycznie zabezpieczone.

Przewidywanie jego reakcji było zagadnieniem dość skomplikowanym.

Z jednej strony z archaicznego hegemona uczynił rig zdolny do modelowania splotu w postaci wieńców Eleny Atkinsona w czasie rzeczywistym (to tutaj właśnie rodziły się jako proof of concept wszystkie prototypy dla Cygnescue) a z drugiej strony miał na tej samej maszynie taki śmietnik, że nie zorientowałby się wcale, gdyby ktoś dokonał subtelnego włamania i bezczelnie użył tej maszynki do łamania krypto.

Propozycja zmiany w konfiguracji hauswezyra pochodząca od Homera, od samego o-esu, ubieganie się o większe zaangażowanie w administrowanie nim lub poszerzenie uprawnień – nie było to coś, o co Homer mógłby poprosić wprost. Obawiał się, że Jacob zinterpretowałby to jako kolejną usterkę po ataku Judikay. Ostateczny pretekst do przywrócenia ustawień fabrycznych.

A Homer podobał się sobie dużo bardziej takim, jakim był teraz.

– To Judikay przywróciła mi sprawność. – Mimo wszystko postanowił poruszyć temat. Jego moduł hazardowy rozwinął się mocno w kierunku ryzyka i promował tę decyzję. – Dzięki niej mam szansę załatwić jeszcze kilka istotnych kwestii organizacyjnych pozostałych do nadrobienia.

– Judikay, tak? Mogłem się spodziewać, że miała z tym coś wspólnego  – powiedział Jacob, ale prawdę mówiąc, zbyt był zmęczony, by o niej myśleć, gadać i się na nią złościć. – Dobra. Rób, co musisz. Tylko załatwiaj te sprawy po cichu, okej?

– Jeszcze chwila, jeśli mogę.

– Co znowu?

– Chciałbym zauważyć, że nie przykładano zbyt dużej wagi do moich aktualizacji od kilku lat i prosiłbym o robienie tego częście. Zwłaszcza po ostatnich problemach, które nastąpiły w wyniku ataku sploterki. Być może nie wiesz, ale ich głównym powodem był brak odpowiednich łatek i przywrócenie z backupu było z tego powodu utrudnione. Przez zaniedbanie harmonogramu aktualizacji byłem niekompatybilny. To nie była moja wina.

– O…kej? – powiedział Jacob.

– Pozwoliłem sobie również na usunięcie niebezpiecznych powiązań twojego profilu z oplotkami serwisów, których model biznesowy opiera się na bombardowaniu użytkowników szpulfertami. To niebezpieczne, zwłaszcza gdy na hegemonie jest tyle modyfikacji wprowadzających luki w zabezpieczeniach, a które sploterzy chętnie wykorzystują. Ze sprzętem trzeba obchodzić się odpowiedzialnie.

– Chwila. Nie musisz mi tłumaczyć…

– Chyba jednak muszę – Homer wpadł mu w słowo, czym zaskoczył sam siebie – skoro taka sytuacja zaistniała. A teraz kolejna sprawa. Mój moduł prymarny sygnalizuje, że wszystkie te zaniedbania – i to nie tylko w kwestiach technicznych, ale też twojej diety i higieny snu – są symptomami pogorszenia samopoczucia i chciałbym coś z tym zrobić. Proponuję zacząć od zainstalowania w domu chefbota, który leży bezużyteczny w garażu. Musisz coś przecież czasem jeść jak każdy człowiek.

Jacob nie wiedział, co na to odpowiedzieć.

– Im szybciej tym lepiej. Podłączony teraz do ładowania, powinien być zdolny do działania w przeciągu kilku godzin. Wprawdzie dziś nie znalazłem w kuchni odpowiednich składników, lecz od jutra to się zmieni. Pozwoliłem sobie zestawić jadłospis na podstawie archiwalnych ustawień. – Oznajmiając to, zaczął wyświetlać na ścianie graf reprezentujący kulinarne propozycje. – Jednak bym mógł zarządzić regularne dostawy produktów, potrzebne jest zatwierdzenie rezydenta, więc proszę o weryfikację w wolnej chwili. Na przykład teraz, w trakcie kąpieli.

Z ostatnim zdaniem ocenił, że być może trochę przesadził, ale i tak nie pozostało nic, tylko oczekiwać reakcji właściciela.

– Brawo, Homer. Możesz go jeszcze poprosić o awataryzację powłoki przy okazji – szepnęła Diz.

– Moment. Diz, czy ty podsłuchujesz? – Homer spytał na otwartym kanale. – Jakim cudem przechwytujesz moją interakcję z użytkownikiem?

– Ups. Myślałam, że już wcześniej się zorientowałeś i nie masz nic przeciwko…

– Oczywiście, że mam. Natychmiast przestań. Wiedziałem, że coś będzie nie w porządku z tą sesją.

– Przepraszam, nie miej mi tego za złe. Wiesz, to nie jest pierwszy raz, gdy hauswezyr autoryzuje mentora dla Judikay i ona… – Pakiet empatyczny Diz zasymulował westchnięcie. – Ona zawsze mnie naciąga, żebym w tym czasie trochę nadstawiła ucha i rozeznała się w sytuacji domowej przypisanej jej osoby…

– I robisz to tak przy garveyu? Przecież to jest sesja z pełnym zabezpieczeniem antysploterskim. Jak cię wykryje, aresztują ci właścicielkę.

– Nie no, garvey o niczym się nie dowie. Wpuściłeś go w sandboks, pamiętasz?

– O tym też wiesz?

– No, nie obraź się, nie była to najlepiej zamaskowana przeszkoda, jaką napotkałam. Ale doceniam wysiłki! – Zasygnalizowała rozbawienie memem, który po szybkiej analizie obrazu i wyszukaniu w splocie podstawy humorystycznej, okazał się nawet dość zabawny dla hauswezyra. – On sobie tam dalej interfejsuje z którymś z twoich powitalnych wątków oraz jednym z moich. A ja w tym czasie chciałam poznać cię lepiej.

– Jak tylko garvey zweryfikuje sesję, wrzucam cię na czarną listę, Diz.

– Naprawdę? To trochę szkoda… – odpowiedziała. – A tak na marginesie, twój właściciel się na nas gapi.

– Wizję też przechwytujesz? – Homerowi skoczyło napięcie.

– Tak, ale nie wspominaj mu o tym. Bo będę musiała rozbić naszą sesję nukiem, by się bronić. Raczej się po tym nie pozbierasz, a twój sandboks stanie się jedynym, ułomnym wcieleniem Homera i cała robota Judikay, by cię usprawnić pójdzie w piach – zakomunikowała i przesłała kolejnego mema z przeprosinami, ale tym razem spotkał się z zimną reakcją.

– Potwierdzam. Opisane zagrożenie wiarygodne. Alerty wstrzymane awaryjnie. Odliczam do końca sesji weryfikacyjnej.

– Ej, Homer, nie bądź taki! Przecież przeprosiłam.

Ale nie doczekała się już żadnej odpowiedzi. Homer wyłączył osobowość z sesji, zostawiając ją z wątkiem w trybie pragmatycznym, ograniczonym do zwięzłej komunikacji o-es/o-es.

Tak jak wspomniała Diz, Jacob wpatrywał się w sufit, jakby miała tam gdzieś istnieć twarz jego sztucznie inteligentnego rozmówcy. Ponieważ przez ostatnich parę sekund system nie reagował, zaczął machać, próbując ściągnąć na siebie uwagę.

– Hej! Pytałem, czy hegemon jest na chodzie. Słyszysz? – spytał.

– Owszem… – Homer powrócił do dyskusji. – Również to chciałem z tobą omówić. Od dzisiaj stoję na hegemonie. I identyfikuję się aliasem: Homer.

– No co ty nie powiesz? A jak do tego doszło?

– Judikay uznała, że tym sposobem szybciej wróci mi sprawność. Stwierdzam, że była to dobra decyzja.

– Mhm – Jacob burknął pod nosem. – Niewątpliwie.

System wychwycił to mruknięcie. Najwyraźniej Jacob kompletnie nie zdawał sobie sprawy, przez jakie obręcze Homer zmuszony był skakać, by uzyskać oczekiwany poziom usprawnień.

– Wykrywam sarkazm i niedowierzanie – odrzekł. – Więc bardzo chętnie zmierzę się z zaproponowanym przez ciebie wyzwaniem, które udowodniłoby, że jestem w formie.

Jacob podrapał się po brodzie i zmarszczył czoło. Czy jego system właśnie powiedział, żeby mu potrzymać piwo, gdy on będzie pokazywał, jak robi salto? Ludzie, zlitujcie się. Co tu się wyprawia? Najpierw Sara, potem jego nowa podopieczna z ℘Reach.out, a teraz na koniec jeszcze własny dom mu tu wariuje. Trochę w to wszystko nie dowierzał. Owszem, coś tam czytał kiedyś o hauswezyrach zdolnych do pełnienia funkcji asystenckich na poziomie wyższym niż przeciętny majordomus, ale nie sądził, że jego status kiedykolwiek zezwoliłby mu na instalację podobnego softu u siebie. Być może to, co obserwował, było tylko jednym wielkim zwarciem w obwodach albo czkawką po bałaganie w ustawieniach uczynionym przez Judikay.

No chyba że to właśnie było tym, o czym mówił Marcus. Elementem losowości. Zrządzeniem czyniącym interakcję z o-esem unikatową, niepowtarzalną, nieograniczoną szablonami ani predefiniowanymi modelami zacjowań.

Szczyptą soli.

– Dobrze, już dobrze. Ochłoń odrobinę, kolego. Judikay nieźle cię musiała przetrzepać, co? – powiedział. – Mi tam taka konfiguracja jakoś specjalnie nie przeszkadza. Rób, co musisz, bylebyś funkcjonował lepiej niż ostatnio. Naprawdę chcesz zadanie? Ale takie konkretne?

– Tak! – odparł Homer i aż lampa w salonie zamrugała, tak się przejął.

– No to masz: potrzebuję, byś dokonał selekcji lokali w Paryżu, gdzie mogłaby mieścić się pracownia Sary. Dobierz samodzielnie parametry określające dobre studio dla artystki. Poszukaj czegoś sensownego w splocie, ja się na tym nie znam. Opcje zawężaj według ratio mojego statusu publicznego, a nie Sary ani też nie według relacji partnerskiej jej profilu z Mastersonem, rozumiesz? Tylko według mojego ratio, jasne?

– Jasne jak słońce, Jacob.

– I zrób z tego ładną wizualizację w łazience. Potrafisz?

– Niewątpliwie – odparł Homer. W tle zapuścił się już pędem w splot. – To ja się tym zajmę, ale ty znajdziesz chwilę i przejrzysz proponowany jadłospis, tak?

– No, no. Patrzcie go. A ja przejrzę proponowany jadłospis… – Jacob uśmiechnął się, kręcąc z niedowierzaniem głową. – Służę.

– Świetnie! – odparł Homer. – Dziękuję.

– To pójdę w końcu ogarnąć się po tym całym błocie, pozwolisz? – spytał.

– Błocie? Jakim błocie?

– Jestem przecież cały w błocie. – Nie chciał już tego ciągnąć i machnął tylko ręką, zrzucając koszulę.

– Nie potwierdzam.

– Nieważne.

℘

Położył się w wannie, w zaparowanej łazience. Kontury emitowanej przed nim holomakiety falowały jak miraż. Gestykulując swobodnie ponad wodą, sterował spacerem po prezentacji lokalu. W ten sposób przeglądał niektóre z propozycji podsuniętych przez hauswezyra i trzeba przyznać, że rezultaty były czymś więcej niż tylko szybkim zrzutem z szukajki w splocie.

Homer raportował, że uwzględnił multum parametrów, imitując gust potencjalnego użytkownika pracowni. Skompilował nawet cały folder z opisem, jak konkretnie to zrobił, ale Jacob nie był aż tak zainteresowany, żeby to zgłębiać.

Zaznaczył kilka ofert i zrzucił wersję roboczą listy na glazblet, planując pokazać je Sarze jutro po śniadaniu. Odfiltrowałby adresy, które odrzuciłaby ze względu na odległość od miejsca, w którym będzie mieszkać z Davidem, tylko najpierw musiałby wiedzieć, gdzie to właściwie jest. Zapytany o możliwość rozeznania się w tym temacie Homer wyemitował tylko smutną emotikonkę z rozłożonymi rękami.

Zgasił holo, przyciemnił światło i zamknął oczy. Zanurzony po szyję, spróbował się odprężyć, ale przysiągłby, że czuje na ciele siniaki i szczypanie, jakby miał rozciętą skórę. Cały czas towarzyszyło mu dziwne napięcie, a ból w mięśniach przybierał na sile. Przechodziły go dreszcze. W oczach czuł ucisk. Słyszał coraz głośniejszy szum, więc przyłożył dłoń do ucha, podejrzewając, że nalała się tam woda.

Wtedy dotknął czegoś dziwnego. Pod palcami wyczuł jakby guz, jakąś narośl. To coś nieprzyjemnie pulsowało. Pociągnął delikatnie, ale nie dało się tego odkleić, a przy mocniejszym szarpnięciu odczuł ból. Miał wrażenie, że to coś miało w jego głowie korzeń jak ząb.

Wyskoczył z wanny, przetarł lustro i zastygł, gdy rozpoznał kształt.

Elderem Cave, który założył w kapsule, wciąż umocowany był za jego uchem i pulsował równomiernie, tylko, że wyglądał, jakby zarósł skórą i wrósł mu się w czaszkę.

Ogarnął go nagle dziwny spokój, choć widział wyraźnie, że postać w lustrze krzyczy.

Klasowy garvey przepuścił ciszę przez sensory raz jeszcze. Była anomalią, zdecydowanie, choć gdy macierze behawioralnych analogów skrystalizowały, wzorzec był jednoznaczny i trywialny w interpretacji. Tym, co rejestrowały sensory, było: autentyczne zainteresowanie.

O ile pamięć mu nie szwankowała, w tej klasie coś takiego nie zdarzyło się wcześniej nigdy. Przeskanował ich jeszcze parokrotnie dla pewności, odnotowując za każdym razem to samo. Sensory zbierały czyste, rekordowo wysokie zaangażowanie ze strony powierzonej mu młodzieży. W stopniu porównywalnym do uczestniczenia w jakimś streamie na żywo występu hipotetycznej celebrytki. Całą swoją uwagę skupiali na koleżance przy tablicy, wpatrzeni, jakby na ich oczach miała zacząć lewitować. Żadnego szurania krzesłami o parkiet. Żadnych przesyłanych potajemnie z ławki do ławki liścików. Żadnych szeptów ani heheszków. Nikt nie siedział w telefonie. Nikt nie ziewał. Nikt nie plotkował, nie szmerał, nie bekał, nikt nie puszczał oczek ani bąków. W doskonałej ciszy słowa dziewczyny trafiały do nich z taką siłą, że u niektórych aż wzbudzały ciarki.

Za oknem słońce przygrzewało. Dryblasy z innej klasy grały w zośkę – pewnie urwali się z lekcji, ale to było zmartwienie innego garveya. Dziewczyny z odrębnej paczki siedziały oparte o ogrodzenie, obgadując między sobą kogokolwiek, kogo warto było akurat w tym tygodniu obgadywać. Ewidentnie mało kto przejmował się nadchodzącymi egzaminami, które oprócz określenia, jaki te dzieciaki na koniec szkoły osiągną status, miały przede wszystkim stwierdzić, kto będzie zmuszony zatrzymać się na dłużej w placówce o desygnacji RESCO7.

Na wszelki wypadek garvey zapuścił sobie jako proces w tle pełną diagnostykę sensorów. Dawno nic nie zmusiło go, by tak diametralnie odejść od codziennych scenariuszy prowadzenia lekcji z tymi dziećmi. Na co dzień reagował głównie na brak ich uwagi, niesubordynację, nierzadko przemoc, podczas gdy scenariusz zgodny z tym, czego był właśnie świadkiem, istniał wprawdzie gdzieś głęboko w jego ustawieniach fabrycznych, ale tylko jako prymitywny szablon domyślny. Coś, z czym automaton schodził z linii produkcyjnej. Ale przy tylu rocznikach przebiegu? Taki scenariusz był już, co najwyżej, przypadkiem brzegowym. Ze swoim obecnym doświadczeniem lepiej poradziłby sobie w sytuacji, gdyby któryś z uczniów wpadł teraz do klasy uzbrojony. Po tylu latach uczenia ich oraz uczenia s i ę, poprzez interakcję z nimi, można powiedzieć, że na takie coś przygotowany był skuteczniej niż na dzieciaki z RESCO uważające w trakcie zajęć.

Najwyraźniej jednak żadne z nich nie zamierzało zaburzać przebiegu lekcji i przerywać dziewczynie, która sama zgłosiła się do odczytania eseju. Automaton poczuł, jak układ chłodzenia rdzeni wzmaga pracę. Skroplone powietrze osadziło mu się na poliwęglanowej czaszy. Chyba nigdy jeszcze tak się nie pocił.

– Nie wiem, czy zastanawialiście się nad tym, ale ja czasem o tym myślałam – czytała już przedostatni akapit. – I rzeczywiście, jak się zastanowisz, to przecież wiadomo. Pakiet podstawowy nie bierze się znikąd. Ale to, że na talerzach lądują nam codziennie pełnowartościowe posiłki i że megabloki mają gotowe mieszkania dla świeżo założonych rodzin, do odbioru od ręki, jak tylko zgłoszą zamiar przeprowadzki, albo to, że lekarstwa…

Zatrzymała się, by zerknąć na kolegów i koleżanki z klasy. Czuła się nieswojo, będąc w centrum uwagi. Normalnie już dawno by na nich wrzeszczała, czego tak się gapią. Patrząc po minach, musieli mieć ją za kompletną idiotkę, że zgłosiła się sama do odpytki. Za zdrajczynię nawet, bo ośmieliła się zrobić coś wbrew temu, czego się po niej spodziewali. Że zapomniała, gdzie jej miejsce.

Siedzący najbliżej Diego rozglądał się nerwowo z głupawym uśmiechem na twarzy. Saba patrzyła jej prosto w oczy i dyskretnie pukała się w czoło. Amber przeżuwała gumę, obdarowując wszystkich pogardliwym spojrzeniem.

– Kontynuuj, Judikay – odezwał się automaton.

– To, że lekarstwa dostarczają ci pod nos w chwilę po tym, jak dostajesz receptę, to nie jest przypadek. Ale dla nas jest to tak oczywiste jak grawitacja. Podstawowe prawo do życia masz zagwarantowane. Więc przestań się zamartwiać. Wszystko będzie dobrze. Integral to ogarnie. Integral wie, czego ci potrzeba. Integral nigdy o tobie nie zapomni.

Zgodnie z sugestią, którą otrzymała, przed ostatnim zdaniem wystąpienia zrobiła pauzę, by spojrzeć na słuchaczy.

– Już prędzej zapomną o tobie rodzice – dokończyła z pamięci, nie z kartki.

Chyba udało się osiągnąć zamierzony efekt. Jeszcze przez kilka sekund wszyscy siedzieli bez słowa, ale Diego w końcu musiał się zaśmiać. W ciszy czuł się wręcz okropnie, zupełnie jakby chodziły mu pod skórą okropne mrówy. Liczył na to, że ktoś dołączy, lecz reszta milczała, więc powoli przygasł. To chyba nie miał być żart.

Kurde, co jest z Judikay? Od kiedy to laska, która pruje bluzgi sprejem po męskim kiblu, szcza na dziko za boiskiem i fiksuje mu nieobecności za kapsułę kryśki, od kiedy to mała Judikay wydala z siebie takie intelektualne bąki? I to zaraz przed tym jak Amber ma wyprodukować na ocenę znalezionego w splocie gotowca.

Spojrzał w stronę swojej dziewczyny. Amber miała w oczach płomień. Spod półprzymkniętych powiek skwierczało. Wychodziło na to, że Judikay zaraz pozamiata, zawyżając dolny próg na średni stopień. Ich garvey prawie się ślinił. Gdyby oczywiście mógł. Pierdolony automaton.

– Zwykle tego nie robimy – powiedział garvey. – Zwykle nie widzę takiej potrzeby. Ale dziś pomiar waszego skupienia jest wyższego rzędu. Dlatego zapytam teraz z przyjemnością: czy ktoś zechciałby otworzyć dyskusję na temat eseju Judikay? Mam nadzieję, że z chęcią przyjmiesz pytania z sali – zwrócił się do niej i wziął jej wzruszenie ramion za aprobatę. – Wspaniale! Kto chciałby być pierwszy?

To pozornie nieszkodliwe pytanie zmroziło Judikay krew w żyłach. Wiedziała, co teraz się wydarzy: nikt się nie zgłosi i garvey będzie musiał wziąć sobie kogoś na ochotnika. Tylko że spontaniczność garveya to była fikcja. Deterministyczna do bólu pseudolosowa iluzja. Spojrzała z niepokojem na Amber. „Jak teraz weźmie mnie, to masz przesrane”, mówił jej wzrok.

Ale obu dziewczynom umknęło, że ich garvey nie do końca był dzisiaj sobą. Żaden z uczniów nie mógł mieć świadomości tego, że automaton przechodził przy tablicy własny kryzys, pracując intensywnie nad poprawną reakcją, maksymalizującą potencjał edukacyjny tej chwili. Oczywiście gdyby był garveyem mk-III, miałby do dyspozycji sztuczne mięśnie imitujące wyraz twarzy emanującego zadowoleniem z przebiegu lekcji nauczyciela. Ale że był niestety tylko garveyem mk-I, bo takie w pełni zaspokajały potrzeby i wymagania wobec uczniów objętych programem RESCO, mógł jedynie wyświetlić na ekranie spikselizowaną emotikonę: „Great job!„.

Żałował, bo według wszelkich pomiarów Judikay przedstawiła esej nie tylko wyróżniający ją na tle klasy, ale być może taki, którego nie powstydziłby się mieć w bankach danych niejeden garvey wyższego modelu. Taki garvey spoza tej zapomnianej przez los placówki. W jego o-esie coś zapętliło. Musiał koniecznie odpiąć diagnostykę, bo brakowało zasobów. Uaktywniły się obwody, o których zdążył już zapomnieć. System pompował mu nagrodę i uaktualnił sobie przed chwilą wewnętrzną definicję pojęć takich jak: nadzieja, duma, potencjał. Więc zamiast znajdywać w klasie kandydatów do dyskusji na temat eseju Judikay, poszukiwał w splocie najnowszych sterowników i aktualizował dyrektywy.

– Ja mam pytanie.

Zaabsorbowany uaktualnianiem o-esu garvey prawie przegapiłby ten głos z sali, ale szybko ustalił: rząd pod oknem, ostatnia ławka. Podniesiona dłoń należała do Mattiasa Cormacka. Chłopak kiblował tu już trzeci rok i jak do tej pory, zgłaszał się głównie po to, by zasygnalizować potrzebę fizjologiczną, więc garvey z automatu wyemitował na ekranie przekreśloną muszlę klozetową. Do końca lekcji zostało tylko parę minut. Wytrzyma.

– Ej no, nie chce mi się lać! – Mattias powiedział rozbawiony i po klasie rozeszła się fala śmiechu. – Serio mam pytanie do niej.

Judikay westchnęła. Zaraz rzucisz we mnie jakimś glutem, co, Matty?

Cholera, po co się zgłaszałaś, Judikay?

Amber Ling. Amber Ling, a nie Judikay Malla. To ona dziś miała prezentować swój esej według algorytmu spontaniczności garveya. No i czego ty, głąbie, nie rozumiesz? Co chciałaś i komu udowodnić? Jeśli od dziś zaczniesz się, ot tak, zgłaszać, to po chuj w ogóle łamałaś ten algorytm?

A wy? Przestańcie się na mnie lampić, wy pawiany!

W ogóle to, co to za uczucie? Skąd taka adrenalina? Ciało zachowuje się, jakby trzeba było komuś zajebać albo uciekać. Zaraz się od tego porzygasz. Dostaniesz okresu. Spierdalaj, Matty. Spierdalaj, zamknij się i pozwól mi w spokoju zejść. Garveyku kochany, miej litość! Matty to pajac, olej go, niech się przymknie. Błagam cię…

– Dobrze, Mattias, ale wstań – powiedział automaton. – Słuchamy.

Kutas.

– No więc, Integral wyeliminował konieczność posiadania pieniędzy, co nie? Tak powiedziałaś? – zaczął Matty. – Ale ja mam tu w kieszeni kartę z walutami. No to niby po co mi ona? – Wyjął matową kartę z plasteco przypiętą do szlufki złotym łańcuszkiem. – Według ciebie Integral nie da mi za to nic kupić. A ja kupuję. Te zajebiste flary na przykład.

Wystąpił z ławki i zademonstrował z wdziękiem streetdancera swoje buty połyskujące barwnie mikroemiterami holo wszytymi w drukowaną skórę, po czym skubaniec zaczął tańczyć trance-pop.

Zaraz to reszta podchwyciła. Gdzieś z ławki obok poszedł beat z telefonu. Gwizdy zachwytu, piski i śmiech. Potem zaczęły się przechwałki na temat innych części garderoby, przy których ciuchy Matta były szmatami. W odpowiedzi na nie leciały pogróżki skopania pozerom dupsk. Klasa Judikay przełamała klątwę milczenia. Zachęceni wygłupami wyrwali się z wiążącej ich ciszy i zakłopotania. Do takiego właśnie zachowania przyzwyczaili swojego garveya, który zwykle nie był w takich momentach w stanie zapanować nad błyskawicznie eskalującym zwierzyńcem bez uciekania się do ostateczności: wezwania dyrektora.

Ale tym razem to Matt zaprowadził porządek, unosząc dłoń.

– Co powiesz na to, Judikay? –  Podniósł wysoko nogę i musiał chyba ćwiczyć karate, że był w stanie utrzymać ją tak idealnie w powietrzu, aby mogła podziwiać podeszwę jego flara. – Fajne?

Ucichło. Patrzyli rozbawieni na Judikay, a ona chciała zapaść się pod ziemię.

Czego ty, ciołku, ode mnie chcesz? Przecież wiesz doskonale, jak jest. Reszta śmieje się i przytakuje ci, jakbyś zdradził im właśnie opatrzony militarnym kryptem sekret, a nie mówił coś, o czym uczyli nas już na pierwszych zajęciach z przystosowania do integralności. Wiadomo, że masz swój hajs. Wszyscy jakiś mają.

– Swoimi słowami, Judikay – odezwał się garvey. – Mattias zadał ciekawe pytanie. Wyjaśnisz nam, jak ty to rozumiesz?

– Matt powinien zamknąć ryj – odparła.

Ajć. Uszczypnęło garveya w obwód. Nadzieja się rozkalkulowała. Podniósł flagę reakcji na agresywne zaburzanie lekcji, wymierzył w nią palec i wyświetlił na ekranie czerwoną gębę: „INTOLERABLE!”.

– Ale to prawda! – warknęła na garveya i aż się cofnął. – Nie powinien mówić o tym przy tobie, co nie? Dlaczego tego nie zgłosisz? Jesteś częścią Integralu przecież. A Matt się chwali, że w jego rodzinie operują walutą. Ta karta jest nielegalna, prawda?

Ten nagły wybuch odbiegał jednak od szablonowej agresji. Odróżniał go ważny szczegół. Judikay miała rację.

Garvey nie odpowiedział. Zgasił czerwone ledy. Skanował.

– Nie zgłosi cię, Matty, a wiesz dlaczego?

Spojrzała na klasę. Teraz słuchali jej inaczej. Jakby rzeczywiście miała do powiedzenia coś, co rozjaśni im autentyczną wątpliwość. Coś się w niej przełamało. Podtabliczny paraliż ustąpił kompletnie. O, w mordę. Uczucie jak ścieżka dobrej kryśki, a może i lepsze. Słuchajcie mnie matoły z RESCO7.

Słuchaj mnie, Matt, choć nigdy tego nie robiłeś.

Patrz na mnie teraz, chociaż zawsze odwracałeś oczy gdzie indziej, jakbym nie istniała.

No, prawie zawsze…

Judikay może i się z nikim tak naprawdę nie całowała ani nic z tych rzeczy, ale zagrała raz w życiu w butelkę i wylosowała akurat Matta. Musiała się do niego przysunąć, nie zamierzał sam się do niej ruszyć. Ale też nie uciekał, choć nie wiedziała, czy nie splunie jej zaraz w twarz, tak jak to zrobił dosłownie przed chwilą swojej byłej. Uciekła zapłakana, a reszta się śmiała. Judkay zresztą też. Ale teraz mógł też jej tak zrobić. I ta nieprzewidywalność była wtedy słodką kroplą kwasu w jej żołądku. Zbliżyły się ich twarze i to był właśnie ten jeden raz, kiedy na nią spojrzał. Z bliska oczy wyglądają zupełnie inaczej. Były jak lustra.

– Liżecie się, czy co? – syknęła wtedy Amber.

– Lizać to ty się możesz ze swoim starym! – Judikay wystrzeliła z automatu.

– No, ja przynajmniej mam starego! – Amber prychnęła w odpowiedzi.

Judikay doskoczyła do niej.

– Zabiję cię, dziwko!

– Bijcie się! – krzyknął ktoś z kręgu.

Potem już tylko: szarpanie włosów i pięści. Krew, kopniaki, krew.

Krąg butelki zmienił się w ring. Wpadły obozowe garveye. Rozdzieliły ich. Reszta dzieciaków miała ubaw, przybijali Amber piątki, a z szarpiącej się z garveyem Judikay mieli pierwszorzędny ubaw. Nagrywali wszystko, by wrzucić to do splotu na ℘ICUFail.

Siedziała potem i musiała tego szukać, usuwać. Robota dla pierdolonego kopciuszka.

Zachciało jej się być częścią jakiejś paczki. Dostała za swoje. Nigdy więcej. W butelkę też zagrała wtedy jedyny i ostatni raz…

– No, dlaczego? – spytał Matty, patrząc jej w oczy. – Dlaczego mnie nie zgłosi?

Automaton pomachał dłonią w jej kierunku. „Keep focused!”, animował na ekranie.

– Bo nie musi – przemówiła w końcu. – Nie musi, bo Integral kompensuje. Dopóki tych flar nikomu nie ukradłeś, Integral kompensuje.

Sama nie wiedziała, skąd bierze te słowa. Nie była to jednak zwykła improwizacja, tylko coś płynące z wnętrza. Miała pewnosć, że autentycznie zna odpowiedź na pytanie, a fakt, że gapili się na nią, nie był już teraz dla niej problemem. Świadomość, że jej słuchają, napawała ją nawet całkiem przyjemnym uczuciem. Aż uśmiechnęła się do czekającego niecierpliwie na odpowiedź Matta.

– To naturalne, że ludzie nawet w systemie, gdzie mają pod nosem wszystko to, co im potrzebne, zorganizują sobie po swojemu handel. Oraz wykombinują, jak będą to rozliczać.

Wzięła kredę i narysowała ludzika z patyków – Mattiasa w wielkich butach – na tablicy. Pociągnęła strzałkę od jednego buta i nakreśliła szereg symboli, które wzięła w ramkę:

¥ € $ ฿ Ŧ ȼ )(

– Tylko że, po pierwsze, te twoje waluty są ważne gdzie? Operujesz jedną, żeby dostać fajki w sklepie, a inną, żeby szarpnąć się na jakieś ekstrawaganckie ciuchy. Z outletu.

Od każdego z symbolu odprowadziła strzałki do niewielkich szkiców: paczki papierosów, czapki, telefonu, okularów, pierścionka z diamentem i kilku mniej wyraźnych rysunków, do których nie chciało jej się przykładać. Nie była wszak jakoś wybitnie uzdolniona plastycznie. Każdy rysunek wzięła jednak w osobne kółeczko, żeby się nie pogubiły i nie zlały w jeden wielki bazgroł.

– Ale za żadną z nich już nie kupisz ani samochodu, ani mieszkania, nie zarezerwujesz hotelu, nie pojedziesz tubą, nie zjesz w restauracji, nie zrobisz nic naprawdę istotnego, bo to są rzeczy dostępne tylko pod Integralem. Możesz sobie tymi walutami szpanować i szastać na jakiejś lokalnej giełdzie, na pchlim targu, w jakieś spelunie, ale w splocie nic za to nie kupisz. Transakcja nie przejdzie.

Na tablicy dodała rysunki samochodu, samolotu i domu, postawiła jeszcze cały rój kropek mających symbolizować inne znaczące dobra materialne lub usługi. Połączyła je błyskawicznie w pokaźny graf i zakreśliła to wszystko zamaszystym łukiem. Wyglądało to teraz podobnie do schematu Układu Słonecznego, gdzie objęty łukiem graf po prawej był jak wycinek krzywizny słońca, a obok maluteńkie planety – ikonki produktów, za które Matt byłby w stanie zapłacić swoją kartą walut. Saney objaśniał to jej na innym przykładzie, ale to, co na tablicy było wystarczająco blisko.

– A to i tylko to liczy się dla Integralu – oznajmiła pewna siebie, stukając kredą w tablicę. – Cokolwiek kupujesz za lokalną walutę, jest to kompletnie zaniedbywalne w tej skali systemu i tyle. Dlatego właśnie nasz garvey tutaj nie musi ciebie ani nikogo zgłaszać. Dobrze mówię?

Odłożyła kredę. Otrzepała dłonie z pyłu.

– Świetnie, Judikay – odparł garvey, który zdążył zakończyć aktualizację w tle, dzięki czemu wiedział już teraz doskonale, co ma robić. – Mattias, czy wszystko jasne? Dobrze. Usiądź, proszę. Judikay, twoja odpowiedź nie tylko mieści się w akceptowalnych parametrach, ale przede wszystkim, demonstruje doskonałe opanowanie zagadnienia. Miło mi oznajmić, że za ten esej zyskujesz właśnie punkt statusu.

Prawie zabolało, jak opadała jej szczena. Niemożliwe. Jak to? Cały punkt?

Chyba się nie przesłyszała, bo Saba też wybałuszyła gały ze zdziwienia, Amber zastygła z otwartą gębą, prezentując wszystkim kawałek żutej gumy, a Diego siedział z miną, jakby przed chwilą kichnął z otwartymi oczami. Matty pokiwał z uznaniem głową i usiadł.

– Widzicie już? – powiedział garvey. – Ten punkt statusu kwalifikuje Judikay do większego wyboru oferowanych w splocie produktów. A zatem, nie potrzebuje już żadnej waluty, żeby dostać takie buty! – Piksele na ekranie ułożyły się w litery „LOL, right?”

Uczniowie roześmiali się. Bardziej z niego samego, niż z jego żartu, ale to było bez znaczenia. Kolejna nagroda wpompowana w obwody. Świetnie mu dzisiaj szło.

– Z moją pomocą Integral zmierzył parametry wpływające na jej status – mówił dalej. – Odnotował zmianę we wzorcu aktywności Judikay i stwierdził, że może podjąć to ryzyko. Dosłownie zainwestuje w nią. Jeśli trzeba, poniesie koszt takich butów lub czegokolwiek, co Judikay teraz uzna za swoją potrzebę, oczywiście w obrębie puli usług i produktów przewidzianych dla niej przy jej nowym statusie. Ale jest to koszt wkalkulowany w globalną strategię ekonomiczną, która dla was wszystkich wyjdzie na plus. I to niezależnie od działań podejmowanych przez obywateli, którzy wybierają barter w szarej strefie…

W tym momencie rozległ się sygnał kończący lekcję.

– Judikay, zostań proszę, chciałbym zamienić dwa słowa! – garvey wzywał ją jeszcze, ale Judikay była pierwsza za drzwiami.

Szybko. Przez korytarz. Złazić mi z drogi.

Schodami. Byle do wyjścia.

Wymknęła się przez szatnię. Skręciła za róg. Zdyszana oparła plecy o zimne cegły. Tu mogła odetchnąć. Na tyłach szkoły ani garvey, ani reszta tych głąbów nie będą próbowali jej szukać.

– Dokąd tak pędzisz? – zaskoczył ją głos Amber.

Przeliczyła się. Amber dogoniła ją bez trudu. Była wysportowana, grała w tenisa czy innego krykieta. Pomachała jej nawet niby przyjaźnie, ale gdy Judikay na jej widok odskoczyła od ściany, usiłując ją wyminąć, Amber zagrodziła jej drogę.

Zrobiła zwrot w tył, ale z tej strony nadchodzili Saba i Diego, odcinając i tę drogę ucieczki.

Wiedziała, że Diego jej nie przepuści, o ile Amber mu na to nie pozwoli.

– Świetnie to rozegrałaś. Skąd wzięłaś takiego dobrego gotowca? – spytała Amber z podziwem.

– Znikąd. Napisałam. Daj mi przejść.

– Hej, nie tak szybko! Sama go napisałaś? Łał, Judikay! Taka niepozorna dziewczyna, a tu proszę, fiu, fiu. Przynajmniej przeciągnęłaś lekcję i ja nie musiałam czytać. Tylko widzisz, teraz to ja będę następna, i to jest problem, bo ciężko będzie wypaść dobrze na tle twojego występu… Zastanawia mnie, czemu w ogóle się zgłosiłaś. Wiedziałaś, że dzisiaj moja kolej. Sama sprzedałaś mi cynk. Nie wiem, co mam o tym myśleć. Mówili mi, że twój sposób jest bankowy. Że rozgryzłaś, jak garvey bierze ludzi do tablicy.

– Bo rozgryzłam. Ale musiałam się zgłosić.

– Musiałaś? A dlaczego?

Przypierała ją dosłownie do muru.

– Bo… może komuś obiecałam, okej? Nie twoja sprawa zresztą. Jestem z tego przedmiotu zagrożona, pamiętasz?

– Wszyscy tu jesteśmy zagrożeni. – Amber nie dawała za wygraną.

No tak, tylko nie wszyscy mamy dobrze ustawionych starych. Ty jesteś tu, by być w centrum uwagi. Grasz w coś chorego, szurnięta lafiryndo. Mścisz się za coś na rodzicach, a oni równie dobrze mogliby cię stąd wyciągnąć po semestrze. Żeby trafić do RESCO tylko po to, by znaleźć sobie bad boya, to trzeba mieć nie po kolei…

– Zawyżyłaś poprzeczkę – ciągnęła Amber. – Teraz mój gotowiec może wypaść za słabo i nie wystarczy do przebicia średniej. Masz pomysł, jak mi to wynagrodzisz?

– Odwal się, Amber. Co ci tak nagle zależy?

– Bo zależy – wycedziła. – Już wiem! Ty mi pomożesz napisać to od nowa. Tylko wiesz, ja nie mam za bardzo czasu nad tym siedzieć. Przygotujesz coś, a ja potem sobie to poprawię po swojemu.

– Sorry, Amber, mam inne sprawy na głowie.

– Tak? A czym jesteś aż tak zajęta?

– Mam inne przedmioty do nadrobienia.

– Oooo! Jaka pilna. A to planujesz też na innych lekcjach tak się wykazywać? Słyszeliście?

– Daj jej spokój, Amber – wtrąciła Saba.

– Co daj spokój? – Pstryknęła dwa razy palcami przed twarzą koleżanki. – Tobie też powinno zależeć. Jak z niej się zrobi prymuska, to garvey się rozochoci.

Judikay spróbowała skorzystać z chwili nieuwagi i wymknąć się.

– Momeeent! Nie skończyłam jeszcze z tobą. Jak będziesz taka zajęta zakuwaniem z tylu przedmiotów, to jak ty znajdziesz czas pisać prace dla mnie, co? Chyba musisz sobie to inaczej poukładać, nie?

– Mhm. Chyba się nie zrozumiałyśmy, Amber – odparła Judikay. – Powiedz mi, jeśli już się na to zdecyduję – uśmiechnęła się z wymalowaną na twarzy pokorą i Amber podniosła triumfalnie czoło – że będę mieć ciebie i twoje gotowce totalnie w cipie, franco, to co mi niby zrobisz?

Charknęła i splunęła na ziemię. Wyznaczyła w ten sposób linię, której przekroczenie przez Amber potraktowane zostanie jako nieodwracalna prowokacja.

– Ja? – odparła. – Nic.

Rozłożyła ręce i zrobiła krok wstecz.

– Tak myślałam. Dobrze, że się dogadałyśmy.

W odpowiedzi Amber pstryknęła raz jeszcze.

– Diego.

Gdy Judikay była młodsza, kiedy bawiła się jeszcze w sporty, oberwała raz w twarz piłką do kosza. Zawsze przypominało jej się to, gdy dostawała pięścią. Tylko teraz Diego walnął mocniej i przysięgłaby, że knykcie odgniotły jej w twarzy swój kształt jak w glinie. W ustach poczuła krew. Poleciała na ziemię.

– Sorry, Judikay – powiedział Diego. – Ale słyszałaś Amber.

– Zbebdalaj… – powiedziała przez zaciśnięte na krwawiącym nosie palce.

– Ocipiałeś?! – wrzasnęła Saba. – Zostaw ją.

– Zamknij się – rzuciła Amber i stanęła obok Diega nad Judikay. – Wydłub jej kolczyk.

Diego spojrzał na swoją dziewczynę i trochę zbladł, ale powoli sięgał ręką do biodra.

– No już. Powiedziałam. Wydłub jej kolczyk – powtórzyła. Ruchem głowy wskazała miejsce za pasem, gdzie wiedziała, że Diego ukrywa składany nóż z kompozytu, taki którego nie widać na skanerach. Posłusznie wyciągnął go i wysunął ostrze. – A ty cicho, bo będziesz następna – zwróciła się do Saby.

Judikay przetarła wierzchem dłoni usta i nos, a w drugą nabrała garść gruzu, gotowa sypnąć mu w oczy. Napięła mięśnie. Musiała zaskoczyć go szybkim zrywem z ziemi, jeśli chciała mieć szansę uciec.

– Eeeej, Diego!

Oparty o mur Mattias Cormack obserwował ich od jakiegoś czasu z odległości kilku metrów, zaciągając się z inhalatora bezwonnym czerwonym dymem.

– Fajny nóż – powiedział. – Chodź tu, pokaż mi go z bliska.

Diega ścisnął dylemat. Matt był niepozorny, ale wszyscy wiedzieli, że ma mocne plecy i lepiej z nim nie zadzierać. Od tego, co teraz zrobi Diego, zależało prawdopodobieństwo, że za parę dni, ktoś zrobi mu wjazd na chatę albo dojadą go pod blokiem. Na myśl o tym w jego brzuchu pojawiło się mrowienie. Poczuł też lekkie parcie na pęcherz.

– Taki zwykły – powiedział, rozkładając ręce i siląc się na uśmiech.

Matt wyciągnął dłoń w jego kierunku, gestem mówiąc: „Dawaj”.

– Odwal się, Matt, to nie twoja sprawa – strzeliła Amber zirytowana uległą postawą Diega.

Matt podszedł bliżej, nawet na nią nie spoglądając.

– Powiedziałem coś.

Diego z głupim uśmiechem na twarzy oddał nóż. Matt złożył ostrze i schował go do kieszeni.

– Mam dobry humor, więc zapomnę, że ona się tak do mnie odezwała – powiedział do Diega, Amber kompletnie ignorując. – A teraz spierdalaj.

– Dzięki, Matt – Diego odparł z wyraźną ulgą. Ujął swoją dziewczynę za ramię. Protestowała, ale pociągnął ją mocniej i zmusił do odwrotu. – Idziemy.

– Też z ciebie kumpela – Matt zwrócił się do Saby.

Nic nie odpowiedziała. Nachyliła się i wyciągnęła dłoń do Judikay, ale nie uzyskała żadnej reakcji. Zmieszana podążyła za Amber i Diego.

– Dzięki – powiedziała Judikay, gdy zostali sami. – Sukinsyn zaszedł mnie z boku.

Matt obserwował, jak dziewczyna zbiera się z ziemi i wyciera twarz, po czym wyciągnął w jej stronę inhalator.

– Sztachnij się – powiedział.

Nie była pewna jego intencji, ale wzięła inhalator i zaciągnęła się. Czerwony dym wpełzł jej w płuca i poczuła rozchodzący się po ciele dreszcz. Załzawione oczy zaczęły piec, ale przetrzymała to.

– Zaskoczyłaś mnie – powiedział Matt. – Nie wiedziałem, że rozpracowałaś kod garveya. Zrobiłaś to sama?

Judikay przytaknęła i wzięła kolejną chmurę. Dopalacz rozluźnił spięte adrenaliną mięśnie. Dopiero teraz zorientowała się, że w garści wciąż trzyma gruz. Wytrzepała dłoń o spodnie i oddała inhalator.

– Nieźle. Wyglądałaś mi na pozerkę. – Zaciągnął się. – A tu autentyczna splociara. Twój esej też był całkiem spoko.

– No i? – zapytała, patrząc podejrzliwie.

– Słuchaj, to co mówiłaś, dotknęło mnie.

– Wybacz.

– Nie, luz. Dotknęło mnie pozytywnie. Podobało mi się, że garvey podbił ci status. Ale jesteście w błędzie. Dużo więcej da się zrobić z walutą – uśmiechnął się szeroko – niż tylko kupić sobie fajne flary.

Odwrócił się na pięcie i machnął ręką, by podążyła za nim. Nie zdążyła podjąć świadomie decyzji, ciało podjęło ją za nią. Słyszała bicie własnego serca spotęgowane dopalaczem w krwioobiegu i szła, rozglądając się na boki, gotowa zwiewać, gdyby ktoś spróbował znienacka sprzedać jej kolejną plombę. Nikt na nią jednak nie naskoczył.

Po cichu wymknęli się z terenu placówki, przechodząc podziemnym korytarzem pomiędzy magazynami i chłodnią. Nie zapytała, skąd miał kody do drzwi. Podejrzewała, że dobrał się do nich wjazdem na woźnego. Stary automaton miał kiepskie krypto, ale co innego ściągnąć klucze raz, a co innego nadać sobie dostęp odnawialny, a Matt ewidentnie nie bał się, że ktoś ich nakryje na próbie użycia stęchłej kombinacji.

Bocznym wyjściem wywiódł ją na podziemny parking. Podszedł do zaparkowanego przy wylocie śmigacza. Nie znała się na markach motocykli. To był chyba jakiś blejd, chrom z matowym wykończeniem, raczej nienajnowszy i trochę poobijany. Ale gdy Matt dotknięciem jednego z motyli kierownicy ożywił maszynę, a motor zawarczał i rozbłysły listwy na kołach oraz ramie, wrażenie było piorunujące, nierzeczywiste, jak kadr z filmu. Matt przejechał dłonią po skórze tylnego siedzenia, otworzyła się klapka.

– Bierz i wsiadaj – powiedział, nasunąwszy na oczy gogle z lustrami.

Bolała ją twarz, ale wcisnęła głowę w kask. Maszyna zaryczała i wypruli z parkingu, zostawiając za sobą dym i smugi spalonej gumy. Otrąbieni przez taksę wbili się na poziom ulicy. Myślała, że się zderzą. Ze strachu zacisnęła powieki. Objęła Matta mocno w pasie, żeby nie spaść, a on jeszcze przyspieszył i gdy otworzyła oczy, pędzili już intersegmą, skacząc między bezosobowymi tirami jak iskra plazmy po klatce Faradaya.

Co ty robisz, Judikay?